Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Εξι μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, εντείνεται η ανασφάλεια της διεθνούς κοινής γνώμης σχετικά με τις επιπτώσεις που ήδη προκαλούν κοινωνικές εντάσεις λόγω της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Η προφανής υπεροπλία της Ρωσίας έχει σε μεγάλο βαθμό αντισταθμιστεί χάρις στην οικονομική βοήθεια της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Βοήθεια, όμως, που αρχίζει και κοστίζει πολιτικά στις κυβερνήσεις που στηρίζουν τον αγώνα των Ουκρανών. Με την πρωτοφανή ενεργειακή κρίση να προοιωνίζεται έναν δύσκολο χειμώνα, λόγω της εξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι μακροοικονομικές προοπτικές δεν είναι ευοίωνες. Και αυτό ήδη γίνεται ορατό από τις διαφωνίες που έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται στους κόλπους της Ε.Ε.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε δύσκολη θέση αφού θα πρέπει να υπερασπιστεί τις δικές της αξίες που δοκιμάζονται στην Ουκρανία, ταυτόχρονα όμως να δώσει διέξοδο στα δικά της προβλήματα που απορρέουν από τον πόλεμο: ζητούμενο η επίτευξη μιας συμφωνίας που θα τερματίσει τον πόλεμο χωρίς να αφήνει την Ουκρανία με σκυμμένο κεφάλι. Κι αυτό είναι δύσκολο αφού θεωρείται απίθανο η Ρωσία να αφήσει στον έλεγχο της Ουκρανίας τις κατεχόμενες περιοχές. Και όταν μάλιστα μεσολαβούν γεγονότα, όπως αυτό της δολοφονίας της κόρης του πνευματικού ηγέτη της αυτοκρατορικής Ρωσίας Αλεξάντερ Ντούγκιν, που δυσχεραίνει τον διάλογο και περιπλέκει τον μεσολαβητικό ρόλο της Ε.Ε. ώστε οι επόμενοι μήνες να θολώνουν περισσότερο το πεδίο της διαπραγμάτευσης.
Οι τελευταίες εξελίξεις δημιουργούν δεύτερες σκέψεις που βάζουν σε πειρασμό τη Δύση να μεταβάλει τη στάση της έναντι της βοήθειας που παρέχει στην Ουκρανία, με αιτιολογικό τη ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας. Ο προβληματισμός της Δύσης επιτείνεται και από την προσπάθεια του Βλαντιμίρ Πούτιν να εκμεταλλευτεί τις διαφορές μεταξύ των συμμάχων για να αποσταθεροποιήσει τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, αλλά και να προκαλέσει αστάθεια στο εσωτερικό των χωρών εν όψει μάλιστα και εκλογών σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Κύπρος. Ωστόσο, ο πειρασμός της Ευρώπης να απαρνηθεί τον ρόλο της ως εγγυήτριας δύναμης της ελευθερίας και του κράτους δικαίου που διακυβεύονται σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν αφορά μόνο την Ουκρανία· αφορά όλον τον ελεύθερο κόσμο απέναντι στην αυταρχική εξουσία ενός ηγέτη αποκλειστικά υπεύθυνου για το ανθρωπιστικό δράμα στα σχέδιά του να ανοικοδομήσει τη νέα αυτοκρατορική Ρωσία.
