Δοκιμάζοντας ένα σύντομο απολογισμό με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους διακυβέρνησης, όλοι θα μνημονεύαμε την έγκαιρη και επιτυχημένη ανταπόκριση της κυβέρνησης σε προκλήσεις πρωτόγνωρες, όπως η πανδημία και η απόπειρα μεταναστευτικής εισβολής στον Έβρο, σε συνδυασμό με την άμεση προώθηση των μεταρρυθμιστικών προτεραιοτήτων μετά τις εκλογές. Ισχυρά αντανακλαστικά, γνήσια διάθεση για τομές, δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για τη γόνιμη σύμπλευση του ιδιωτικού τομέα με το Δημόσιο, αίσθηση της ύπαρξης ενός καλά μελετημένου και εφαρμόσιμου σχεδίου, με αίσθημα ευθύνης και χωρίς φόβο πολιτικού κόστους.
Ακόμη και όσοι εκ των συμπολιτών μας δεν ψήφισαν την κυβέρνηση σίγουρα θα αισθάνονται ότι μέσα σε αυτό το έτος συνέβη μια ριζική αλλαγή στους ουσιαστικούς όρους άσκησης της διακυβέρνησης. Πλέον τούτων, όμως, το έτος αυτό σηματοδοτεί μια βαθύτερη αλλαγή που υπερβαίνει αυτή καθαυτή την ποιότητα διακυβέρνησης. Πρόκειται για τον μετασχηματισμό της έννοιας του πολιτικού χρόνου.
Στο παρελθόν, έχουμε βιώσει τον ελληνικό πολιτικό χρόνο ως τον χρόνο της ασφαλούς αδράνειας, της ακινησίας, της φοβίας των επερχόμενων γεγονότων, της εκ των υστέρων αντίδρασης με μπαλώματα και ημίμετρα. Ως τον χρόνο της προσμονής ενός άλλου χρόνου, δηλαδή, αυτού των επόμενων εκλογών. Όλα παράμεναν σε μια ατέρμονη εκκρεμότητα, χαρακτηρίζονταν από αναβλητικότητα και συνδυάζονταν με μια αποστροφή του καινούργιου. Αυτή η μορφή του πολιτικού χρόνου μοιραία διαχέονταν στην κοινωνία, συγχρονίζοντας αντίστοιχα ανθρώπους και θεσμούς, εμποδίζοντας την εξέλιξη και την πρόοδο. Διασφαλίζοντας προφανώς απόλυτα τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά οποιουδήποτε επιθυμεί να διαδηλώσει, μικρής και μεγάλης ομάδας, δεν είναι λογικό η Ελλάδα, όπως άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να έχει πλαίσιο οργάνωσης του τρόπου με τον οποίο γίνονται διαδηλώσεις ώστε να μην προκαλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής; Δεν είναι λογικό να αξιοποιηθεί το Ελληνικό και να αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα έργα αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη, δημιουργώντας πάνω από 80.000 θέσεις εργασίας και συνεισφέροντας σημαντικά στο ΑΕΠ και στα φορολογικά έσοδα της χώρα μας; Δεν είναι επίσης λογικό να καταργηθεί το άσυλο ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια; Φυσικά και είναι όλα αυτά λογικά γι΄αυτό και η σημερινή κυβέρνηση έδρασε και τα υλοποιεί.
Η πολιτική αλλαγή, λοιπόν, που βιώνουμε αυτό το έτος είναι στην πραγματικότητα αλλαγή του παραδείγματος βίωσης του πολιτικού χρόνου. Είναι η εμπέδωση της αίσθησης ανάληψης των ηνίων του χρόνου για να επιτύχουμε δράση και κίνηση. Η παραγωγή ογδονταπέντε νομοσχεδίων σε όλους τους θεσμικούς τομείς εντός μόλις δώδεκα μηνών αντανακλά ακριβώς αυτό: την αίσθηση του επείγοντος και της ευθύνης για την αναζωογόνηση ενός σώματος από την αδράνεια και τη φοβία να νοιώσει και να δοκιμάσει ιδέες και να αναζητήσει νέες ισορροπίες.
Βεβαίως, αυτή η νέα σχέση μας με τον πολιτικό χρόνο δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταλήξει σε μια μηχανική κινησιοθεραπεία στερούμενη ηθικής βάσης και υψηλού αισθήματος ευθύνης. Η ηθική ακριβώς διάσταση στη χρήση του πολιτικού χρόνου είναι η επιτομή μιας άξιας διακυβέρνησης και αυτή που εμπεδώνει την εμπιστοσύνη στους πολίτες. Αυτή ακριβώς την ηθική διάσταση αποτυπώνει η δήλωση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ότι θα ήταν «ανέντιμη κίνηση» η εκμετάλλευση του πολιτικού κεφαλαίου που έχει συσσωρευθεί μετά από μια αρχική επιταχυμένη πορεία, προκειμένου να εξαντλήσει πρόωρα τον παρόντα πολιτικό χρόνο που του εμπιστεύθηκε ο λαός για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.
Οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές, τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, συμβαίνουν όταν συμπίπτουν η συνειδητοποίηση του διακυβεύματος και η αποφασιστικότητα της δράσης. Όταν το ταξίδι είναι η κάθε μέρα του
-
Ο Χρήστος Ταραντίλης είναι Βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
- Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα Νέα
