Ένας γνωστός μου τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ αναρωτιόταν μεγαλοφώνως «τι έπαθε ο Σημίτης». Το ορθό αντέτεινα στον γνωστό μου δεν είναι «τι έπαθε ο Σημίτης», αλλά «τι έπαθαν με τον Σημίτη». Και αυτοί που «παθαίνουν» όταν ο Σημίτης αρθογραφεί, εκτός της συνήθους «ύποπτης» και διόλου ανυποψίαστης Φώφης, είναι όσοι έχουν αναλάβει να της κάνουν το «προξενιό» με τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτοί είναι που ακούνε Σημίτη και βγάζουν σπυριά, όπως και όσοι από το ΣΥΡΙΖΑ μεσολαβούν προκειμένου να πείσουν την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ ότι δεν έχει… «μέλλον» στην περίπτωση που δεν συμπράξει με το ΣΥΡΙΖΑ.
του Συνεργάτη χωρίς όρια
Από την πλευρά του ο Κώστας Σημίτης δεν ασχολείται σοβαρά με το ΚΙΝΑΛ. Το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι οι διεργασίες στο παρασκήνιο και τα «παζαρέματα» μεταξύ των «διαπραγματευτών». Ωστόσο τον ενδιαφέρει και μάλιστα πολύ ο προοδευτικός χώρος του μεταρρυθμιστικού κέντρου. Γι αυτό και στα άρθρα του, ειδικά στο πρόσφατο που αναφέρεται θετικά στις προτάσεις του καθηγητή Πισσαρίδη, φροντίζει επιμελώς να δημιουργεί το νέο πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου θα πρέπει να εφαρμοσθούν.
Αυτό όσοι επιδιώκουν να σπρώξουν αριστερότερα το ΚΙΝΑΛ θεωρούν ότι λειτουργεί υποστηρικτικά προς την κυβέρνηση και κυρίως προς τον Πρωθυπουργό. Η αλήθεια είναι ότι ο τέως Πρωθυπουργός εκτιμά την προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι ο Κώστας Σημίτης έχει αναλάβει εργολαβικά την υποστήριξη της κυβέρνησης. Απλώς έχει την πολυτέλεια να εκφράζεται χωρίς την άδεια κανενός. Γιατί εδώ που τα συζητάμε εκτός του προνομίου που απολαμβάνει να ομιλεί χωρίς κανείς να του απευθύνει το λόγο, προνομίου που όλοι οι «τέως» κάνουν χρήση πλην Κώστα Καραμανλή, έχει έναν επιπλέον λόγο να παρεμβαίνει.
Κι αυτός είναι ότι, οι απόψεις του βοηθούν ώστε όσοι δεν βασανίζονται από συμπλεγματώδης ενοχές, να έχουν το θάρρος να τις συζητήσουν πριν τις εκλάβουν ως απειλή. Άλλωστε είναι προφανές ότι ο Κώστας Σημίτης με τις απόψεις του θέλει να συνεισφέρει και όχι να διεκδικήσει. Και τι άραγε να διεκδικήσει και από ποιόν; Έναν πολιτικό χώρο που υπάρχει μόνο στη φαντασία όσων ονειρεύονται μια «μεγάλη» κεντροαριστερά χωρίς κέντρο;
Συνεπώς δεν «έπαθε» κάτι ο Σημίτης. Στο ΚΙΝΑΛ και στο ΣΥΡΙΖΑ «παθαίνουν» με τις απόψεις του Σημίτη. Όπως και κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία ενοχλούνται, και δεν το κρύβουν, με αυτές τις απόψεις. Το θέμα, όμως, δεν είναι ποιοι και γιατί ενοχλούνται, ποιοι και γιατί θεωρούν ότι υπονομεύουν την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, αλλά εάν οι απόψεις που εκφράζει και οι προτάσεις που δημόσια καταθέτει συνεισφέρουν σ’ έναν ευρύτερο διάλογο για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας.
Αυτό έχει σημασία και όχι εάν ενοχλείται η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ή εάν ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλαμβάνει ως «σαμποτάζ» κατά της γέφυρας που προσπαθούν να στήσουν με το ΚΙΝΑΛ, ή τέλος εάν κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία θεωρούν ότι «σκανδαλίζουν». Όλα αυτά μπορεί να αφορούν έναν μικρόκοσμο που ζει παρασιτικά σε βάρος της πολιτικής, αλλά δεν ενδιαφέρουν όσους πραγματικά ενδιαφέρονται να κρατήσουν ζωντανά τα λόγια του εθνικού ποιητή: «Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές».
