Αφίσες του Τζορτζ Μάικλ, της Μαντόνα, του Τομ Κρουζ και του… Νίκου Γκάλη στους τοίχους. Ο «Φωτεινούλης», η «Παταπούφα» και μερικά «Μικρά μου πόνυ» στο ράφι πάνω από το κρεβάτι. Το «ανθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού», ανοιχτό στη σελίδα 28, με το «Ντίλι- ντίλι- ντίλι». Στο ραδιοκασετόφωνο που παίζει, ο Γιώργος αφιερώνει στον Γιάννη το «Thunderstruck» των AC/DC που μόλις κυκλοφόρησε και ζητά από τον παραγωγό να το μεταδώσει ολόκληρο χωρίς να μιλήσει, προκειμένου να το ηχογραφήσει στην κασέτα, με τίτλο «Ξένα Διάφορα».
Στην παραπάνω πρόταση με αρκετές άγνωστες λέξεις για τους νεότερους, μία μεγάλη ομάδα πληθυσμού άνω των 35 ετών «βλέπει» ένα παιδικό δωμάτιο στις αρχές του ’90, θυμάται τα καλλιτεχνικά είδωλα της εποχής, τον θρύλο της εθνικής ομάδας μπάσκετ το 1987, τα γλυκά όνειρα που έκανε παιδί με το κουκλάκι που φώτιζε το πρόσωπό του, όταν το αγκάλιαζες, την κούκλα που μιλούσε χάρη στους δίσκους που έπαιρνε και τη σειρά από τις φιγούρες των πόνυ με τις ιδιαίτερες ικανότητες και την πρωτόγνωρη για την εποχή μυρωδιά τους. Θυμάται ακόμη που ως έφηβος περνούσε τις ώρες του στο σπίτι, ακούγοντας ραδιόφωνο και τη συλλογή από τις κασέτες, που συνήθως δημιουργούσε ηχογραφώντας τις εκπομπές.
Αυτές και άλλες πολλές θύμησες μοιράζονται καθημερινά, μέσα από την ομάδα «Αναμνήσεις από τις δεκαετίες 1980-1990 flash back» στο facebook, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν παιδιά τη δεκαετία του ’80. «Σκαλίζουν» μπαούλα, πατάρια και τα πατρικά τους σπίτια και ξεθάβουν παιχνίδια που δεν κυκλοφορούν πια, λευκώματα, χαρτοπετσέτες και σετ αλληλογραφίας, ενώ όλα αυτά τους θυμίζουν στιγμές, καταστάσεις και συνήθειες της εποχής. Κάθε δημοσίευση που κάνουν με μία …αναβίωση, προκαλεί ντόμινο αντιδράσεων.
Ένα βραχιόλι που έφτιαξε πρόχειρα από πευκοβελόνες ένα μέλος της ομάδας και μοιράστηκε τη σχετική φωτογραφία με τα υπόλοιπα μέλη είναι, σύμφωνα με τον διαχειριστή του γκρουπ, η δημοφιλέστερη ανάρτηση, με απήχηση (δηλαδή χρήστες που είδαν τη δημοσίευση) οκτακόσιες πενήντα χιλιάδες. Στα περισσότερα από χίλια σχόλια της φωτογραφίας, η πλειοψηφία των χρηστών γράφει με ενθουσιασμό ότι «ξύπνησε» μία ξεχασμένη τους ανάμνηση, δηλώνουν ότι το έκαναν κι αυτοί, κυρίως στις σχολικές εκδρομές, ενώ κάποιοι επαυξάνουν και τονίζουν ότι συνδύαζαν το συγκεκριμένο «κόσμημα» με σκουλαρίκια από …κεράσια και κολιέ από κοφτό μακαρονάκι.
«Είναι εντυπωσιακό το πόσο αγγίξαμε τις ευαίσθητες χορδές των συνομηλίκων μας με τη δημιουργία της συγκεκριμένης ομάδας, την οποία κάναμε με τη σύζυγό μου για πλάκα», λέει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Νέστωρ Καλαμπόκης, γεωπόνος στο επάγγελμα, με βασικές γνώσεις χρήσης των social media. Ο 49χρονος άνδρας από το Άνυδρο Πέλλας, όπως λέει, ακολουθούσε αντίστοιχες ομάδες με θεματολογία από παλαιότερες δεκαετίες (’20, ’30, ’40) και αποφάσισε να δημιουργήσει μία νέα, που να αγγίζει την εποχή που πέρασε ο ίδιος τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
«Η ομάδα δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2020 και τους πρώτους τρεις μήνες είχε μόνο τριακόσια μέλη, φίλους που είχαμε καλέσει από τα προσωπικά μας προφίλ. Αργότερα αρχίσαμε να ασχολούμαστε περισσότερο και να ανεβάζουμε τραγούδια της εποχής, εικόνες από ροκ συγκροτήματα, αποσπάσματα από ταινίες. Αυτό ήταν αρκετό για να ανταποκριθούν οι χρήστες και να αρχίσουν να προσκαλούν τους δικούς τους φίλους. Μετά τον Φεβρουάριο φτάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε χίλια νέα μέλη την ημέρα», τονίζει ο κ. Καλαμπόκης. Σε λιγότερο από έναν χρόνο λειτουργίας, η ομάδα αυτή μετρά περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες μέλη. Χαρακτηριστικά του ενδιαφέροντος που προκαλεί είναι τα νούμερα που εμφανίζονται στα στατιστικά στοιχεία επισκεψιμότητας. «Τις τελευταίες εξήντα ημέρες έγιναν στην ομάδα ένα εκατομμύρια σχόλια και περισσότερα από 8,5 εκατομμύρια αντιδράσεις», δηλώνει ο διαχειριστής.
