Ξημερώματα Τετάρτη (09/09/20) ξέσπασε η φωτιά στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας η φωτιά στα Καλύβια της Αττικής. Για κάποιους που θεωρούν ότι απούσης της αντιπολίτευσης το κενό αναπληρώνουν τα φυσικά φαινόμενα, ενδόμυχα το «Ζήτω που καήκαμε» υπαγορεύει τις αντιδράσεις τους. Προφανώς αναφέρομαι στην κριτική που δέχεται ο Πρωθυπουργός από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
του Χάρη Παυλίδη
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι συνίσταται η ευθύνη του Πρωθυπουργού ώστε να εγκαλείται από την αντιπολίτευση για τον εμπρησμό στη Μόρια. Και δεν μπορώ παρά να επισημάνω την ιδιαίτερα σκληρή κριτική, με προσωπικούς χαρακτηρισμούς, από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιζητά ρεβάνς στα αποκαΐδια. Θα ήταν αναξιοπρεπές εκ μέρους του ο συμψηφισμός Ματιού και Ειδομένης.
Ωστόσο ο πρότερος βίος του τον καθιστά επιρρεπή στον πειρασμό να πολιτικοποιήσει ένα τραγικά ανθρώπινο γεγονός, καταστροφολογώντας επί της καταστροφής. Παρ’ όλα αυτά το αποτολμά. Απ’ τη μια το «κενό» στο οποίο αιωρείται και απ’ την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την «εξοργιστική» του ετοιμότητα, προκαλούν εκνευρισμό στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί μόνο η απώλεια ψυχραιμίας λόγω εκνευρισμού δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «ιστορικά λίγος» που εκστόμισε ο Αλέξης Τσίπρας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, διακυνδυνεύοντας να θυμίσει ακόμη και σε όσους το είχαν ξεχάσει, ότι επί των ημερών του η Μόρια έγινε συνώνυμο της αθλιότητας στη διεθνή κοινή γνώμη.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει άγνοια κινδύνου. Του βγήκε πριν από πέντε χρόνια και έγινε πρωθυπουργός. Τώρα, όμως, παίζει με τη φωτιά και αυτό αποδεικνύουν οι εμπρηστικές δηλώσεις του. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση παραβλέπει ότι κινδυνεύει να καεί, αφού και οι πλέον προκατηλειμένοι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αναγνωρίζουν ότι η πρωθυπουργία του αποτελεί μια διαρκή διαχείριση κρίσεων.
Το γεγονός μάλιστα ότι αντεπεξήλθε με επιτυχία σε όλα όσα έχουν συμβεί, από τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την κρίση στον Έβρο μέχρι την αποφασιστική ψυχραιμία με την οποία απάντησε στις τουρκικές προκλήσεις, ανέτρεψαν την εικόνα που είχαν διαμορφώσει γι αυτόν οι αντίπαλοί του.
Κατά κάποιο τρόπο τους ανάγκασε να τσαντιστούν και με το ύφος της κριτικής που ασκούν, υβριστικό έως πολακίστικο, να θέσουν τη δική τους θητεία σε διαδικασία σύγκρισης με τη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το παιχνίδι που λέγαμε με τη φωτιά, που φαίνεται ότι όσοι αρέσκονται σ’ αυτό έχουν διαβάσει το βιβλίο The mafia manager πιστεύουν το κλισέ: «Τη φωτιά μπορείς να την καταπολεμήσεις, τον καπνό όχι».
Εκεί επενδύουν: Στον καπνό. Ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν ασφυξία στην κυβέρνηση. Η άγνοια κινδύνου που λέγαμε. Γιατί αυτό που αρνούνται να αποδεχθούν είναι ότι, όταν ο κόσμος έχει καεί στο… χυλό- κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο φυσάς και το γιαούρτι, αλλά ξεφυσάς από ανακούφιση που στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας.
