Σφοδρή επίθεση εναντίον του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου εξαπολύει το φιλο-αναρχικό eksegersi.gr. Σύμφωνα με το σκεπτικό του συντάκτη, ο Κούλογλου στάζει “Συριζαϊκή χολή κατά του Δημήτρη Κουφοντίνα”.
Αναλυτικά το άρθρο:
“Ο τίτλος του άρθρου είναι απ’ αυτούς που σε αποτρέπουν να διαβάσεις παρακάτω, διότι τα έχει πει όλα: «Πώς Νικολάου-Μητσοτάκης έκαναν πολιτικό παράγοντα τον Κουφοντίνα». Αυτός είναι ο καημός του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου. Γραμμένο τη μέρα που ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανακοίνωσε ότι σταματά την απεργία πείνας, το άρθρο ξεπερνά ακόμα και το μέτρο του αστικού ανθρωπισμού, καθώς δε δείχνει τον παραμικρό σεβασμό σ’ έναν άνθρωπο που έφτασε στο χείλος του θανάτου και που κανείς δεν μπορεί να μπει πώς θα είναι όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία ανάταξής του, όπως δηλώνουν όχι μόνο οι γιατροί της δικής του επιλογής (στους οποίους ο Κούλογλου είμαστε σίγουροι ότι δεν τρέφει καμιά εκτίμηση), αλλά και η διοίκηση του Νοσοκομείου Λαμίας.
Προσέξτε διατυπώσεις: «Από ξεχασμένο κατάδικο που σάπιζε στις φυλακές, η κυβέρνηση μετέτρεψε τον Κουφοντίνα σε ηρωικό απεργό πείνας για ένα μικρό, εξοργισμένο κομμάτι νέων»! «Η κυβέρνηση θα προσποιηθεί ότι δεν υποχώρησε στις απαιτήσεις ενός τρομοκράτη, αλλά δεν βγαίνει κερδισμένη. Για να στρέψει την κοινή γνώμη μακριά από την πανωλεθρία του lockdown και των ΜΕΘ και να φέρει σε δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεψε τον Κουφοντίνα σε πολιτικό παράγοντα. Που κατάφερε να κινητοποιήσει κόσμο “εκεί έξω“, άρα να βγει από την αφάνεια της φυλακής και να χριστεί νικητής»!
Ας μην τον αδικήσουμε, όμως. Ακόμα και στη διάρκεια της απεργίας πείνας, όταν όλος ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί, ο Κούλογλου έλεγε τα ίδια. Στις 2 Μάρτη, για παράδειγμα, όταν ο Κουφοντίνας διήνυε την 54η μέρα απεργία πείνας, ο Κούλογλου δημοσίευε άρθρο με τον επίσης χαρακτηριστικό τίτλο «Η μεγάλη των τρομοκρατών σχολή»! Με αναφορές στην ιταλική εμπειρία, κατηγορούσε τη ΝΔ ότι συμπεριφερόμενη έτσι στον Κουφοντίνα προσπαθεί να… επανιδρύσει τη «μεγάλη των τρομοκρατών σχολή»! Οπως χαρακτηριστικά έγραφε, «ένας αμετανόητος τρομοκράτης μετατρέπεται σε ήρωα που δεν λυγίζει, για μια μικρή μερίδα νέων που μέσα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης και απαξίωσης των θεσμών, ίσως θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του. Κάνοντας πιο συντηρητική την κοινωνία και αυξάνοντας την αστυνομοκρατία, τους μόνους τομείς στους οποίους σημείωσε επιτυχίες η 17η Νοέμβρη. Και δίνοντας επιχειρήματα στη δεξιά, ότι τάχα η αριστερά συμπαθεί την τρομοκρατία»! Αυτός ήταν ο καημός του Κούλογλου, την ώρα που ο Κουφοντίνας χαροπάλευε.
Το ξεφτιλίκι των συριζαίων ευρωβουλευτών υπήρξε πανευρωπαϊκό. Την ώρα που συνάδελφοί τους από την ευρωομάδα της «Αριστεράς», αλλά και τους «Πράσινους» και τους «Σοσιαλιστές και Δημοκράτες» καλούσαν την κυβέρνηση της ΝΔ να ικανοποιήσει το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα, για να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας για πρώτη φορά στην Ευρώπη τον 21ο αιώνα, οι συριζαίοι σφύριζαν αδιάφορα, αποφεύγοντας να υπογράψουν οποιοδήποτε κείμενο, ούτε καν σε ανθρωπιστική βάση.
