Έγινε πολύς λόγος την περασμένη εβδομάδα για την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Κάποιοι δεν συμβιβάζονταν με τίποτα λιγότερο από μία μεγαλοπρεπή τελετή δημοσία δαπάνη, με χιλιάδες κόσμου, υψηλούς προσκεκλημένους, κανονιοβολισμούς κτλ., ενώ κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι πρέπει να μην ασχοληθεί καθόλου η πολιτεία με το θέμα και να γίνουν με κάποιο τρόπο όλα εν πλήρη σιωπή και ταπεινότητα, θεωρώντας ότι οτιδήποτε άλλο θα ήταν πρόκληση.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Οι πρώτοι αυτοπροσδιορίζονται, κατά κανόνα, ως δεξιοί, πολλοί δε από αυτούς βλέπουν με συμπάθεια όχι μόνο τον Κωνσταντίνο, αλλά το πολίτευμα της βασιλείας γενικότερα και κάποιοι μάλιστα δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν ανοιχτά την προτίμησή τους στη μοναρχία. Οι δεύτεροι είναι κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, αριστεροί και θεωρητικά απεχθάνονται τη βασιλεία. Το παράδοξο, ωστόσο, είναι ότι οι ίδιοι αριστεροί που απεχθάνονται τη βασιλεία, φαίνεται να τα πηγαίνουν μια χαρά με τις δικτατορίες…
Και ενώ στη χώρα μας η βασιλεία είναι εντελώς ξεπερασμένη και οι θαυμαστές της θεωρούνται γραφικοί στους κύκλους της Δεξιάς, οι αριστεροί που θαυμάζουν δικτάτορες αποτελούν βασική συνιστώσα της ελληνικής Αριστεράς. Για να το πούμε διαφορετικά, από δημοκρατική σκοπιά, είναι πιο ανησυχητικό το ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει τον Μαδούρο ή πηγαίνει στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, παρά το ότι θέλουν διάφοροι άγνωστοι να πάνε στην κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που υπήρξε ηγέτης των Ελλήνων. Αρκετοί τον λάτρεψαν και παρ’ ότι πολλούς από αυτούς τους απογοήτευσε, υπάρχουν ακόμα ουκ ολίγοι που τον θαυμάζουν. Το αν το κάνουν από προσωπολατρία ή από ιδεολογική συνέπεια μικρή σημασία έχει, καθώς στις κρίσεις που αντιμετώπισε αποδείχθηκε αντικειμενικά «λίγος». Για την αποτυχία του ίσως να έφταιγε το νεαρό της ηλικίας του ή ίσως και τα πιστεύω του. Σε κάθε περίπτωση, καθώς αντιπροσωπεύει μία ιδεολογία παρωχημένη, οι τρόποι και η γλώσσα του ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, παλιότερο. Για αυτό και είναι απορίας άξιο πώς έχει ακόμα και σήμερα τόσους υποστηριχτές.
Πιο συγκεκριμένα, αισθανόμενος ο ίδιος πιο άνετα με τα φαντάσματα του παρελθόντος παρά με το παρόν, κύριες αναφορές του στις πολιτικές του τοποθετήσεις ήταν πάντα ο εμφύλιος και η χούντα. Σε μία Ελλάδα που προσπαθεί να τα αφήσει πίσω όλα αυτά, εκείνος τα κράτησε ζωντανά για το κοινό του, ίσως επειδή, στο μυαλό του, μόνο ο διχασμός και η αναταραχή θα μπορούσαν να τον επαναφέρουν στην εξουσία. Βλέπετε, ο κοινός παρονομαστής στα όνειρα όσων έχουν δυσανεξία στη δημοκρατία, αριστερών ή δεξιών, είναι κάποιου είδους επανάσταση και δεν είναι τυχαίο ότι ο άνθρωπος για τον οποίο μιλάμε χρωστά την κυβερνητική του θητεία σε κινήματα όπως το «Δεν Πληρώνω» και στους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος…
Ναι, για τον Αλέξη Τσίπρα λέμε τόση ώρα. Νομίζατε ότι λέμε για τον Κωνσταντίνο; Είναι που οι αντιδραστικές ιδεολογίες στην ουσία τους είναι ίδιες, κι ας προσπαθεί η Αριστερά να πείσει ότι είναι αντίπαλος της Ακροδεξιάς. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι είναι απολύτως ίδιοι και οι ηγέτες τους, ακόμα και αν μοιάζουν… Αν μη τι άλλο, ο τέως βασιλιάς ήταν πιο μοντέρνος στον πολιτικό του λόγο από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Την τελευταία φορά που αναφέρθηκε στη χούντα ήταν το 2014, όταν και εξηγούσε γιατί την αποδέχτηκε το 1967.
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, γυρνά γύρω από τον εμφύλιο και τη χούντα μέχρι και τώρα. Από τον μόνιμο διαχωρισμό του της βίας σε καλή και κακή έως τα δεδηλωμένα όνειρα των στενών συνεργατών του για επαναστάσεις και αναταραχές, δεν παύει να υποτιμά τη δημοκρατία με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται σήμερα, στην κυριολεξία, βασιλικότερος του βασιλέως…
