ΜΙΑ ΟΛΛΑΝΔΗ δημοσιογράφος αποφασίζει να κάνει φασαρία στο Μέγαρο Μαξίμου. Τρυπώνει σε μια συνέντευξη Τύπου για άσχετο θέμα, παίρνει τον λόγο και κατηγορεί τον Πρωθυπουργό (πεντέξι φορές) ότι “ψεύδεται”.
ΤΟΥ Ι.Κ ΠΡΕΤΕΝΤΈΡΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΣ ότι η κυρία δεν κάνει δημοσιογραφική ερώτηση αλλά ασκεί πολιτικό έλεγχο ανάλογα με τη μυαλό που κουβαλάει ή με τις πεποιθήσεις που έχει. Κάνει φτηνό ακτιβισμό.
ΑΥΤΑ όμως συμβαίνουν και μάλιστα παντού.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δημοσιογράφοι ή (ακόμη καλύτερα) -ακτιβιστές της “δημοσιογραφίας” με ατζέντα, με εμμονές ή με συμφέροντα που καλλιεργούν την πρόκληση απέναντι σε έναν ισχυρό συνομιλητή για να ακουστούν, να προβληθούν ή να πουλήσουν μούρη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απλώς βλακεία, ούτε αγένεια. Είναι μέθοδος.
ΕΥΤΥΧΩΣ ο Πρωθυπουργός έκανε με αξιοπρέπεια την κυρία ρόμπα σε απευθείας μετάδοση. Οι υπόλοιποι γελούν, τη βρίζουν ή την αποδοκιμάζουν- κανένα πρόβλημα…
ΛΗΞΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ. Και μετά ήλθαν οι Παπαδημούληδες. Διάφοροι τύποι δηλαδή που νομίζουν ότι κάτι τέτοιο λέγεται δημοσιογραφία.
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ Παπαδημούλης δήλωσε ότι αυτό που έκανε η Ολλανδέζα είναι “ένα είδος δημοσιογραφίας που σπανίζει πλέον στην Ελλάδα. Δημοσιογράφοι που να ελέγχουν την εξουσία” (9/11).
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν ο Παπαδημούλης έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία για την Ολλανδέζα επειδή και οι δύο δραστηριοποιούνται στη «φιλοξενία προσφύγων”.
ΑΛΛΑ κάνει δύο λάθη.
ΠΡΩΤΟΝ, αυτά δεν είναι «είδος δημοσιογραφίας». Η δημοσιογραφία δεν είναι άσκηση γαϊδουριάς, ούτε θράσους.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, αυτό το «είδος δημοσιογραφίας» δεν σπανίζει στην Ελλάδα. Στη χώρα μας δυστυχώς κυκλοφορούν σκάρα αρκετοί τενεκέδες που υποδυόμενοι τους δημοσιογράφους προσποιούνται ότι «ελέγχουν την εξουσία». Πολλοί από από αυτούς έσπευσαν να χειροκροτήσουν την Ολλανδέζα.
ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ένας κανονικός δημοσιογράφος δεν θα εγκαλούσε έναν πρωθυπουργό ότι ψεύδεται. Αλλά θα παρουσίαζε τα εξακριβωμένα περιστατικά που υποδεικνύουν ότι ψεύδεται.
ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ δεν περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ύβρεις. Δεν υιοθετούν επιθέσεις στον ερωτώμενο, ακόμη κι αν είναι επιθετικές. Δεν εκλαμβάνουν την ερώτηση ως απάντηση. Ούτε προσβάλλουν τον συνομιλητή τους.
ΑΛΛΩΣΤΕ ένας κανονικός δημοσιογράφος δεν θα ρωτούσε τον ολλανδό πρωθυπουργό “ποιες είναι οι κυρώσεις που θα πρέπει να επιβληθούν στην Ελλάδα.
ΔΙΟΤΙ κι ο τελευταίος κάτοχος δημοσιογραφικής ταυτότητας οφείλει να γνωρίζει ότι καμία κύρωση κατά της Ελλάδας δεν είναι θέμα Ολλανδού πρωθυπουργού. Αλλα όργανα αποφασίζουν.
ΣΥΝΕΠΩΣ η ερώτηση απευθύνεται σε έναν καταφανώς αναρμόδιο, δεν έχει απάντηση και γίνεται απλώς για τη δημιουργία εντυπώσεων.
ΑΛΛΑ πολύ ασχοληθήκαμε. Η κυρία έγινε ρόμπα, πρόβλημά της.
ΗΤΑΝ όμως μια καλή ευκαιρία για να εξηγήσουμε τι είναι και τι δεν είναι δημοσιογραφία. Με την οποία ούτε η κυρία, ούτε οι υποστηρικτές της, έχουν την παραμικρή σχέση.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
