«Κανένας συνάνθρωπός μας να μην αντιμετωπίζει μόνος του το βάρος της ασθένειας, της εγκατάλειψης και της μοναξιάς, γιατί ο καθένας μας έχει δικαίωμα στην υποστηρικτική παρουσία και την αγάπη ενός ανθρώπου δίπλα του, ανεξάρτητα από κάθε είδους διαχωρισμό».
Αυτές οι λέξεις συνοψίζουν το όραμα της Εθελοντικής Διακονίας, όπως τις μεταφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιπρόεδρος της οργάνωσης που εδώ και 18 χρόνια συμπαραστέκεται στους μοναχικούς ανθρώπους που νοσηλεύονται, κ. Αθανάσιος Κοντογιάννης.
Δίπλα σε περισσότερους από 56 χιλιάδες μοναχικούς ασθενείς
Η σπίθα της Εθελοντικής Διακονίας άναψε από τον πατέρα Βασίλειο, όταν ανέλαβε εφημέριος στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, το 1986. Όπως λέει ο ίδιος , «τις πρώτες χρονιές της διακονίας μου χρειάστηκε να διαχειριστώ δύο θέματα. Το ένα ήταν η αδυναμία μου να καταφέρω να πω μια “καλημέρα”, ένα “περαστικά” σε όλους τους νοσηλευόμενους του νοσοκομείου. Ήθελα να ανταποκριθώ στο σύνηθες ερώτημα “Εγώ τώρα πονώ, πού είναι η Εκκλησία;”. Ωστόσο, για μία μόνο επίσκεψη στους 600 νοσηλευόμενους χρειαζόταν κατ’ ελάχιστον έξι με οκτώ ημέρες». Το δεύτερο ζήτημα ήταν η αναστάτωση των ασθενών που παρεξηγούσαν τον ρόλο του ιερέα. «Η συνήθης και αναμενόμενη αντίδραση ήταν “Ευχαριστώ πολύ πάτερ που ήρθατε αλλά τι συμβαίνει; Τι έχω; Είμαι βαριά; Ποιος σας έστειλε;”. Μια πολύ καλή λύση ήταν να προηγείται ενημέρωση των νοσηλευόμενων για την δυνατότητα-ενδεχόμενο να τους επισκεφθώ και διακριτικά να διαπιστώνεται η συναίνεσή τους σε αυτό. Το ρόλο αυτό ανέλαβαν, ως απεσταλμένοι της Εκκλησίας, οι πρώτοι εθελοντές, ανταποκρινόμενοι με προθυμία, συνέπεια και διακριτικότητα» εξηγεί ο πατέρας Βασίλειος. Έτσι ξεκίνησε η Εθελοντική Διακονία η οποία το 2003 πήρε τη σημερινή της μορφή. Έκτοτε η οργάνωση έχει εκπαιδεύσει και συνεργαστεί με 2.356 εθελοντές για να σταθεί δίπλα σε σχεδόν 56 χιλιάδες μοναχικούς ασθενείς, ενήλικες και παιδιά!
Η διαδρομή δεν ήταν πάντα εύκολη. «Η εκ του μηδενός υλοποίηση, οργάνωση και λειτουργία ενός τέτοιου πρωτόγνωρου οράματος ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει ερωτηματικά, εκπλήξεις ακόμη και καλοπροαίρετες υποψίες και καχυποψίες θα έλεγα» λέει ο πατέρας Βασίλειος, προσθέτοντας: «Εναγώνια και διαχρονική αναζήτησή μας ήταν και παραμένει η ανάγκη να διαπιστώνουμε αντικειμενικά το κατά πόσο η δράση μας αυτή ανταποκρίνεται ή όχι σε πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μας». Όμως, η παρουσία της οργάνωσης στα νοσοκομεία δίνει αυτή την απάντηση, στις γιορτές αλλά και κάθε άλλη μέρα.
Χρώμα στο γκρίζο του νοσοκομείου και για τα παιδιά
Μεγάλο μέρος των δράσεων της Εθελοντικής Διακονίας προορίζεται σε παιδιά που νοσηλεύονται ή περιμένουν μόνα σε νοσοκομεία. «Οι ανάγκες των παιδιών που βρίσκονται ασυνόδευτα, εγκαταλελειμμένα ή με εισαγγελική εντολή στα νοσοκομεία είναι ιδιαιτέρως αυξημένες» λέει ο κ. Κοντογιάννης. «Οι μικροί μας αυτοί φίλοι θα έπρεπε να παραμένουν στο νοσοκομείο για 2-3 ημέρες, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ωστόσο, φτάνουν να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία για πολλούς μήνες, λόγω πληρότητας των διαθέσιμων δομών. Εκεί, στο νοσοκομείο όμως τα συναντούν καθημερινά οι εθελοντές της Διακονίας, οι οποίοι έχοντας λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση και επιμόρφωση και έχοντας διαρκή εποπτεία και υποστήριξη από τα στελέχη του γραφείου της Διακονίας, βρίσκονται δίπλα στις μικρές παιδικές ψυχές για να παίξουν μαζί τους, για να τα κάνουν να νιώσουν και πάλι παιδιά, να δώσουν χρώμα στο γκρίζο του νοσοκομείου» σημειώνει ο αντιπρόεδρος της οργάνωσης και προσθέτει: «Έχουμε περιπτώσεις που ακούμε ένα παιδάκι να λέει στην εθελόντρια “μπορώ να σε λέω μαμά; Είναι μία λέξη που δε τη χρησιμοποιώ συχνά και μου λείπει!”. Ή άλλα παιδάκια τα οποία με το που βλέπουν τους εθελοντές τρέχουν γύρω τους και τους ρωτούν “για μένα είσαι;”».
