Ένας υπερφίαλος ένοικος του τηλεοπτικού μπανιστηριού που μεταδίδει ο ΣΚΑΙ, υψηλής τηλεθέασης και χαμηλής αισθητικής, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων λέγοντας on air κάτι που συνηθίζεται από «εραστές» αντίστοιχης υποκουλτούρας με τον πρωταγωνιστή.
του Χάρη Παυλίδη
Αναμφίβολα χυδαίος και χαμηλής νοημοσύνης ο τρόπος που εκφράστηκε, αλλά μήπως αυτό δεν είναι το concept του «Μεγάλου Αδελφού»; Πόσοι δεν εκφράζονται με την ίδια και χειρότερη χυδαιότητα στα σπίτια τους, αλλά και σε δημόσιους χώρους, αφού οι τοίχοι προστατεύουν την ιδιωτικότητά τους;
Στην προκειμένη περίπτωση η ιδιωτικότητα παραβιάζεται κατόπιν συμφωνίας των συμμετεχόντων, οπότε οφείλουν να προσέχουν και να αυτολογοκρίνονται. Αυτό όμως δεν αλλάζει την αυθεντικότητα του τηλεοπτικού μπανιστηριού; Διότι το «παιχνίδι» βασίζει την ύπαρξή του στην παραβίαση της ιδιωτικότητας.
Οι συμμετέχοντες λένε και κάνουν ό,τι θέλουν, σαν στο σπίτι τους, και οι τηλεθεατές αντί να τους βλέπουν από την κλειδαρότρυπα, τους παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες μετά πίτσας ή πίτας με γύρο και μπόλικο τζατζίκι.
Στην προκειμένη περίπτωση το επίμαχο δεν θα έπρεπε να είναι ο νεαρός επιβήτορας και οι ορέξεις του, χυδαίες αλλά σε κάθε περίπτωση αποδεκτές στους ομοίους του και συμβατές με το λούμπεν κοινό το οποίο παρακολουθεί, αλλά αυτή καθαυτή η εκπομπή.
Και σ’ αυτό το σημείο ξεκινάει η υποκρισία. Ο πολιτικός κόσμος ξεσηκώνεται, τα κόμματα της αντιπολίτευσης που περίμεναν στη γωνία τον ΣΚΑΙ του την «πέφτουν», το ίδιο και οι ανταγωνιστές που ξαφνικά ανακάλυψαν την «ποιοτική» τηλεόραση.
Μέχρι και ένας στρατευμένος δημοσιογράφος της Αριστεράς (δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ), που τον έμαθε ο κόσμος από τις συχνές εμφανίσεις του στο ΣΚΑΙ και όχι από τα γραπτά του στην ΑΥΓΗ, αποχώρησε διαμαρτυρόμενος από την εκπομπή του Οικονόμου και της Αναστασοπούλου, αφού όμως είχε αποδεχθεί την πρόσκληση να πάει!
Όσο απρεπές ήταν αυτό που ακούστηκε από τον νεαρό, που αν θέλετε τη γνώμη μου έπεσε θύμα της εγωπάθειάς του, άλλο τόσο αχρείο είναι αυτό που συμβαίνει με τη δήθεν «ευαισθητοποίηση» των περί ηθικής λαλούντων.
Η γνώμη μου: Δεν βλέπω τον «Μεγάλο Αδελφό», όχι γιατί προσβάλλει την ηθική μου, αλλά γιατί απλά δεν ταιριάζει με την αισθητική μου. Χωρίς πολλές και βαθυστόχαστες αναλύσεις δεν «μου πάει». Άλλωστε υπάρχει και το τηλεχειριστήριο.
Κατά τα λοιπά υπάρχει ΕΣΡ και σε κάθε περίπτωση ένα τηλεοπτικό κοινό που κρίνει και αποφασίζει τι του αρέσει να βλέπει και τι δεν του αρέσει. Μην κάνουμε όμως το λάθος, που συχνά κάνουν τα πολιτικά κόμματα και οι «ειδικοί», να θεωρούμε ότι η τηλεθέαση αποτελεί βάση για ασφαλή κοινωνιολογικά συμπεράσματα.
Και για να τελειώνουμε με τις αστειότητες. Η ιδιωτική τηλεόραση οφείλει να λειτουργεί στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι αυτό που καθορίζει το πρόγραμμα που πουλάει στους διαφημιζόμενους είναι το κέρδος.