Ο ίδιος ο Κούλογλου μίλησε μόλις την 59η μέρα απεργίας πείνας, απευθυνόμενος όχι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά στον… Ερυθρό Σταυρό, απευθύνοντάς του έκκληση να παρέμβει και στα δύο μέρη (!), με σκοπό «να αποτραπεί μια απώλεια ζωής», χωρίς να παραλείψει να τονίσει ότι «αυτό φυσικά δεν ισοδυναμεί με την παραμικρή υποστήριξη για την εγκληματική του δράση για την οποία καταδικάστηκε»! Η τήρηση ίσων αποστάσεων από τον αδικούμενο απεργό πείνας και την αδικούσα κυβέρνηση ξεπερνούσε κάθε όριο.
Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που -προς τιμήν τους- πήραν εξαρχής θέση) ο αγώνας ζωής του Δ. Κουφοντίνα δεν ήταν παρά ένα ενοχλητικό πετραδάκι στο παπούτσι τους. Οσο περνούσαν οι μέρες και μεγάλωνε και πύκνωνε η αλληλεγγύη τόσο περισσότερο στενοχωριόνταν, επειδή αναγκαστικά έπρεπε να πάρουν θέση.
Ενας άλλος, ονόματι Δημήτρης Τσίρκας, δημοσιεύει σήμερα στο thepressproject βαθυστόχαστη (τρομάρα του) ανάλυση υπό τον τίτλο «Κέρδισε ή έχασε ο “γνωστός“ απεργός πείνας;». Το επίπεδο της ανάλυσης είναι φαιδρό και δεν έχουμε σκοπό ν’ ασχοληθούμε μαζί της. Αναφερόμαστε σ’ αυτήν μόνο επειδή ο Τσίρκας κατηγορεί με θράσος τον Δημήτρη Κουφοντίνα ότι στη σύντομη δήλωσή του «επιχειρεί να οικειοποιηθεί τις μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, ισχυρίζεται ότι πυροδοτήθηκαν από τον δικό του αγώνα».
Ο Κουφοντίνας αναφέρθηκε στην αλληλεγγύη και συμπαράσταση που εισέπραξε. Δεν προσπάθησε να οικειοποιηθεί τίποτα. Αλλωστε, πώς θα μπορούσε ένας πολιτικός κρατούμενος, που δε συμμετέχει σε κάποια οργάνωση, να οικειοποιηθεί οποιοδήποτε κοινωνικό κίνημα; Αυτή η κατηγορία λίγο απέχει από την προβοκάτσια. Ας σκεφτούμε μόνο ότι η ΝΔ και τα παπαγαλάκια της κατηγορούν τον Κουφοντίνα ότι από τη φυλακή οργανώνει «ό,τι γίνεται έξω» και πως σ’ αυτή την παντελώς αστήρικτη, κατασκευασμένη κατηγορία στηρίζουν εν πολλοίς το ανατριχιαστικό σκεπτικό με το οποίο του κόβουν το δικαίωμα στην κανονική άδεια.
«Το ατελείωτο λοκντάουν και η αστυνομική βία πυροδότησαν αυτές τις διαδηλώσεις», γράφει ο αρθρογράφος του thepressproject, κατασκευάζοντας μια δική του πραγματικότητα και -κυρίως- προσπαθώντας να αφαιρέσει την αλληλεγγύη στο δίκαιο αγώνα του απεργού πείνας από το ευρύ αντι-κατασταλτικό κίνημα, του οποίου υπήρξε αναπόσπαστο στοιχείο, ακόμα και τότε που ήταν το μοναδικό αίτημα.
«Ξεχνάει» ο Τσίρκας ότι επί σειρά εβδομάδων, κάθε απόπειρα να γίνει διαδήλωση συμπαράστασης στον απεργό πείνας χτυπιόταν ανηλεώς από τα ΜΑΤ προτού ακόμα συγκροτηθεί. «Ξεχνάει», ακόμα, ότι πριν από τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης και πριν από την επέμβαση στο ΑΠΘ, είχαν γίνει τέσσερις ογκωδέστατες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα. Ούτε μία ούτε δύο, τέσσερις, «κολλητά» η μία στην άλλη. Αλλες δύο χτυπήθηκαν στη συνέχεια προληπτικά και η τελευταία έγινε μετά τη μεγάλη διαδήλωση στη Νέα Σμύρνη και ήταν η ογκωδέστερη όλων.
