Υπάρχουν στιγμές που η ψήφος ξεπερνά τα κόμματα και γίνεται πράξη συνείδησης. Η ρύθμιση για την προστασία του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη ήταν μια τέτοια στιγμή. Δεν επρόκειτο για ιδεολογική διαφορά, αλλά για δείγμα σεβασμού απέναντι στο ύψιστο σύμβολο της εθνικής μνήμης. Το Μνημείο δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση· ανήκει στην Ελλάδα, στους νεκρούς της, σε εκείνους που δεν γύρισαν ποτέ.
Κι όμως, όσοι αυτοαποκαλούνται «πατριώτες» διάλεξαν το «όχι». Η Ελληνική Λύση, η Νίκη, οι Σπαρτιάτες - όλοι εκείνοι που υψώνουν τη σημαία σε κάθε ευκαιρία — καταψήφισαν μια ρύθμιση που απλώς διασφαλίζει πως ο Άγνωστος Στρατιώτης θα μένει αλώβητος από συγκεντρώσεις, γραφικότητες και επεισόδια. Μια απλή πράξη σεβασμού προς το ιερότερο σημείο του Συντάγματος. Αντί γι’ αυτό, προτίμησαν τον λαϊκισμό. Προτίμησαν να φωνάξουν ενάντια στην κυβέρνηση, ακόμη κι όταν η φωνή τους ηχούσε ενάντια στην ίδια την πατρίδα που επικαλούνται.
Και ανάμεσά τους, ο Κυριάκος Βελόπουλος. Ο άνθρωπος που όπου σταθεί και όπου βρεθεί μιλά για «αγάπη για την πατρίδα», για πίστη, για αξίες. Μα ο πατριωτισμός δεν είναι τηλεοπτική εξάρτηση ούτε εμπορεύσιμο συναίσθημα. Είναι συνέπεια. Και η συνέπεια κρίνεται στην κάλπη της Βουλής, όχι στο στούντιο. Όταν ήρθε η ώρα να προστατευθεί το Μνημείο του Άγνωστου, εκείνος ψήφισε «όχι».
Οι 159 «ναι» υπερασπίστηκαν το αυτονόητο: την τιμή του αγνώστου, την ιερότητα του συμβόλου, τον σεβασμό στο Έθνος. Οι υπόλοιποι απλώς φανέρωσαν πόσο εύκολο είναι να φωνάζεις για την πατρίδα, και πόσο δύσκολο να τη σέβεσαι.
Ο πατριωτισμός δεν κατοικεί στα μεγάλα λόγια, αλλά στη μικρή ψήφο που σέβεται τη σιωπή του Αγνώστου.
