Σε μια εποχή που η Μέση Ανατολή βράζει, η Ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται ξανά σε γεωπολιτικό σκάκι και η Τουρκία παίζει παιχνίδι ισχύος πάνω στις πλάτες των γειτόνων της, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια της εσωστρέφειας. Δεν έχει την πολυτέλεια της αφωνίας, της ουδετερότητας ή –πολύ περισσότερο– της πολιτικής ανευθυνότητας.
Αυτός είναι και ο λόγος που η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, διεθνή αξιοπιστία και ξεκάθαρες θέσεις. Και τα έχει. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει χαράξει μια εξωτερική πολιτική που δεν παρασύρεται από «επαναστατικές φαντασιώσεις», αλλά χτίζει πάνω σε συμμαχίες, διπλωματία και εθνικά συμφέροντα.
Την ώρα που η Τουρκία επαναφέρει τον αναθεωρητισμό με άλλοθι τη Γάζα και προσπαθεί να εμφανιστεί ως «προστάτιδα δύναμη» του μουσουλμανικού κόσμου, η Ελλάδα απαντά με νηφαλιότητα, με στρατηγικά βήματα: με συμμετοχή σε διεθνή φόρα, με αμυντικές συμφωνίες, με ενεργειακές συνεργασίες που ενισχύουν τη θέση της στον χάρτη.
Κι όμως, απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα, η αντιπολίτευση μοιάζει να κινείται στον δικό της μικρόκοσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος σε εσωτερικά δράματα και ερασιτεχνικές εναλλαγές ρόλων, αναλώνεται σε στείρα καταγγελτική ρητορική. Πότε η Ελλάδα είναι «υποταγμένη στη Δύση», πότε «προβλέψιμος σύμμαχος» και πότε απλώς... «προβληματική». Χωρίς πρόταση, χωρίς γραμμή, χωρίς πυξίδα.
Και, φυσικά, πάντα υπάρχει κι εκείνο το κομμάτι της Αριστεράς –από τα πίσω έδρανα ή από τα κοινωνικά δίκτυα– που «συμπονά» τον αγώνα των Παλαιστινίων, αλλά καταπίνει αμάσητη την τουρκική προπαγάνδα, αγνοώντας την καταπάτηση δικαιωμάτων, τα διπλά μέτρα και σταθμά, ή τη μονομερή παραποίηση γεγονότων.
Η Ελλάδα όμως δεν είναι «ουδέτερος παρατηρητής». Είναι ευρωπαϊκή χώρα, με ρόλο, με λόγο, με ευθύνες. Και σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική στιγμή, η θέση της είναι εκεί που χτυπά η καρδιά της Δημοκρατίας, της διεθνούς νομιμότητας και της σταθερότητας. Δίπλα στους συμμάχους της, αλλά με το βλέμμα στραμμένο πάντα στην εθνική της ασφάλεια.
Όσοι ονειρεύονται μια Ελλάδα-παιδί του κινήματος των Αδεσμεύτων, απλώς δεν έχουν καταλάβει σε ποια ήπειρο βρισκόμαστε και ποια εποχή διανύουμε. Οι εποχές των συνθημάτων έχουν περάσει. Ή, μάλλον, έχουν ηττηθεί – από την ίδια την πραγματικότητα.
Η Ιστορία γράφεται τώρα. Το ερώτημα είναι: με ποιους θες να τη γράψεις;
