Η καταδικαστική απόφαση του Εφετείου για τον Ιωάννη Καπάκη, πρώην Γενικό Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, αποτελεί μιας μορφής δικαίωση - έστω και αργοπορημένη - για τα θύματα και τις οικογένειες της τραγωδίας στο Μάτι.
Περισσότερο όμως, αναδεικνύει το ανοιχτό ζήτημα των πολιτικών ευθυνών της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ευθύνες που δεν βρήκαν ακόμα τον πολιτικό τους αποδέκτη, και πλανώνται μαζί με τα 120 μαύρα μπαλόνια πάνω από τον Αττικό ουρανό.
Ο Καπάκης δεν ήταν ένας τεχνοκράτης εν κενώ. Ήταν διορισμένος από μια κυβέρνηση που επικαλούνταν ηθικό πλεονέκτημα, διαφάνεια και κοινωνική ευαισθησία. Η ανεπάρκεια, η έλλειψη συντονισμού και η εγκληματική αμέλεια που αναδείχθηκαν στη δίκη, φέρουν ευθύνη που δεν σταματά στο πρόσωπο του καταδικασθέντος. Φτάνουν ως τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια, που γνώριζαν, κάλυπταν ή αδιαφορούσαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε ανέλαβε ευθέως πολιτική ευθύνη. Ούτε για το χάος της Πολιτικής Προστασίας, ούτε για τα ψεύδη στη διαχείριση της κρίσης. Η δικαστική απόφαση θέτει ξανά ένα επίμονο ερώτημα: πότε θα υπάρξει πολιτική αυτοκριτική, και όχι μόνο νομική καταδίκη;
Τελικά κάτω από ποιά νομιμοποίηση κουνάνε το δάχτυλο όλοι αυτοί που πρωταγωνίστησαν στους 120 θανάτους, σε μια κυβέρνηση που μόλις ανέλαβε την εξουσία, έφτιαξε άμεσα το 112 και έσωσε μέσα από ένα απλό μήνυμα χιλιάδες ζωές στις μετέπειτα καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα;
Έτσι όμως συμβαίνει όταν το θράσος περισσεύει και η αυτοκριτική είναι σε έλλειψη. Οι ευθύνες δεν καίγονται — ούτε θάβονται με τις στάχτες των θυμάτων.
