Φέτος, δεδομένου ότι το Πάσχα προηγείται της γιορτής του Αγίου Γεωργίου και άρα αυτή δεν μεταφέρεται, συμπίπτουν η ονομαστική εορτή του Γιώργου Παπανδρέου με τα 15χρονα του πρώτου μνημονίου και των ανακοινώσεων από το Καστελόριζο, με τον πρώην πρωθυπουργό να επιχειρεί –μια ακόμη φορά– να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκλήθηκαν τόσο από τον τρόπο που διαχειρίστηκε την οικονομία όσο και τις αποφάσεις που έλαβε.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι 15 χρόνια μετά εμμένει σε μια λογική που μόνο χαρακτήρα αυτοκριτικής δεν έχει, ειδικά σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο διεκδίκησε την εξουσία το 2009. Διότι μπορεί να λέγονται πολλά, όμως δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι και ο Γιώργος Παπανδρέου έταξε τα πάντα στους πάντες και με τη γνωστή φράση «λεφτά υπάρχουν» απέρριψε ακόμη και το πάγωμα των μισθών που είχε εξαγγελθεί από την τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
Όχι ότι δεν υπήρχαν προβλήματα. Όμως με το να δηλώνει πως λεφτά υπάρχουν και σήμερα να υποστηρίζει πως ήταν περισσότερο σύνθημα… καταγγελτικό –όσο και να είναι– δεν πείθει. Ούτε ότι μόνος του –με το σύνολο του υπουργικού συμβουλίου που είχε– προχώρησε στο μνημόνιο και στην είσοδο του ΔΝΤ.
Και κάτι ακόμη. Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφάνισε την Ελλάδα ως χώρα διεφθαρμένη, όπως και τους πολίτες της. Επίσης εμφάνισε μια χώρα αδύναμη με συνέπεια, όπως πολλοί έχουν τονίσει, να αποτελέσει το πρώτο θύμα μιας οικονομικής κρίσης που έπληττε ήδη την Ευρώπη. Σήμερα δηλώνει και πάλι ότι η χώρα λόγω της διακυβέρνησης από τη ΝΔ δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες της.
Το καλό είναι ότι όπως και ο Αλέξης Τσίπρας έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου στα οικονομικά και στις προβλέψεις δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
