Η ελληνική Αριστερά φαίνεται πως είναι τόσο ερωτευμένη με τις δικτατορίες, που δυσκολεύεται να πει κακή κουβέντα ακόμα και για εκείνα τα μικρά, τα ‘β κατηγορίας ανελεύθερα καθεστώτα, μη τυχόν και στεναχωρήσει τα μεγάλα. Ο πρόεδρος της Λευκορωσίας και προστατευόμενος του Β. Πούτιν, εν προκειμένω, Αλεξάντερ Λουκασένκο είναι γνωστός στα διεθνή ΜΜΕ ως ο «τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης» και παρ’ ότι είναι υπεύθυνος για αεροπειρατεία σε πτήση γραμμής μεταξύ δύο κρατών-μελών της ΕΕ, προφανώς δεν παύει να συγκινεί την εγχώρια Αριστερά μας με τον αντιδυτικισμό του.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Βλέπετε, η αρπαγή του αντιφρονούντα δημοσιογράφου Προτάσεβιτς, που βρισκόταν στη συγκεκριμένη πτήση, από το καθεστώς της Λευκορωσίας είναι βγαλμένη από τις πιο ένδοξες σελίδες της σοβιετικής ιστορίας. Τότε, νίκη σε βάρος του καπιταλισμού θεωρείτο η τιμωρία των «προδοτών» που αυτομολούσαν, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς πως όλα τα υπόλοιπα τριγύρω φώναζαν «ήττα»…
Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε μόνο για το ΚΚΕ και τη γνωστή του πλέον ανακοίνωση περί παρέμβασης της ΕΕ στα εσωτερικά της Λευκορωσίας. Όχι. Ότι η ελληνική Αριστερά έχει αδυναμία στον Λουκασένκο φαίνεται κυρίως από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ το ΚΚΕ αγαπάει ανοικτά τον Στάλιν, στον Λουκασένκο θα κολλήσει; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που πρέπει να μας απασχολεί, γιατί ανοικτά δεν παραδέχεται ποτέ τίποτα και, εκτός αυτού, είναι το δεύτερο κόμμα στην Ελλάδα.
Ενώ, λοιπόν, όλοι (ακόμα και το ΚΚΕ) συμφωνούν ότι η αεροπειρατεία ήταν απαράδεκτη, το χειρότερο που ειπώθηκε από συριζαϊκή φωνή για το ίδιο το καθεστώς Λουκασένκο είναι πως «η ελευθερία του Τύπου και η ασφάλεια των δημοσιογράφων είναι στο στόχαστρο πολλών εξουσιών, είτε ακραία αυταρχικών είτε άλλων με δημοκρατικό προσωπείο» (δήλωση Ν. Φίλη). Σαν να λέμε, τι δικτατορία τι δημοκρατία, όλα το ίδιο είναι, οπότε αφήστε τον ήσυχο τον καημένο τον Λουκασένκο να καταπιέσει τον Τύπο όπως εκείνος νομίζει…
Το άλλο χειρότερο που έχει ειπωθεί από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ για τον πρόεδρο της Λευκορωσίας είναι η δήλωση του Δ. Παπαδημούλη στο Twitter, ότι «η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας να εμφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως υποστηρικτή του δικτάτορα Λουκασένκο, αποτελεί χυδαίο ψέμα και άθλια συκοφαντία», που τουλάχιστον παραδέχεται ότι μιλάμε για δικτάτορα. Ο κ. Παπαδημούλης, βέβαια, συμπληρώνει ότι «οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίσαμε το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου της 26ης Νοεμβρίου 2020, που ασκεί σφοδρή κριτική στο καθεστώς Λουκασένκο», αλλά η Νέα Δημοκρατία τα θυμάται αλλιώς τα πράγματα και εδώ έχουμε μία περίπτωση που αποκλείεται να θυμούνται και οι δύο πλευρές σωστά. Συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά την ανταλλαγή ανακοινώσεων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι στήριζε Λουκασένκο στο Ευρωκοινοβούλιο, ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και τα πρακτικά των σχετικών συνεδριάσεων με όλες τις ψήφους του κάθε κόμματος, για να διαπιστώσουμε πως – ω, τι έκπληξη – ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ψέματα:
