Η εικόνα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Ομοιόμορφα μαύρα μπλουζάκια, τυπωμένη παλαιστινιακή σημαία στο στήθος, συντεταγμένη πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Ο Ρουβίκωνας, μια ομάδα που εδώ και χρόνια επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως “αντισυστημική”, αποφάσισε να βγει στους δρόμους με τρόπο που δεν θυμίζει διαμαρτυρία αλλά παρέλαση. Όχι για δικαιώματα. Όχι για ελευθερία. Αλλά για να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα απειλής προς συγκεκριμένους ανθρώπους: Ισραηλινούς τουρίστες που “τολμούν” να επισκέπτονται την Ελλάδα.
Η ανάρτηση στελέχους τους τα λέει όλα. «Οι δρόμοι της Αθήνας ανήκουν στους αλληλέγγυους του Παλαιστινιακού λαού και όχι στους δολοφόνους που έρχονται εδώ να χαλαρώσουν». Ο εχθρός είναι επώνυμος, η απειλή είναι ξεκάθαρη, η στοχοποίηση είναι άμεση. Δεν πρόκειται για πολιτική τοποθέτηση, αλλά για καθαρό μίσος, με ρίζες παλιές και πολύ γνώριμες.
Γιατί τέτοιου είδους πορείες, με ομοιόμορφα ρούχα, επιθετική ρητορική και στοχοποιημένους “ανεπιθύμητους”, τα είδαμε και παλιότερα. Τα έκαναν οι Χρυσαυγίτες. Με στολές παραλλαγής, ελληνικές σημαίες και φωνές “αντισυστημικές” που δήθεν χτυπούσαν “τους δυνατούς”. Και αυτοί, όπως και οι σημερινοί μαυροντυμένοι, έκρυβαν πίσω από τον “αγώνα” τους ένα απροκάλυπτο αντισημιτικό δηλητήριο.
Η βία, όταν ντύνεται με στολή και περπατά οργανωμένα στους δρόμους, δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Είτε έρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, έχει την ίδια μυρωδιά: μισαλλοδοξία, εθνικό μίσος, επίδειξη εξουσίας.
Η δημοκρατία δεν ανέχεται “περιπολίες” πολιτικής ορθότητας, ούτε αυτόκλητους δικαστές που μοιράζουν ηθικές άδειες παραμονής. Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι το παλαιστινιακό ζήτημα τους νομιμοποιεί να απειλούν ανθρώπους στον δρόμο λόγω εθνικότητας, τότε δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνους που φώναζαν “αίμα, τιμή”.
Οι μπλούζες αλλάζουν. Το πρόσωπο του φανατισμού, ποτέ.
