Σκληρή κριτική από τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο στις επιλογές Τσίπρα και μάλιστα μέσα από ένα κομματικό έντυπο, εκείνο της Εποχής. Με άρθρο του το γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αποδομεί όλο το αφήγημα του προέδρου του κόμματος λίγο πριν το συνέδριο σχολιάζοντας πως στόχος είναι οι… χειροκροτητές.
Στο άρθρο του γράφει αναλυτικά:
Σύμφωνα με το καλά πληροφορημένο ειδησεογραφικό σάιτ ieidiseis, (10/3/2022), πολλές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ενοποιήθηκαν στη βάση «των σκέψεων του Προέδρου» (αυτό κάτι μας θυμίζει από παλιά, πολύ παλιά).
Ενωτική Κίνηση, Γέφυρα, Πασοκογενείς, μάλλον και η ΡΕΝΕ, τα βρήκαν, υποστηρίζεται. Το ρεπορτάζ, διακριτικά, διευκρινίζει ότι ο λόγος της ενοποίησης είναι η ήττα της Ομπρέλας στο Συνέδριο, η εξαφάνιση του «εσωτερικού εχθρού». Ποιος άλλος λόγος εξάλλου; Γιατί αλλιώς η ταύτιση σε δύο άρθρα του Καταστατικού -περί εκλογής του Προέδρου και της ΚΕ- δεν συνιστά πολιτικό λόγο, σύμφωνα τουλάχιστον με το Καταστατικό. Ενδεχομένως να υπάρχουν πολιτικές και προγραμματικές συγκλίσεις, τις οποίες δεν έχουμε πληροφορηθεί, ακόμα.
Για παράδειγμα, από τα τρέχοντα περιστατικά διαφωνιών, αδιάφορα μεν στο μεγάλο κοινό, αλλά σημαντικά στην αυτό-τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον πολιτικό ανταγωνισμό:
Συμφωνούν όλοι στην κεντρώα μετατόπιση του κόμματος; Ταυτίζονται μεταξύ τους ότι δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για κόμμα με αριστερή ταυτότητα και ότι το μέλλον είναι στο κόμμα πολιτικής ενότητας, σε κόμμα χωρίς ιδεολογία, ούτε στρατηγική για τον σοσιαλισμό; Μια παράταξη στελεχών δηλαδή, τα μέλη κομιστές, «χειρώνακτες» και χειροκροτητές, με εικονικά, στιγμιαία δικαιώματα.
Δεν χάλασε και κόσμος που δεν κινείται φύλλο, εκτός των πεπεισμένων από παλιά, και των νέων, των πολύ νέων, ανδρών και γυναικών. Οι κινητοποιήσεις βλέπετε αφαιρούν εκλογικά ακροατήρια. Τους κεντρώους.
Δεν πρέπει να διαφωνούν με τον «σημιτικό εκσυγχρονισμό». Έτσι δεν είναι;
Ούτε φαίνεται να διαφωνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να μετατραπεί στο κόμμα της μεσαίας τάξης. Να εγκαταλείψει δηλαδή την εκπροσώπηση της μισθωτής εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Κάνουμε λάθος;
Ο φεμινισμός, η ριζοσπαστική οικολογία, τα δικαιώματα, η αντίθεση στην κρατική καταστολή, ο αντικαπιταλισμός και ο αντιμπεριαλισμός, ο ιδεολογικός καμβάς δηλαδή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν συνιστούν μέρος της επιθυμητής πολιτικής ταυτότητας. Τους αδικούμε;
Δεν αλλάζει και κάτι αν επιδιώκουμε εκλογική συμμαχία με μέρος της ΝΔ. Υπερβάλλουμε;
Οι διεθνείς σχέσεις, οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί και τα ελληνοτουρκικά δεν πρέπει να αποτελούν μέρος της συμφωνίας τους. Μήπως χάσαμε επεισόδια;
Αναμένουμε βέβαια κάποια δημόσια τοποθέτηση των ενδιαφερομένων για να λυθούν οι απορίες, εκτός και εάν οι εκλογικοί υπολογισμοί για τη σύνθεση των οργάνων, τις ενδεχόμενες ευνοϊκές ποσοστώσεις υπέρ των μικρών τάσεων -διάβαζε διορισμούς με προσχήματα- κρατήσουν αφανή τη συμφωνία.
Μπορεί βεβαίως το δημοσίευμα να είναι «παραπειστικό». Αναμείναμε δέκα μέρες υπομονετικά για διευκρινίσεις και αποσαφηνίσεις, μάταια.
Θα πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται –κυριολεκτικά- ποιος αδειάζει να ασχοληθεί με παιχνίδια μικροκομματικής εξουσίας. Έχετε δίκιο, ναυμαχία στην μπανιέρα. Η πραγματική ζωή είναι εκτός, στον φόβο της επιδημίας και του πολέμου. Στον φόβο του θανάτου, στην αγωνία της επιβίωσης, στην ανασφάλεια ενός μέλλοντος που δεν μας περιλαμβάνει. Μόνο που ο πόλεμος δεν διεξάγεται αποκλειστικά στο πεδίο των μαχών, συντάσσεται ταυτόχρονα στο πεδίο των ιδεών, των πεποιθήσεων, στην ιδεολογία των κομμάτων, την προπαγάνδα των μέσων, στη λογοκρισία, την ποιότητα και την καθολικότητα των επιχειρημάτων του πολιτικού λόγου.
Το τελευταίο μας αφορά, όλους και όλες, ανεξάρτητα της πολιτικής ένταξης. Η απόσταση δεν είναι ο ασφαλής τρόπος προστασίας, ο ιός κυκλοφορεί. Η σύγκρουση των ιδεών, η μάχη των πεποιθήσεων είναι καθολική υπόθεση, ανταγωνιστική, τουλάχιστον για τον κόσμο της Αριστεράς.
