Με αφορμή τα δημόσια θετικά σχόλια του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, κ. Παππά – ο οποίος είναι και γιατρός – προς το πρόσωπο του Άδωνι Γεωργιάδη σε πρόσφατη δημόσια συζήτηση, ας αναρωτηθούμε ξανά για τον ρόλο της αντιπολίτευσης στη χώρα. Τα σχόλια, παρότι απολύτως δημόσια, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας τον ίδιο τον βουλευτή να ανασκευάσει ή να δώσει «διευκρινίσεις».
Το γεγονός αυτό θέτει ένα ερώτημα: θέλουμε μια αντιπολίτευση που επιβραβεύει ό,τι καλό γίνεται στη χώρα και αντιπροτείνει ένα ακόμα καλύτερο μοντέλο ή μια αντιπολίτευση που στέκεται απέναντι σε οτιδήποτε, ακόμη κι αν ωφελεί τους πολίτες;
Σε πολιτικά υγιείς κοινωνίες, η αντιπολίτευση γίνεται καλύτερη μέσα από προτάσεις, συγκρίσεις και πράξεις. Παραθέτει εναλλακτικές, βελτιώνει το δημόσιο διάλογο και διεκδικεί την επόμενη διακυβέρνηση από θέση ευθύνης. Στην Ελλάδα, όμως, παρακολουθούμε συχνά μια τοξική, στείρα αντιπολίτευση, που δείχνει ως μοναδικό στόχο την απαξίωση κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας. Από νομοσχέδια έως μεταρρυθμίσεις, σχεδόν όλα καταψηφίζονται. Ακόμη και η δημιουργία παιδιατρικών νοσοκομείων από δωρεές ιδιωτών αντιμετωπίστηκε με αντιρρήσεις – αντιπολίτευση μέχρι και στα παιδιατρικά νοσοκομεία.
Το ερώτημα είναι επίκαιρο: ποια αντιπολίτευση θέλουμε; Αυτή που λέει «όχι σε όλα» ή αυτή που παραδέχεται το σωστό, προσθέτοντας «θα το έκανα καλύτερα»; Διότι μέχρι στιγμής δεν ακούμε προτάσεις· ακούμε μόνο κριτική. Ο Μητσοτάκης φαίνεται να τους έχει πολιτικά κατακερματισει, σε σημείο που να μην μπορούν να αρθρώσουν συνεκτικό λόγο. Ακόμη και σήμερα, με χιλιάδες αγρότες στους δρόμους, η αντιπολίτευση δεν παίρνει σαφή θέση με προτασεις που θα φέρουν λυσεις. Απλώς προσαρμόζει έναν γενικόλογο λόγο – σήμερα για αγρότες, αύριο για εκπαιδευτικούς, μεθαύριο για… αστροναύτες.
Αν αυτό λέγεται αντιπολίτευση, τότε εγώ είμαι αστροναύτης.
