Ο Ανδρέας Λοβέρδος, πρόεδρος των Δημοκρατών, παρακολουθώντας στενά τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε εθνικό επίπεδο από κράτη-μέλη όπως η Γερμανία, παίρνει δημόσια θέση. Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ελλάδα και την Ευρώπη, καταθέτει την άποψή του για τις επιπτώσεις που έχουν τέτοιες μονομερείς ενέργειες στο κοινό ευρωπαϊκό όραμα και στην αρχή της αλληλεγγύης.
Η πρόσφατη απόφαση γερμανικού δικαστηρίου σχετικά με τις επιστροφές αιτούντων άσυλο προς την Ελλάδα έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, επαναφέροντας στο προσκήνιο τις χρόνιες αδυναμίες του ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου. Η απόφαση αυτή, η οποία ερμηνεύεται από πολλούς ως πολιτικά καλυμμένη από το Βερολίνο, αναδεικνύει τις βαθιές ρωγμές στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και επαναφέρει τη συζήτηση για τη δίκαιη κατανομή των βαρών μεταξύ των κρατών-μελών.
Η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης γραμμής στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα ασύμμετρης πίεσης, την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις του συστήματος του Δουβλίνου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε την έντονη αντίθεσή της, επισημαίνοντας ότι η χώρα μας δεν μπορεί να επωμίζεται μόνη της το βάρος ενός αποτυχημένου ευρωπαϊκού μηχανισμού.
Η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου, που βρίσκει πολιτική κάλυψη από το Βερολίνο, υπονομεύει τις προσπάθειες πολυετούς ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης για ένα κοινό και δίκαιο σύστημα ασύλου.
Η Γερμανία επιλέγει, για ακόμη μια φορά, να μετακυλίσει την εσωτερική της πολιτική πίεση — και κυρίως τον φόβο ανόδου της AfD — στις πλάτες των χωρών της ΕΕ που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υποδοχής μεταναστών.
Το Βερολίνο στέλνει το λάθος μήνυμα: ότι η πολιτική συγκυρία και οι δημοσκοπήσεις υπερισχύουν της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και των δεσμεύσεων που απορρέουν από κοινές αποφάσεις.
Τέτοιες μονομερείς ενέργειες ροκανίζουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών-μελών και αποδυναμώνουν το επιχείρημα υπέρ μιας ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής.
Η απόφαση θέτει την Ελλάδα ενώπιον ενός απαράδεκτου τετελεσμένου: την επιστροφή στο παρελθόν της ασύμμετρης μεταναστευτικής πίεσης.
Η ελληνική κυβέρνηση ορθώς επισημαίνει ότι η χώρα μας δεν μπορεί να επωμίζεται μόνη της τις συνέπειες ενός αποτυχημένου ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.
Στηρίζουμε την επιμονή για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και κατανομή ευθυνών, αλλά απαιτείται πιο ενεργητική διπλωματική πίεση για την αναθεώρηση του Κανονισμού του Δουβλίνου.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι «ο χρήσιμος αποδέκτης» των μεταναστευτικών προβλημάτων άλλων κρατών-μελών, όταν δεν υφίσταται ουσιαστικός μηχανισμός αναλογικής κατανομής.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ένωση à la carte: να απαιτείται «νοικοκυρεμένη» διαχείριση συνόρων από την Ελλάδα, αλλά να μην ισχύουν οι ίδιες αρχές όταν πρόκειται για επιμερισμό ευθυνών.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπογράψει λευκή επιταγή επιστροφών σε βάρος της.