Αυτές είναι οι στιγμές που συγκρατεί και ο πατέρας Βασίλειος. «Οι όμορφες και ευχάριστες αναμνήσεις είναι πολλές. Ασχολούμενος με την λειτουργία και οργάνωση της δομής σπάνια μπορούσα να έχω προσωπικά βιώματα από τις αντιδράσεις των εξυπηρετούμενων. Από την ενημέρωση των εθελοντών, όμως, θα αναφέρω τα λόγια μιας ασθενούς “Σας ευχαριστούμε πολύ! Οι δικοί μας, μας ξέχασαν εσάς όμως σας βλέπουμε κάθε βδομάδα” αλλά και μιας εθελόντριας που μας είπε: “Φέτος πέρασα την καλύτερη πρωτοχρονιά της ζωής μου”. Είχε ανήμερα της πρωτοχρονιάς σταθεί σε ένα νοσηλευόμενο μοναχικό παιδάκι στο νοσοκομείο Παίδων» εξηγεί ο ίδιος.
«Εθελοντής μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε έχει περίσσευμα αγάπης»
Οι περίπου 470 χιλιάδες ώρες εθελοντικής προσφοράς σε 17 νοσοκομεία και άλλες δομές, τα τελευταία 18 χρόνια αποδεικνύουν ότι η ανάγκη υπάρχει. «Μόνο πέρσι, 541 εθελοντές της Διακονίας διέθεσαν το χρόνο τους για να προσφέρουν στιγμές ανθρωπιάς και συμπαράστασης στον μοναχικό συνάνθρωπο τους» τονίζει ο αντιπρόεδρος κ. Αθανάσιος Κοντογιάννης.
Όταν οι υπηρεσίες του νοσοκομείου εντοπίσουν έναν μοναχικό ασθενή στέλνουν αίτημα στη Διακονία για υποστήριξή του με εθελοντές. «Τότε ακολουθεί αξιολόγηση από τα στελέχη της Διακονίας και ο συνάνθρωπός μας από την επόμενη ημέρα έχει δίπλα του καθημερινά τους εθελοντές. Η συνεργασία με τις υπηρεσίες των νοσοκομείων διατηρείται σε υψηλό επίπεδο, δίνοντας τη δυνατότητα με αυτό τον τρόπο σε όλους να έχουν έναν άνθρωπο πάντα δίπλα τους, όπου υπάρχει ανάγκη» λέει ο κ. Αθανάσιος Κοντογιάννης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτε ο κορωνοϊός έκαμψε την αποφασιστικότητα της οργάνωσης, η οποία εμπλούτισε τα εκπαιδευτικά της πρωτόκολλα με ενημέρωση για τα μέτρα πρόληψης της πανδημίας. «Εθελοντής της Διακονίας μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε έχει περίσσευμα αγάπης για τον συνάνθρωπο του! Καλώντας στα τηλέφωνα της Διακονίας (2107252706, 2107752706) ή στέλνοντας email στο edani@diaconia.gr προγραμματίζεται η συνάντηση με Κοινωνικό Λειτουργό της Διακονίας για τη γενική ενημέρωση σχετικά με το έργο μας. Η πρώτη συνάντηση, με στόχο τη συμβολή στον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού, υλοποιείται κυρίως διαδικτυακά με τη χρήση προγράμματος τηλεδιάσκεψης. Κατόπιν θα ακολουθήσει συνάντηση στα γραφεία της Διακονίας για την υπογραφή του συμβολαίου εθελοντισμού» εξηγεί ο κ. Κοντογιάννης.
Όσο για το μέλλον, ο πατέρας Βασίλειος οραματίζεται η Εθελοντική Διακονία «να συνεχίσει να στηρίζεται και να στηρίζει την κοινωνία μας με συνέπεια και υπευθυνότητα και να γίνει πρότυπο ανιδιοτελούς προσφοράς και Αγάπης Χριστού προς τον αναγκεμένο συνάνθρωπο».