Και βέβαια, διευρύνθηκε η ατζέντα, αφού μεσολάβησαν και άλλες εκδηλώσεις κρατικής καταστολής (Νέα Σμύρνη, ΑΠΘ). Το σημαντικό που συνέβη, όμως, ήταν ότι η αντίσταση στον συστηματικό βασανισμό του Δ. Κουφοντίνα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, εντάχθηκε στη συνολική αντι-κατασταλτική ατζέντα του κινήματος που φούντωσε. Η απεργία πείνας είχε ήδη πυροδοτήσει ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης και τα γεγονότα που ακολούθησαν τροφοδότησαν αυτό το κίνημα με περισσότερη μαζικότητα και περισσότερη ορμή. Η θεματολογία διευρύνθηκε, όμως ποτέ η αλληλεγγύη στον απεργό πείνας δεν έφυγε από την κορυφή της ατζέντας. Και δεν μπορούσε να φύγει, γιατί κάθε μέρα που περνούσε ήταν πιο κρίσιμη από την προηγούμενη καθώς η ζωή του απεργού πείνας κρεμόταν από μια κλωστή.
Ετσι αποτιμά τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων κάθε άνθρωπος που δε φορά παραμορφωτικά γυαλιά. Εμείς, για παράδειγμα, σημειώσαμε ως μεγάλη κατάκτηση του αγώνα που έδωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας το γεγονός ότι η αλληλεγγύη προς τους πολιτικούς κρατούμενους και το αίτημα για κατάργηση του «καθεστώτος εξαίρεσης» απλώθηκαν ευρέως στην κοινωνία. Γράφαμε χθες: Κοντολογίς, τα ζητήματα των πολιτικών κρατούμενων, που άλλοτε αντιμετωπίζονταν σαν «περιθωριακά» και εκτός πολιτικής ατζέντας, χάρη στη σκληρή απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα κατέστησαν κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Δεν αντιμετωπίζονται σαν κάτι «εξωτικό», που αφορά τις αστικές κυβερνήσεις και τους «τρομοκράτες», αλλά ως οργανικό στοιχείο της κρατικής καταστολής, που μας αφορά όλους.
Οι Τσίρκες, όμως, χύνουν εκ των υστέρων τη χολή τους, αποδεικνύοντας ότι «πονούσαν» όταν αναγκάζονταν να συμμετάσχουν (στο βαθμό που συμμετείχαν) στο κίνημα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας. Αισθάνονταν κι αυτοί την απεργία πείνας σαν ένα ενοχλητικό πετραδάκι στο παπούτσι τους. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «δε θέλω, αλλά τι να κάνω;». Και τώρα αισθάνονται ανακουφισμένοι που έφυγε το πετραδάκι που τους ενοχλούσε. Πολλοί απ’ αυτούς που ζητούσαν -δημόσια ή ιδιωτικά- να σταματήσει ο Κουφοντίνας την απεργία πείνας, δεν το έκαναν από φόβο μη χάσει τη ζωή ή την υγεία του. Το έκαναν για να ξαναβρούν τη βολή τους, χωρίς τον «ενοχλητικό» Κουφοντίνα να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Οπως το είπε ο Κούλογλου: ενώ σάπιζε (το ρήμα δεν επελέγη τυχαία) στις φυλακές, τον έκαναν παράγοντα!
Δε θα περιμέναμε τίποτε άλλο από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να καπηλευτεί κάθε λαϊκό αγώνα, μετατρέποντας αιτήματα, διεκδικήσεις και ελπίδες σε χάρτινα ψηφοδέλτια που καίγονται αμέσως μετά το άνοιγμα της κάλπης. Θα φωνάζαμε «ντροπή», αλλά αυτή η προτροπή μπορεί να πιάσει μόνο σε ανθρώπους με εντιμότητα και φιλότιμο, όχι σε ξεδιάντροπους”.
