«Θα ‘θελα να βουτήξω σε αποξένωση· αυτές οι ανέσεις, πάνω μου ως σωριάζονται, με πνίγουν!» Ο στίχος αυτός του Έζρα Πάουντ από το ποίημά του «Η βουτιά», ίσως ταιριάζει τους βαριεστημένους αστούς και επίδοξους Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης, που επιδίδονται σε ακρότητες για να πείσουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους για το πόσο μισούν την κοινωνία.
Κι ενώ παραμένουν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της ριζοσπαστικής αριστεράς και μερικών «επαναστατημένων» περιθωριακών, εγκλωβισμένων στις αντιφάσεις τους (πχ αντιμιλιταρισμός και βόμβες), ήρθε το περιστατικό της έκρηξης στους Αμπελόκηπους. Μας ξύπνησε κακές μνήμες και μας υπενθύμισε ότι η Δημοκρατία οφείλει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Όμως, η τρομοκρατία αδυνατεί να μη στραφεί και κατά του εαυτού της και στους Αμπελόκηπους χάθηκε μια ζωή.
Στους Ψαλμούς, οι αναφορές είναι σαφείς: «… και επλάτυναν επ’ εμέ το στόμα αυτών, είπον· εύγε, εύγε, είδον οι οφθαλμοί ημών. Ήνοιξαν διάπλατα το απύλωτον στόμα των και είπαν· Ωραία, θαυμάσια! Είδαν τα μάτια μας την καταστροφήν αυτού. Είδες, Κύριε, μη παρασιωπήσῃς, Κύριε, μη αποστής απ’ εμού» (34:21-22).
Ποιος ξέρει τι άλλο θα μάθουμε τώρα που έγιναν συλλήψεις και ξετυλίγεται το κουβάρι. Με τον ίδιο τρόπο, μετά από μια βόμβα που έσκασε στα χέρια τρομοκράτη στον Πειραιά, ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2002 μάθαμε ποιοι είναι οι φονιάδες της αιμοσταγούς 17Ν. Στη Γηραιά Ήπειρο η «πρόοδος» έχει αποπειραθεί πολλές φορές να καλύψει πολιτικά όλους όσοι της άκρας αριστεράς εμπλέκονται σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Προσπαθεί, δε, να συνδέσει νόμιμες με παράνομες δραστηριότητες, εμφανίζοντας μάλιστα τους μηχανισμούς ασφαλείας δημοκρατικών κρατών ως «κατασταλτικούς» αλλά και να αποδώσει στους τρομοκράτες «ευγενή κίνητρα». Επίσης, τα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς δίνουν διαχρονικά πολιτικό καταφύγιο σε πρόσωπα που κινούνταν επί μακρόν στη γκρίζα ζώνη μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας.
Άλλωστε, η αφετηρία ήταν κοινή: «Ο διεθνισμός ήταν για μας πολύ σημαντικός», όπως επισήμανε στη διάρκεια «διεθνούς συνάντησης για το αντάρτικο πόλεων» (Ζυρίχη, Μάιος του 1997) o Ιταλός Ντανιέλ Πιφάνο, που συνελήφθη το 1979 στην Ορτόνα να μεταφέρει εκτοξευτήρες πυραύλων αέρος-επιφανείας για λογαριασμό Παλαιστινίων τρομοκρατών.
Πως σκέφτονται όμως όλοι αυτοί του «αντάρτικου πόλεων»;
«Κινητοποιούμασταν από μια αντικαπιταλιστική παρόρμηση με ηθικά κίνητρα και μια έντονη κοινωνική κριτική. Αλλά αν στην αρχή θέλαμε να εξαλείψουμε ανυπόφορες καταστάσεις, τώρα θέλαμε να αναποδογυρίσουμε τα πάντα». Αυτό ξεστόμισε στη Ζυρίχη o Καρλ-Χάιντς Ντέλγουο, ο οποίος ήταν μέλος της γερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF. Και πρόσθεσε ότι «μας καθοδηγούσε η φράση του Τσε σύμφωνα με την οποία ''για έναν επαναστάτη οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες''… Σε τελική ανάλυση δεν ξέραμε ν’ αλλάξουμε στην κοινωνία».
«Μια μεταγενέστερη άποψη λέει ότι υποστηρίζαμε την ''πρωτοκαθεδρία της πράξης''», είπε το μέλος της ίδιας οργάνωσης, Νουτ Φόλκερτς. «Δε θέλαμε να ενσωματωθούμε στην κυρίαρχη συνείδηση», είπε η Γκάμπριελ Ρόλνικ, μέλος του Κινήματος 2 Ιουνίου. «Ήμασταν κομμουνιστές αλλά, για να πω την αλήθεια, δεν είχαμε ξεκαθαρίσει πως θα οργανώναμε την κοινωνία», είπε ο Λόρις Τονίνο Παρόλι, μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Τα παραπάνω καταγράφηκαν και τα πρακτικά της συνάντησης της Ζυρίχης εκδόθηκαν και στην Ελλάδα (Primo Moroni, IG Rote Frabrik – επιμ., «Μιλώντας για τον ένοπλο αγώνα», Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα 2002). Δεν ξέρουμε πόσους βοήθησαν να εντρυφήσουν στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή και προσπαθούν, στροβιλιζόμενοι στη δίνη των ολοκληρωτικών ιδεών τους, να τις επιβάλλουν δια της βίας στην κοινωνία. Η τρομοκρατία πάντως έχει ηττηθεί στην Ελλάδα και αποτελεί «κόκκινο πανί» για τον κόσμο.
Οι αποφυλακισμένοι πρωτεργάτες της τρομοκρατίας που συμμετείχαν στη συνάντηση της Ζυρίχης, αναζητώντας τα αίτια της ήττας τους επέκριναν τα κόμματα της «ρεβιζιονιστικής αριστεράς». Αν έμεινε κάτι στη θύμηση όλων όμως, είναι τα εγκλήματά τους· αυτά τους έστειλαν στη φυλακή.
