Κάποιοι έχετε μπερδευτεί σφόδρα και έχετε τοποθετήσει νεκρούς σε κομματικά στρατόπεδα, και πιθανόν αυτό να είναι από τα πιο αισχρά πεπραγμένα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ακούστε λίγο: δεν είμαστε όλοι ίδιοι· για κάποιους από εμάς δεν υπάρχουν οι νεκροί μας και οι νεκροί σας, για κάποιους από εμάς όσοι φύγανε άδικα –είτε επειδή σκοτώθηκαν στα Τέμπη, πνίγηκαν στη Μάνδρα, κάηκαν στο Μάτι, έφυγαν από χέρι γυναικοκτόνου, δολοφονήθηκαν με μια ναυτική φωτοβολίδα καρφωμένη στο πόδι τους όπως ο Γιώργος Λυγγερίδης εν ώρα υπηρεσίας– για κάποιους από εμάς, λοιπόν, οι νεκροί που δικαιούνται δικαίωσης δεν έχουν κόμμα, δεν έχουν χρώμα και ούτε δεν είναι δικοί μας.
Όπως εκούσια και ακούσια βάζουμε τον εαυτό μας στο μοιραίο τρένο, έτσι τον βάζουμε και στο οικόπεδο με τους είκοσι έξι σφιχταγκαλιασμένους στο Μάτι, έτσι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση καθενός που φεύγει άδικα και που θα μπορούσε απλά να είναι ένας από εμάς.
Οι νεκροί των Τεμπών δεν θα ησυχάσουν ούτε όταν κάτσουν στο σκαμνί όλοι όσοι εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σε εκείνη τη σύγκρουση· οι νεκροί των Τεμπών θα φτάσουν στον προορισμό τους όταν η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της όπως οφείλει να κάνει, και θα στείλει φυλακή όποιον τους σκότωσε.
Ξέρετε, όμως, σχεδόν επτά χρόνια μετά και κάποιες άλλες ψυχές δεν ησύχασαν, σε μια τραγωδία που ο κρατικός μηχανισμός τις έστειλε μέσα στις φλόγες και τις κατέκαψε, και για αυτούς, όλοι εμείς που θέλουμε να λογιζόμαστε για δίκαιοι, αντί κάνουμε μια ειλικρινή αυτοκριτική, δεν κάναμε τίποτα.
Δεν έχουμε καταλήξει ως κοινωνία συνολικά πώς καταλαγιάζουν οι συνειδήσεις, αν καταλαγιάζουν: στους δρόμους, στο πληκτρολόγιο, στην κάλπη ή καταλαγιάζουν όταν έρθει η δικαίωση;
Κρατάω για μένα το τελευταίο.
