Υπάρχουν, πλην βεβαίως των πάσης φύσεως αριστερών, σκληροπυρηνικών ή του «γλυκού νερού», και ορισμένες άλλες διάσπαρτες φωνές, ακόμη και δημοσιογραφικές που επιδιώκουν να τηρήσουν ίσες αποστάσεις από αυτό που γίνεται στην Ουκρανία. Η τελευταία εκδοχή αυτού του «ισαποστακισμού» -αδόκιμη έκφραση αλλά τι να κάνουμε, θα φοβηθούμε τον Μπαμπινιώτη;- είναι οι κατηγορίες κατά της κυβέρνησης επειδή απέστειλε οπλισμό στην Ουκρανία.
του Όθωνα Καραγιάννη
Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι ίδιες ή ανάλογες φωνές στο παρελθόν επέχαιραν και χειροκροτούσαν τις Συμφωνίες Ελσίνκι και Μαδρίτης που αναγνώριζαν ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας και έβαζαν στο τραπέζι και άλλα ζητήματα που διεκδικούσε η προκλητική γειτονική μας χώρα. Τώρα καταγγέλλοντας την αποστολή ελληνικού οπλισμού στην Ουκρανία παραβλέπουν μία ιστορική πραγματικότητα και μία άλλη, ιδιαιτέρως επίκαιρη
Η ιστορική έχει να κάνει με το γεγονός ότι η πολιτική των ίσων αποστάσεων έχει βλάψει τα ελληνικά συμφέροντα. Όχι από ίσες αποστάσεις που εμείς κρατήσαμε σε διεθνή κρίσιμα γεγονότα αλλά οι ισχυρές ξένες δυνάμεις που υποτίθεται μάλιστα μας είχαν υπό την προστασία τους. Και για τις οποίες αποστάσεις τις είχαμε καταγγείλει καθότι δεν μας κατακυρώθηκε ότι διεκδικούσαμε ή μας αναλογούσε!
Η σημερινή, από την άλλη πλευρά πραγματικότητα κατά την οποία για πρώτη φορά συσπειρώνεται με τέτοια ομοφωνία η Ευρώπη και αποκτά την παλαιά χαμένη του συνοχή το ΝΑΤΟ, είναι ένα νέο πλαίσιο συμμαχίας του δυτικού κόσμου από το οποίο δεν θα μπορούσε ούτε θα την συνέφερε την Ελλάδα να λείπει από αυτό. Ακολούθησε αυτό που έκαναν ΟΛΕΣ οι χώρες και, βεβαίως αυτές που είχαν νιώσει στο πετσί τους τι είναι ο σλαβικός αυταρχισμός και η απολυταρχία της ρωσικής αντίληψης.
Αν μέναμε έξω από αυτήν την επίδειξη συνοχής, εκτός από το ότι θα είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν στον δυτικό κόσμο θα αποστερούμεθα στο μέλλον και της όποιας απαίτησης για αλληλεγγύη –αχρείαστη να είναι- που θα χρειαζόμασταν.