Είναι αλήθεια πως οι ευρωβουλευτές του υπερψήφισαν την αρχική πρόταση ψηφίσματος για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λευκορωσία, αλλά όταν άρχισαν να έρχονται οι τροπολογίες για να συγκεκριμενοποιηθεί και να διαμορφωθεί το τελικό κείμενο, έγινε πολύ δύσκολο να ελέγξουν τα πραγματικά τους αισθήματα. Καταψήφισαν συγκεκριμένα τροπολογίες, όπως εκείνη που το Ευρωκοινοβούλιο «καλεί τις αρχές της Λευκορωσίας να απελευθερώσουν αμέσως όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένου του Δρα Artsyom Sarokin και της δημοσιογράφου Katsiaryna Barysevich, που αποκάλυψαν την επίσημη συγκάλυψη της δολοφονίας του Raman Bandarenka» (Τροπολογία 13) ή την τροπολογία όπου αποδοκιμάζονται «τα αιτήματα που απέστειλαν οι αρχές της Λευκορωσίας για την έκδοση των Stsiapan Putsila και Roman Protasevich (σ.σ. πρόκειται για το δημοσιογράφο για τον οποίο έγινε η αεροπειρατεία), ιδρυτών των καναλιών (…), οι οποίοι προστέθηκαν από την Επιτροπή Κρατικής Ασφαλείας της Λευκορωσίας (KGB) στον κατάλογο των ατόμων που ενέχονται σε τρομοκρατικές δραστηριότητες» (Τροπολογία 14). Από την άλλη, οι ίδιοι αυτοί ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, υπερψήφισαν τροπολογίες όπως εκείνη που θέλει το Ευρωκοινοβούλιο να «απαιτεί σεβασμό του δικαιώματος του λαού της Λευκορωσίας να αποφασίζει για την πορεία ανάπτυξής του, χωρίς εξωτερικές πιέσεις και παρεμβάσεις» και να «απορρίπτει, συνεπώς, (…) την τρέχουσα επιχείρηση αποσταθεροποίησης με σκοπό την επιβολή μιας υποτιθέμενης “αλλαγής καθεστώτος” στη χώρα αυτή» (Τροπολογία 9), ή την άλλη, όπου ζητείται από το Ευρωκοινοβούλιο να καταγγείλει «την επιχείρηση παρέμβασης και αποσταθεροποίησης κατά της Λευκορωσίας, με πρωταγωνιστές της ΕΕ, τα θεσμικά της όργανα και, ιδίως, ορισμένα κράτη μέλη της…» (Τροπολογία 10) Ε, μαντέψτε ποιες από τις παραπάνω τροπολογίες υπερψηφίστηκαν από το σύνολο του Ευρωκοινοβουλίου και πέρασαν στο τελικό κείμενο, που ο κ. Παπαδημούλης μας είπε ότι στήριξαν οι ομοϊδεάτες του…
Αυτή είναι, όπως ήδη είπαμε, και η μεγάλη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά κυνικός για να μας φλομώσει στο ψέμα προκειμένου να ανέβει στην εξουσία. Ο αντιευρωπαϊσμός του και η συμπάθειά του στους δικτάτορες δεν είναι ελκυστικά για το ευρύ κοινό χαρακτηριστικά, όταν μιλάμε για ένα κόμμα εξουσίας σε μία δυτικού τύπου δημοκρατία, για αυτό και δεν τα φωνάζει. Υπάρχουν όμως και δεν γίνεται να μην τα εκφράζει καθόλου, αλλιώς δεν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ…
Θυμάστε, λ.χ., το «Σχέδιο απολογισμού ΣΥΡΙΖΑ 2012-2019»; Εκεί μέσα, ανάμεσα σε άλλα «αριστερά», έγραφαν ότι η διαπραγμάτευση του 2015 δεν προχώρησε όπως έπρεπε, επειδή η Ρωσία και η Κίνα «δεν ήταν διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν στρατηγικά συμφέροντα». Αυτά τα συζητούσαν πέρυσι, όχι πριν δέκα χρόνια που δεν ήξεραν τι θα πει κυβέρνηση. Σύμφωνα με το συριζαϊκό σκεπτικό δηλαδή, αν αύριο είναι διατεθειμένες η Ρωσία και η Κίνα να διακινδυνεύσουν στρατηγικά συμφέροντα, μήπως να το ξανασκεφτούμε αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή αν θέλουμε να γίνουμε κι εμείς μία νέα, περήφανη Λευκορωσία του Νότου…
