Ζούμε σε μια εποχή που η αυθεντικότητα έχει καταντήσει σύνθημα σε διαφημιστικά σποτ. Μας ζητούν να «είμαστε ο εαυτός μας», αρκεί ο εαυτός μας να φοράει το ίδιο παπούτσι, να ανεβάζει πανομοιότυπες φωτογραφίες διακοπών και να αναπαράγει την ίδια αισθητική στο σαλόνι. Μια μαζική αυθεντικότητα, τυποποιημένη, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ατομικότητα.
Η κοινωνία της επίδειξης και της γρήγορης κατανάλωσης κατάφερε να εξομοιώσει ακόμα και τα πιο προσωπικά στοιχεία μας. Η εξομολόγηση έγινε δημόσιο περιεχόμενο, τα συναισθήματα εμπορεύσιμα, η διαφορετικότητα προϊόν προς πώληση. Μιλάμε για αυθορμητισμό, αλλά στην πραγματικότητα τον σχεδιάζουμε σε μορφή ανάρτησης.
Η αυθεντικότητα που κάποτε σήμαινε κόπο, μόχθο, αναζήτηση, έχει μετατραπεί σε μια ταμπέλα. Χάθηκε η χαρά της προσωπικής διαδρομής, της ανάγνωσης, της υπομονής, της αργής καλλιέργειας. Αντί γι’ αυτό κυριαρχεί μια βιαστική ευκολία, που καταλήγει τελικά σε ανία. Όσο κι αν το βαφτίζουμε «ελευθερία», δεν είναι παρά μια νέα μορφή ομοιομορφίας.
Όλοι θέλουν να ξεχωρίζουν, κι όμως όλοι μοιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους. Ίδιες πόζες, ίδιες απόψεις, ίδια γέλια, ίδια νεύρα. Μια μαζική ψυχή που διαφημίζεται ως ατομικότητα.
Το πιο ανησυχητικό είναι πως αυτή η εξομοίωση δεν περιορίζεται στην εμφάνιση ή στις συνήθειες. Σιγά-σιγά εισχωρεί βαθύτερα, στην ίδια την ψυχή. Όταν δεν έχεις πια αντοχή στον κόπο, στην αναμονή, στο διαφορετικό, τότε όλα γίνονται ρηχά. Ο χρόνος μικραίνει, η φαντασία στερεύει, η σκέψη ισοπεδώνεται.
Κι έτσι, η αυθεντικότητα κατάντησε μια ψευδαίσθηση. Ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση σήμερα δεν είναι να είσαι διαφορετικός, αλλά να παραμένεις πραγματικά εσύ, χωρίς να μοιάζεις με όλους τους άλλους που παλεύουν για το ίδιο.
