Η αντιπολίτευσητο αποφάσισε: αυτό είναι το χειρότερο Πάσχα όλων των εποχών. Δεν χρειάζονται αποδείξεις, δεν χωράνε εξαιρέσεις, δεν υπάρχουν επιφυλάξεις. Ό,τι κι αν ζεις εσύ, ό,τι κι αν βλέπεις γύρω σου, πρέπει να νιώθεις ότι όλα καταρρέουν. Γιατί αυτό είναι το αφήγημα, και δεν σηκώνει αμφισβήτηση.
Αν γέμισαν οι δρόμοι, είναι γιατί οι άνθρωποι φεύγουν απελπισμένοι. Αν γεμίζουν τα χωριά, είναι γιατί δεν έχουν να μείνουν αλλού. Αν γελάς με την οικογένειά σου στο πασχαλινό τραπέζι, είσαι είτε τυφλός είτε συνένοχος. Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα δεν βλέπεις τη «ζοφερή πραγματικότητα» όπως την περιγράφει η αντιπολίτευση.
Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει πραγματικά. Το μόνο που μετράει είναι να ταιριάζει με το σενάριο. Όποιος παρεκκλίνει, απλώς δεν καταλαβαίνει. Ή δεν πληρώνει τους ίδιους λογαριασμούς. Ή, ακόμα χειρότερα, τους πληρώνει και δεν παραπονιέται όσο θα ’πρεπε.
Η αντιπολίτευση δεν κάνει κριτική – δίνει εντολές συναισθήματος: «Να νιώθεις θυμό.» «Να νιώθεις προδομένος» «Μην τολμήσεις να χαρείς.» Δεν είναι πολιτική στάση – είναι κατήχηση απαισιοδοξίας. Και είναι κρίμα, γιατί η γκρίνια από μόνη της δεν γεννά εναλλακτική. Το να καταγγέλλεις τα πάντα δεν είναι λύση, είναι τεμπελιά μεταμφιεσμένη σε εγρήγορση.
Αν αυτό είναι το χειρότερο Πάσχα, τότε μάλλον κάποιοι δεν έχουν γνωρίσει πραγματική δυστυχία. Ή απλώς τη χρειάζονται για να υπάρξουν πολιτικά.
Καλή Ανάσταση – κι ας μην τους το πούμε δυνατά, μπορεί να τους ενοχλήσει.
