Συχνά ακούμε στις ειδήσεις, στις πλατείες, στα social, λέξεις όπως «πρόσφυγας» ή «μετανάστης» να χρησιμοποιούνται σαν να είναι το ίδιο πράγμα και όμως δεν είναι. Κι όσο περισσότερο μπερδεύουμε τις έννοιες, τόσο πιο δύσκολα μπορούμε να σταθούμε ανθρώπινα και δίκαια απέναντι σε όσους έρχονται στη χώρα μας.
Για μένα, αυτή η διάκριση δεν είναι θεωρητική, έίναι θέμα ανθρώπων και αξιών. Γιατί ο πρόσφυγας δεν φεύγει από επιλογή, φεύγει για να σωθεί, ενώ, ο μετανάστης, από την άλλη, αναζητά μια απλά καλύτερη ζωή. Και οι δύο είναι άνθρωποι με όνειρα και ανάγκες, αλλά οι συνθήκες και τα δικαιώματα που τους διέπουν είναι τελείως διαφορετικά.
Για αυτό ακριβώς και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ είναι σαφής: 1. πρόσφυγας είναι όποιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του λόγω διωγμού ή πολέμου. 2. Μετανάστης είναι εκείνος που μετακινείται για άλλους λόγους, συνήθως οικονομικούς. Αυτή την διάκριση πρέπει να καταλάβουμε που είναι θεμελιώδης, γιατί πάνω της χτίζονται πολιτικές και διεθνείς συμφωνίες, ακόμα και η εικόνα μας ως χώρας.
Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Σημαίνει ότι πρέπει να συνδυάζουμε ανθρωπιά με νομιμότητα. Η Νέα Δημοκρατία έχει δείξει ότι μπορεί να το κάνει, θέτοντας ένα σαφές πλαίσιο, με σεβασμό στους πρόσφυγες που όντως χρειάζονται προστασία, αλλά και με αυστηρότητα απέναντι σε όσους εκμεταλλεύονται το σύστημα.
Πρόσφατα, στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας έδειξαν πως πάνω από το 60% όσων δήλωναν ανήλικοι αιτούντες άσυλο αποδείχθηκαν τελικά ενήλικες. Αυτό δεν είναι «λεπτομέρεια», είναι μια απόδειξη ότι είναι απαραίτητη η αυστηρότητα σε όσους ψεύδονται και ζημιώνουν όχι μόνο τη χώρα αλλά και τους πραγματικά ευάλωτους ανθρώπους που περιμένουν τη δικαιοσύνη να τους προστατεύσει.
Ως κοινωνία με βαριά ιστορία προσφυγιάς, από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τον Εμφύλιο, γνωρίζουμε τι σημαίνει να φεύγεις για να σωθείς, για αυτό από την μία οφείλουμε και να προστατεύσουμε την κοινωνική συνοχή, την ασφάλεια, τις τοπικές κοινότητες. Και από την αλλη να αντιληφθούμε ότι η πολιτική της ΝΔ δεν είναι σκληρή, είναι υπεύθυνη. Προωθεί τη νόμιμη μετανάστευση, στηρίζει την ένταξη όσων παραμένουν, και κρατά τις διαδικασίες ασύλου καθαρές, γρήγορες και ανθρώπινες. Αυτό δεν είναι «αντιμεταναστευτική» στάση. Είναι πολιτισμένη στάση και είναι η μόνη στάση που επιτρέπει να είμαστε και ανοιχτοί και ασφαλείς ταυτόχρονα.
Η λύση δεν είναι να σηκώνουμε τείχη στην καρδιά μας, αλλά να βάζουμε όρια που να σέβονται τον άνθρωπο και τον νόμο μαζί. Γιατί χωρίς όρια, ο σεβασμός χάνεται και χωρίς σεβασμό, η ανθρωπιά μετατρέπεται σε χάος.
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παραμείνει φιλόξενη, αλλά όχι αφελής. Να είναι ανθρώπινη, αλλά όχι ανοργάνωτη. Και αυτή είναι η ουσία της διαφοράς μεταξύ ενός κράτους που λειτουργεί και ενός κράτους που παρασύρεται.
Η συζήτηση για το ποιος τελικά είναι πρόσφυγας και ποιος μετανάστης δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα δικαιοσύνης, ευθύνης και αλήθειας και σε μια εποχή που όλα γίνονται μία σούπα και μπερδεύονται, το να ξεκαθαρίζεις τις έννοιες είναι πράξη πολιτικής ωριμότητας.
