Τις τελευταίες εβδομάδες η ρητορική του Τούρκου προέδρου και των συνεργατών του έχει σαφώς εκτραχυνθεί. Από κοντά ακολουθούν και οι δηλώσεις των πολιτικών της αντιπολίτευσης ή του συγκυβερνήτη του Μπαχτσελί. Καθώς η Τουρκία μπαίνει επίσημα σε μία εκτεταμένη εκλογική περίοδο, έχει αξία να εξετάσουμε τι μπορεί να επιχειρηθεί έναντι της Ελλάδας τους επόμενους μήνες.
Μία συνήθης ανάγνωση των δηλώσεων του Ερντογάν θέλει να αποτελούν αντικείμενο εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης. Με λίγα λόγια, κάθε φορά που ο πρόεδρος της Τουρκίας ανεβάζει τους τόνους προς τη χώρα μας κερδίζει πόντους στο εσωτερικό του. Ακόμη και αν έχουν μόνο έτσι τα πράγματα, η δεινή δημοσκοπική θέση του Ερντογάν, ίσως, τον καταστήσει περισσότερο εν ανάγκη επικοινωνιακών σόου κατά της Ελλάδας απ’ ό,τι συνήθως.
Ενώ είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητήσει τη δύναμη της επικοινωνίας και των συμβολισμών· κατά τη γνώμη μου, υπάρχει και κάτι βαθύτερο. Ας το ονομάσουμε το οθωμανικό ανικανοποίητο του Τούρκου ηγέτη. Η ανάγκη του να αναχθεί σε pater patriae της Τουρκίας. Οι ακραίες δηλώσεις του που αναιρούν και αδιαφορούν για το Διεθνές Δίκαιο και τη διεθνή έννομη τάξη πρέπει να ιδωθούν σε ένα πλαίσιο οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού, που θίγει άμεσα τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή για παν ενδεχόμενο. Τα πράγματα είναι σοβαρά και ένας ηγέτης που βρίσκεται «στη γωνία» είναι πάντα ένας απρόβλεπτος παίκτης στη σκακιέρα των διεθνών σχέσεων. Η οικοδόμηση σταθερών διμερών αμυντικών συμμαχιών, όπως με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, η οργανική συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και η εξοπλιστική αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεών μας καθιστούν τη θέση μας ισχυρή και με αυτοπεποίθηση. Οπου και αν το πηγαίνει τελικά ο Ερντογάν, είναι σίγουρο ότι θα βρει απέναντί του μία Ελλάδα ισχυρή και ενωμένη που αντλεί τη δύναμή της από το δίκαιο των θέσεών της και τις διεθνείς συμμαχίες της.
Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι Βουλευτή Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών της ΝΔ
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
