Σε μια πολιτική σκηνή που διψά για σοβαρότητα και υπευθυνότητα, κάποιοι επιμένουν να την αντιμετωπίζουν σαν περιοδεύοντα θίασο. Με ταρατατζούμ, γροθιές στο τραπέζι, φωνές στα κανάλια και κορόνες «αντισυστημικές» που πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας – μόνο για λίγες ημέρες, μέχρι τις επόμενες εκλογές ή τις επόμενες προσφορές σε ιερό μύρο.
Πρώτη και καλύτερη η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αφού δοκίμασε τον ρόλο της θεσμικής προέδρου της Βουλής, αποφάσισε να το γυρίσει σε stand-up επανάστασης. Σαν άλλη Ιωάννα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σηκώνει το λάβαρο κατά πάντων, από τον Τσίπρα μέχρι τον… Σαμαρά. Μόνη της εναντίον όλων. Και όλων εναντίον της. Η Πλεύση Ελευθερίας, από κόμμα με πολιτική πρόταση, μετατράπηκε σε ντεκ με προσωπικές εμπάθειες και ατελείωτα διαγγέλματα στο TikTok.
Από κοντά και ο Κυριάκος Βελόπουλος, που μοιάζει να έχει αγοράσει τα δικαιώματα του ρόλου «Πολιτικός του ’80» σε replay: λίγη δραχμή, λίγη φοβία, λίγη Αγία Λαύρα και αρκετό λάδι από την Αγία Γραφή – με έξτρα αποστολή στο σπίτι. Αν η πολιτική ήταν τηλεμάρκετινγκ, θα είχε πιάσει κυβέρνηση. Αν τη θεωρούσε σοβαρή υπόθεση, θα έπρεπε περισσότερο να σωπαίνει παρά να μιλά.
Και μέσα σε όλα, μια αντιπολίτευση που θυμίζει chat group σε ομαδική παράκρουση: όλοι κατηγορούν όλους, όλοι αγαπούν τον λαό και μισούν αλλήλους, όλοι παριστάνουν ότι θα φέρουν την κάθαρση ενώ αλληλοϋπονομεύονται με ρυθμό reality show.
Η Νέα Δημοκρατία, εν μέσω διεθνών κρίσεων, με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σε εξέλιξη και με την οικονομία να χρειάζεται σταθερότητα, βλέπει απέναντί της όχι ένα μπλοκ σοβαρής κριτικής, αλλά ένα σύνολο προσωπικών πολιτικών brands με υπερφίαλες ατζέντες. Και όσο περισσότερο ανεβαίνουν οι τόνοι της τοξικότητας τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ποιος είναι σοβαρός και ποιος απλώς φωνακλάς.
Εν τέλει, η ερώτηση παραμένει: Έχουμε πολιτικό διάλογο ή απλώς παρακολουθούμε την επόμενη σκηνή σε θερινό θέατρο σκιών;
Την απάντηση, όπως πάντα, τη δίνουν οι πολίτες. Αλλά όσο αυτοί ζητούν υπευθυνότητα, κάποιοι επιμένουν να πωλούν τηλεθέαση.
