Πέντε και έξι χρονών με σημάδια από σβησμένα τσιγάρα στα κορμάκια τους. Έχουμε τελειώσει σαν κοινωνία και ακόμα δεν το πήραμε χαμπάρι.
Σοκ και αποτροπιασμό –και τί να το κάνεις - έχει προκαλέσει η υπόθεση κακοποίησης δύο μικρών παιδιών στη Λάρισα από την ίδια τους τη μητέρα και άτομα του στενού της περιβάλλοντος. Τα αδερφάκια ζούσαν σε συνθήκες φρίκης, βιώνοντας σωματική, ψυχική και – όπως όλα δείχνουν – σεξουαλική κακοποίηση, με θύτες όχι μόνο τη μάνα τους, αλλά και συνεργούς που συμμετείχαν ή γνώριζαν και σώπαιναν.
Οι αποκαλύψεις συγκλονίζουν και φέρνουν στο φως το σκοτεινό πρόσωπο της ενδοοικογενειακής βίας που καλύπτεται πίσω από το «οικογενειακό άβατο».
Το πιο τραγικό στοιχείο όμως είναι πως, όπως φαίνεται, κάποιοι γνώριζαν. Γείτονες, συγγενείς, θεσμοί που είδαν σημάδια και επέλεξαν τη σιωπή ή τη γραφειοκρατική αδράνεια. Σε μια κοινωνία που συχνά προτιμά «να μην μπλέκεται», τα παιδιά μένουν εκτεθειμένα στον πόνο και τη βία.
Η υπόθεση αυτή πρέπει να γίνει αφορμή όχι μόνο για τιμωρία των ενόχων, αλλά για νομοθετηθεί επιτέλους η υποχρέωση όλων όσων αποδειχθεί ότι ήξεραν, καταλάβαιναν και σιωπούσαν, να καταφεύγουν στις αρχές και να λένε επιτέλους αυτό που βλέπουν τα μάτια τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η κοινωνική ευθύνη μετατρέπεται σε κοινωνική υποχρέωση. Αφού δε μάθαμε να μιλάμε, να παρεμβαίνουμε, να προστατεύουμε τα πιο ευάλωτα μέλη μας, ας μας υποχρεώσει πλέον η πολιτεία να το κάνουμε, αλλιώς ας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ποινικές μας ευθύνες.
Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
