Πριν από κάποια χρόνια η ΕΡΤ είχε μία πολύ ωραία σειρά ντοκιμαντέρ, η οποία ονομαζόταν “The magnificent three” και παρουσίαζε την ιστορία των πρώτων τριών πρωτευουσών του καπιταλισμού στην παγκόσμια ιστορία, του Άμστερνταμ, του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης και των καινοτομιών που δημιούργησαν, πρώτα στο τραπεζικό σύστημα και στη συνέχεια σε πολλούς άλλους τομείς, όπως η ανοικοδόμηση κτηρίων και οι επιστήμες.
Την αρχή την έκανε το Άμστερνταμ με την Ολλανδική Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών το 1602 και το πρώτο χρηματιστήριο στην παγκόσμια ιστορία, στο οποίο μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν όλοι, δημιουργώντας τον καπιταλισμό των μαζών. Τη σκυτάλη την πήρε το Λονδίνο, το οποίο στο απόγειο της βικτωριανής εποχής, μετατράπηκε στην πρώτη παγκόσμια πρωτεύουσα και την πλουσιότερη πόλη του κόσμου. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Νέα Υόρκη έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος του καπιταλισμού, η πόλη-σύμβολο, η πόλη του Μίδα, όπου δημιουργήθηκε απίστευτος πλούτος, συγκέντρωσε τεράστια δύναμη και ήλεγχε τις παγκόσμιες ροές του χρήματος. Κοινό στοιχείο και των τριών πρώτων καπιταλιστικών κέντρων ήταν οι ευάριθμες εβραϊκές κοινότητες, ο προτεσταντισμός, η ελευθερία και ο οικονομικός φιλελευθερισμός.
Οι δύο πρώτες καπιταλιστικές πρωτεύουσες, το Άμστερνταμ και το Λονδίνο έχουν ήδη μπει σε μία βαθιά φάση παρακμής, όχι σαν αυτές που συμβαίνουν περιοδικά αλλά σε μία βαθιά και πρωτόγνωρη φάση παρακμής λόγω της οφθαλμοφανούς ταυτοτικής τους αλλαγής. Αλλαγή που γίνεται αμέσως αντιληπτή, μόλις κυκλοφορήσεις στο κέντρο τους. Το Ισλάμ είναι πια παντού, κυρίαρχο, δυνατό, σφριγηλό και ρωμαλέο!
Χθες, μόλις ξεκίνησε και επίσημα αυτή η αλλαγή και στη Νέα Υόρκη. Όσοι νεοϋρκέζοι ψήφισαν, εξέλεξαν έναν μουσουλμάνο για δήμαρχο της πιο φιλελεύθερης πόλης του κόσμου, της πόλης που γέννησε ιδέες και ρεύματα, τρόπους και στάσεις ζωής, της πόλης που η έννοια της ελευθερίας είναι περισσότερο δυνατή από οπουδήποτε αλλού, της πόλης της οποίας οι κάτοικοι δε δέχονται υποδείξεις και εντολές από κανέναν, της πόλης που είναι ανοιχτή και ανεκτική σε όλους, της πόλης που δέχτηκε και αφομοίωσε τους πάντες. Μία πόλη, η οποία δεν έχει μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων κατοίκων, προς το παρόν, μία πόλη-επιτομή της ελευθερίας, εξέλεξε για δήμαρχό της κάποιον, του οποίου η θρησκεία είναι εντελώς ασύμβατη με την ίδια την ταυτότητα της πόλης! Η πόλη που πριν 24 χρόνια χτυπήθηκε με τον χειρότερο τρόπο από την ισλαμική τρομοκρατία και θρήνησε χιλιάδες νεκρούς χθες εξέλεξε μουσουλμάνο δήμαρχο!
Ο νέος λοιπόν δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο εξ Ουγκάντας ινδικής καταγωγής μουσουλμάνος Ζοχράν Κουάμε Μαμντάνι, μέχρι προχτές δήλωνε ριζοσπάστης. Δε θα εκπλαγώ καθόλου, αν σύντομα γίνει ριζοσπαστικοποιημένος (και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν από εύπορη οικογένεια και σπουδασμένος σε αμερικάνικα πανεπιστήμια). Ενώ χαρακτηριζόταν για τον χυδαίο αντισημιτισμό του, προκειμένου να εκλεγεί, «άλλαξε» τροπάρι και άρχισε να μιλάει για «την ομορφιά της εβραϊκής ζωής στην ιστορία της Νέας Υόρκης».
Και αφού η Νέα Υόρκη δε διαθέτει παρά λίγες χιλιάδες μουσουλμάνους, ποιοι τέλος πάντων τον εξέλεξαν; Η απάντηση είναι μία: Οι αριστεροί του Δημοκρατικού κόμματος και τα εκατομμύρια των αφελών. Η παρούσα φάση στην οποία βρίσκεται η Αριστερά του δυτικού κόσμου είναι η χειρότερη στην ιστορική της πορεία. Εκατομμύρια καλοζωισμένοι αριστεροί των δυτικών κοινωνιών και μαζί τους εκατομμύρια αφελείς, δε διαθέτουν πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και την κριτική και συνθετική σκέψη! Η Αριστερά σήμερα, για λόγους πολιτικής της επιβίωσης, έχει μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο του ακραίου πολιτικού Ισλάμ, που προσπαθεί να αλώσει τον δυτικό κόσμο. Η Αριστερά και οι αφελείς θα ψήφιζαν οποιονδήποτε θα τους έδινε το φιλί της ζωής, γιατί στην κυριολεξία πνέει τα λοίσθια. Αυτή τη στιγμή, στηρίζει παντοιοτρόπως το ακραίο πολιτικό Ισλάμ, προκειμένου να επιβιώσει και η ίδια, αδιαφορώντας για το τεράστιο κακό που προκαλεί, γιατί όλα τα αφηγήματά της τελείωσαν και δεν πείθουν κανέναν. Υπενθυμίζω ότι οι φανατικοί υποστηρικτές του Χομεϊνί το 1979, ήταν οι αριστεροί και η αριστερή διανόηση του Ιράν, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι που σφαγιάστηκαν μετεπαναστατικά από τον ίδιο τον Χομεϊνί!
Αγαπημένη μου Νέα Υόρκη, τα θερμά μου συλλυπητήρια και ελπίζω από Μέκκα του καπιταλισμού να μην μετατραπείς σε πραγματική Μέκκα. Λυπάμαι αλλά δε θα σε επισκεφτώ σύντομα, όπως προγραμμάτιζα…
