Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Μέχρι την Αθήνα ακούστηκε η διά βοής εκλογή του Πέδρο Σάντσεθ, το περασμένο Σαββατοκύριακο, στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο οποίος –σύμφωνα με τις πρώτες δηλώσεις του– φέρεται αποφασισμένος να αναζωογονήσει τη σοσιαλδημοκρατία αφού πρώτα τη διεκδικήσει (;).
Οσο για τον Γιώργο Παπανδρέου, ύστερα από 17ετή θητεία στην προεδρία, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος.
Ποιον ενδιαφέρουν αυτές οι εξελίξεις; Ελάχιστους, ούτε καν τη σοσιαλδημοκρατία, έτσι όπως την έχουν καταντήσει.
Πλην κάποιων όψιμων «σοσιαλδημοκρατών», όπως λόγου χάρη ο Αλέξης Τσίπρας που, διά του «εισοδισμού», μαζεύει τα ψίχουλα που άφησε το ΠΑΣΟΚ στο τραπέζι φεύγοντας.
Οχι ότι το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη, του «αγνού» και «ανόθευτου» σοσιαλισμού, είχε σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά κουβέντα να γίνεται ώστε να μη χαθεί από τον πολιτικό χάρτη το στίγμα. Αλλωστε όσοι έχουν μετεγκατασταθεί από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Κουμουνδούρου, κάνοντας στάση στην Ιπποκράτους, χαρακτηρίζουν τους σοσιαλδημοκράτες «λακέδες του καπιταλισμού».
Βέβαια για τους δικούς τους «λεκέδες» δεν βγάζουν τσιμουδιά, ή έστω μια αυτοκριτική για τα μάτια του κόσμου. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι «σοσιαλδημοκράτες» για τον Καμμένο και οι Ισπανοί σύντροφοι για τους Ποδέμος. Πες μου τους φίλους σου, να σου πως ποιος είσαι!
Βέβαια, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας νέος άνθρωπος όπως είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης χρειάζεται να βάλει γυαλιά ώστε να διαβάσει τα ψιλά γράμματα του «συμφώνου συμβίωσης» που του ετοιμάζουν;
