Εκ προοιμίου σπεύδω να προλάβω ορισμένους που ενδεχομένως θα παρερμηνεύσουν το καλοπροαίρετο σχόλιο που αφορά ένα στερεότυπο που ανακυκλώνεται δημοσιογραφικά και καθιστά το αυτονόητο ως είδηση. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η πληροφορία ότι ο Κώστας Καραμανλής ενδέχεται να παρέμβει δημοσίως υπέρ του κόμματος στο οποίο ανήκει, ακούγεται λίγο περίεργα.
Προφανώς εφόσον παρέμβει δεν θα το κάνει ώστε να στηρίξει το ΣΥΡΙΖΑ. Άρα δεν είναι είδηση ότι θα παρέμβει. Θα μπορούσε να είναι είδηση ότι θα μιλήσει. Αλλά κι αυτό δεν αποτελεί είδηση αφού είναι αυτονόητο ότι, εφόσον μιλήσει θα υποστηρίξει τη Νέα Δημοκρατία. Άρα τι νόημα έχει η πληροφορία, η οποία έγινε πρωτοσέλιδο στην «ΕΣΤΙΑ» και αναπαράχθηκε σε δεκάδες ιστοσελίδες και στα κοινωνικά δίκτυα; Μήπως για να δείξει ότι ο Καραμανλής είναι στην πρώτη γραμή του αγώνα; Μα, καλά υπάρχει κανείς που το αμφισβητεί; Συνεπώς γιατί τόση πρεμούρα και μάλιστα ερήμην του ίδιου του Καραμανλή, ο οποίος εκ χαρακτήρος ενοχλείται όταν το παρουσιάζουν ως «προφήτη» της παράταξης;
Και εν πάσει περιπτώσει γιατί οι αρχηγοί χρειάζονται τη στήριξη των προκατόχων τους; Κατά τη γνώμη μου γιατί το πολιτικό σύστημα της χώρας παρουσιάζει καθήλωση σ’ ένα εφηβικό στάδιο, όπου η σύγχυση ρόλων το εμποδίζει να βρει ταυτότητα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν συμβαίνει, και όταν συμβαίνει οι πρώην έχουν αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο και ως εκ τούτου η όποια δημόσια παρέμβαση έχει τη σημασία της. Εδώ, όμως, πρόκειται για έναν εν ενεργεία πολιτικό, που συμμετέχει στις εκλογές και τίθεται στη κρίση του εκλογικού σώματος. Οπότε γιατί τόση φασαρία;
Easy Writer
