Η συζήτηση γύρω από τα σοβιετικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Ρωσία – γνωστά ως Γκούλαγκ – παραμένει επίκαιρη και φορτισμένη, ιδίως όταν συνδέεται με τη διαχείριση της ιστορικής μνήμης από ιδεολογικούς φορείς του σήμερα.
Ο ιστορικός Δημήτρης Σωτηρόπουλος αναδεικνύει τις διαστάσεις της «τεχνογνωσίας» της καταναγκαστικής εργασίας ως εργαλείου εξόντωσης και παραγωγής σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κατασκευή της Διώρυγας της Λευκής Θάλασσας στη Σοβιετική Ένωση.
Την ίδια στιγμή, ο Σταμάτης Ζαχαρός θέτει το καίριο ερώτημα για τη στάση των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στα εγκλήματα αυτά. Άραγε επιλέγουν τη νηφαλιότητα της παραδοχής ή τη βολική αμνησία της παραχάραξης;
Σωτηρόπουλος για την «αναβίωση των γκούλαγκ»: «Αυτή η τεχνογνωσία της καταναγκαστικής εργασίας και της εξόντωσης δια της καταναγκαστικής εργασίας, στη συνέχεια επεκτάθηκε και σε άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως και στον ναζισμό (...) Στην σταλινική Ρωσία συνδυάστηκαν αυτά τα δυο… pic.twitter.com/xPIOWtIG1T
— tomanifesto.gr (@tomanifesto) July 18, 2025
