Το φοιτητικό- μαθητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, εν μέσω πανδημίας και αυστηρών(;) περιοριστικών μέτρων, με την Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης «Πανεκπαιδευτικό» επιβεβαίωσε ένα πράγμα: Ότι στην Ελλάδα η αντιπαράθεση δεν διεξάγεται μεταξύ προόδου και συντήρησης.
του ΕΠΙΔΕΙΞΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Ούτε μεταξύ Αριστεράς- Δεξιάς. Τέτοιου επίπεδου αντιπαραθέσεις προϋποθέτουν αν μη τι άλλο σοβαρότητα, ιδεολογική συγκρότηση, πολιτική στόχευση. Στην Ελλάδα του μετατραυματικού συνδρόμου ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με «σφήνα» το τιμημένο-υπερτιμημένο ΚΚΕ, η πραγματική σύγκρουση είναι μεταξύ των δυνάμεων της βλακείας και των δυνάμεων της ελαφρότητας.
Στην προκειμένη περίπτωση αναρωτιέται κανείς, ή τουλάχιστον μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει τι είναι καλύτερο: Να αντισταθεί στο μέτωπο της ελαφροβλακείας με ιδεολογικό πρόσημο και να κάνει «αντίσταση και πάλη» στον κορωνοϊό, ή να συνταχθεί με τον κορωνοϊό και όποιον πάρει ο χάρος;
Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ότι το μέτωπο της βλακείας και της ελαφρότητας βρήκε αντίπαλο ώστε να εκφράσει την επαναστατικότητά του. «Φέρτε μου έναν νεκρό» ήταν το σλόγκαν ενός ιστορικού στελέχους του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Πως αλλιώς θα συντηρηθεί το σύνθημα: «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα»;
Είναι όμως ταξικός εχθρός ο κορωνοϊός; Έχει ομοιότητες ο καπιταλισμός με την πανδημία; Άβυσσος η ψυχή του συντρόφου. Αλλά υπάρχουν και όρια. Και αυτά εμφανώς τα έχουν ξεπεράσει οι σύντροφοι, σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας.
Αλήθεια, υπάρχει τρόπος να προστατευθούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας, που τηρούν τα μέτρα και σέβονται τις ζωές των άλλων, από την καταχρηστική άσκηση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας; Γιατί άραγε δύο μέτρα και δύο σταθμά; Περιορισμοί στα καταστήματα, κλειστή η εστίαση, αλλά ελεύθερα τα συλλαλητήρια.
Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της κοροϊδίας, τότε ποιος είναι; Δεν ανοίγουν τα γυμναστήρια υπό τον κίνδυνο της μετάδοσης του ιού, κλειστά τα μπαρ και τα ξενύχτια, απαγόρευση στο ψάρεμα και στο κυνήγι, αλλά για το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ όλα ελεύθερα. Μήπως ο κορωνοϊός έχει συνάψει ανακωχή με την Αριστερά; Μπορεί.
Εμείς, όμως, γιατί θα πρέπει να υποστούμε ένα νέο lockdown προς χάριν του λαϊκού κινήματος; Πόσες «ιερές αγελάδες» αντέχει αυτός ο τόπος να «βόσκουν» σε βάρος της πλειοψηφίας; Ο νόμος και η τάξη ισχύει για όλους ή μόνο για εκείνους που δεν τον γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια;
