Η Γλυκερία δεν θα ανέβει στη σκηνή του Sani Festival. Όχι γιατί δεν ήθελε. Όχι γιατί δεν μπορούσε. Αλλά γιατί κάποιοι απείλησαν με επεισόδια.
Το κίνημα BDS. Αυτοί που αποφάσισαν ότι μια καλλιτέχνις δεν έχει δικαίωμα να τραγουδά. Ο λόγος; Επειδή «τόλμησε» πριν λίγο καιρό να εμφανιστεί στο Ισραήλ. Ένα τραγούδι έγινε έγκλημα. Μια συναυλία έγινε αφορμή για απειλές.
Κι έτσι, μια βραδιά αφιερωμένη στη Λίνα Νικολακοπούλου μετατράπηκε σε θύμα πολιτικής βίας. Γιατί αυτό είναι. Βία. Όχι σωματική –αν και το υπονόησαν– αλλά βία στη σκέψη. Βία στην ελευθερία.
Η Γλυκερία δεν είναι πολιτικός. Δεν υπογράφει συμφωνίες. Δεν ψηφίζει νομοσχέδια. Τραγουδά. Κι όμως, κάποιοι την τιμώρησαν. Γιατί; Γιατί τους χαλάει το αφήγημα. Γιατί τους ενοχλεί η ίδια η έννοια ότι η μουσική μπορεί να ενώνει.
Το BDS δεν φέρνει ειρήνη. Δεν φέρνει δικαιοσύνη. Φέρνει φόβο. Εκφοβισμό. Σιωπή. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Όταν οι καλλιτέχνες σωπαίνουν από φόβο, η κοινωνία χάνει τη φωνή της.
Αυτοί που σήμερα απαγορεύουν ένα τραγούδι, αύριο θα απαγορεύσουν μια ιδέα. Έτσι λειτουργεί ο φανατισμός. Πάντα ξεκινάει από τα «μικρά». Και πάντα καταλήγει στα μεγάλα.
Η Γλυκερία θα ξανατραγουδήσει. Αυτό είναι σίγουρο. Το ερώτημα είναι: εμείς, θα την αφήσουμε; Ή θα επιτρέψουμε σε λίγους φανατικούς να μας κάνουν να σωπάσουμε όλοι;