«Αυτό που μού αρέσει στην ομάδα είναι τα διάφορα πράγματα που ποστάρουν σε φωτογραφίες που είχα ξεχάσει την ύπαρξη τους! Για παράδειγμα τα διακοσμητικά καπάκια των ματιών της κουζίνας, οι κεντημένοι πίνακες στο τοίχο, χαρτιά αλληλογραφίας που μαζεύαμε και άλλα παιχνιδάκια μικρής αξίας, που τότε τα θεωρούσαμε έναν μικρό θησαυρό», σχολιάζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ένα από τα μέλη της ομάδας, η 40χρονη Λαμπρινή Ζαφειριάδου. Η ίδια, αν και πέρασε την παιδική της ηλικία στην πόλη της Δράμας, σήμερα ζει και εργάζεται στο Ντουμπάι και νιώθει ακόμη πιο …μακριά από την εποχή εκείνη. «Πολλά τέτοια αντικείμενα έχει κρατήσει η μητέρα μου στο σπίτι της, αλλά λόγω του ότι μένουμε στο εξωτερικό δεν πηγαίνουμε συχνά και έχω ξεχάσει την ύπαρξη τους. Σκέφτομαι επίσης πως τα παιδιά μου δεν θα νιώσουν και δεν θα μάθουν όλη αυτή την “καλτ” κουλτούρα των ’80s που την συναντάς ακόμα και σήμερα στο σπίτι των γονιών σου», λέει χαρακτηριστικά.
Η Δώρα Δενοπούλου από τη Ρόδο όπου ζει, ακολουθεί την ομάδα και καθημερινά συγκινείται, ταυτίζεται και γελάει. «Όταν είδα φωτογραφία από το σοκολατούχο γάλα “Carnation”, μού ήρθε η γεύση του στο στόμα… Το ίδιο συνέβη και με τα γαριδάκια “Τι και Τι”… Τρόφιμα που έχουμε να τα γευτούμε από την παιδική μας ηλικία και δεν κυκλοφορούν πια», σημειώνει. Τονίζει πάντως πως γελάει συχνά με σχόλια του τύπου «πρέπει να είχαμε όλοι την ίδια μάνα όταν ήμασταν παιδιά», κάτι που πιστεύει ότι ισχύει, γιατί διαπιστώνει ομοιότητες σε ατάκες που έλεγαν οι μητέρες εκείνη την εποχή, στους κανόνες που έθεταν και στις τιμωρίες που έβαζαν.
«Ένα γκρουπ, στο οποίο κατατίθενται οι κοινές εμπειρίες μιας γενιάς που μεγάλωσε με παραθέριση και όχι διακοπές, που έπινε νερό από το λάστιχο τα καλοκαίρια στο χωριό με τα φαγητά της γιαγιάς και με ομαδικά παιχνίδια στις αλάνες μέχρι να μας φωνάξουν οι μανάδες μας από τα μπαλκόνια να μαζευτούμε στο σπίτι», χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη ομάδα η Χριστίνα Πασχάλη από τη Θεσσαλονίκη.
Αναπολώντας την εποχή που ήταν παιδί, θυμάται το κλειστό και κρύο σαλόνι, που άνοιγε μόνο τις γιορτές για τους επισκέπτες και στο μπουφέ του οποίου ήταν κρυμμένα σοκολατάκια «μαργαρίτες», Τζοκόντα ή τα τετράγωνα με το πράσινο περιτύλιγμα. Ακριβώς δίπλα, στο καθιστικό, ήταν ανοιχτή η ογκώδης έγχρωμη τηλεόραση, που λίγο καιρό πριν είχε αντικαταστήσει μία ασπρόμαυρη. «Παρακολουθούσαμε τα παιδικά προγράμματα της ΕΡΤ, της οικογένειας Σοφιανού, με αισθητική και χωρίς βία. Περιμέναμε όλοι την Παρασκευούλα να πάει για ύπνο για ν’ ακούσουμε στο «Μι» να τραγουδάει Παραμύθια η Μελιά. Αγωνιούσαμε επίσης για την ελληνική ταινία του Σαββάτου, το Ορκιστείτε Παρακαλώ και το Κάμπινγκ», αναφέρει.
Ύστερα από πρόσκληση μιας φίλης, έγινε μέλος της διαδικτυακής ομάδας και ο Χρήστος Κεσίσογλου. «Από την πρώτη μέρα κόλλησα. Θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει και μετά ένιωσα ότι είχα και εγώ να πω πολλά. Σε μία δημοσίευση φωτογραφίας με παραμύθια όπως “η Χηναρού”, “ο Κοντορεβυθουλης”, “η Χιονούλα και η Ροδούλα”, μέσα από τα σχόλια που δέχτηκα συνειδητοποίησα ότι μεταξύ μας έχουμε περισσότερα κοινά από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Μάλιστα ένα από τα σχόλια ήταν από την κόρη της γυναίκας που έκανε την εικονογράφηση της συγκεκριμένης σειράς», αναφέρει.
Από τη μακρινή Αγγλία όπου ζει τα τελευταία εννιά χρόνια, χρησιμοποιεί την ομάδα για να έρχεται -όπως λέει, πιο κοντά με ανθρώπους που έχει κοινά βιώματα. «Η γλυκιά αίσθηση που σου αφήνουν κάποιες δημοσιεύσεις δεν περιγράφεται. Σε πολλές από αυτές νιώθω ότι ζω ξανά στιγμές σαν παιδί και ως έφηβος, τότε που η επικοινωνία δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αλληλεπίδραση του σημερινού like», επισημαίνει.
