Ό,τι κι αν πούμε για την Αριστερά – και έχουμε πει πολλά – πρέπει να είναι ωραίο να είσαι μέλος της. Και πρέπει να είναι ωραίο, γιατί είναι εύκολο. Κάνεις ό,τι θες και λες ό,τι σου κατέβει και μετά έχεις τη δικαιολογία πως ακολουθείς τις ιδέες σου, αφού μες στις ιδέες της Αριστεράς συγκαταλέγεται και η παράκαμψη της πραγματικότητας. Οπότε, ως αριστερός, βρίσκεσαι συνέχεια σε μία win-win κατάσταση.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Το πιο κλασικό παράδειγμα… Λειτουργεί ο σοσιαλισμός; Τέλεια, η θεωρία είχε δίκιο! Δεν λειτουργεί ο σοσιαλισμός; Δεν εφαρμόστηκε σωστά! Αυτά τα δύο, εντωμεταξύ, μπορείς να τα χρησιμοποιείς αμφότερα, εναλλάξ: Μέχρι την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου του 1989 ο σοσιαλισμός λειτουργούσε, οι εργάτες στην ΕΣΣΔ είχαν σπα και χαβιάρι, όλα καλά, αλλά την Πέμπτη που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, «δεν εφαρμόστηκε σωστά». Από εκεί κι έπειτα, εφαρμόζεται σωστά αλλού, στην Κούβα λ.χ., αλλά καμιά φορά όχι πολύ σωστά, όπως τώρα με τις διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος. Θα δείξει…
Αυτός ο ακραίος σχετικισμός της Αριστεράς στην πράξη μεταφράζεται σε μία ανυπόφορη πολιτική διγλωσσία και έχει εφαρμογή παντού. Δείτε την ελληνική πολιτική… Κατά την Αριστερά, η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα των ελίτ που πρέπει να καταλυθεί, κι όμως, αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τρία αριστερά κόμματα. Κι αν βλέποντάς τους εκεί, αγκαλιά με τις πολιτικές ελίτ, τους ρωτήσεις «τι δουλειά έχετε στο Κοινοβούλιο;», θα σου πουν «η αλλαγή θα έρθει εκ των έσω.» Κι αν μετά τους ξαναρωτήσεις «τότε γιατί βγάζετε κόσμο στο πεζοδρόμιο;», θα σου πουν «η πραγματική αλλαγή θα έρθει ‘από τα κάτω’.» Τρέχα γύρευε.
Έχει όμως και χειρότερα… Όταν ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, υποτίθεται ότι ήταν κατά των μνημονίων, κατά των «βοθροκάναλων» και κατά του μεγάλου κεφαλαίου. Τελικά υπέγραψε το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο και προσπάθησε να στήσει το ολόδικό του μιντιακό σύστημα με μόνο τέσσερα κανάλια, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας πολεμούσε το κεφάλαιο κάνοντας διακοπές σε κότερα και συνεχίζει να το πολεμά μέχρι σήμερα, ψάχνοντας για βίλα στο Σούνιο. Όποτε ρωτήθηκαν για τις ανακολουθίες τους ο αρχηγός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, χώριζαν πάντα το ιδεολογικό κομμάτι από το πρακτικό, στο οποίο βέβαια, με τέτοια ασυνέπεια λόγων και έργων, δημιουργούνται εκ των πραγμάτων σοβαρά εμπόδια. Για να καταλάβετε, στην αρχή της δεύτερης κυβερνητικής τους θητείας, διαδήλωναν κατά των αποφάσεων που οι ίδιοι έπαιρναν. Μετά άλλαξαν στρατηγική και τα έβαζαν με τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, χωρίς τους οποίους μάλλον δεν θα έμεναν στην εξουσία πάνω από ένα εξάμηνο.
Και, κάπως έτσι, μαθημένος να καβαλάει το σύστημα ώστε να πουλά πιο εύκολα αντισυστημισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε μες στην κρίση της πανδημίας να βάζει στην ίδια ζυγαριά την υγεία των Ελλήνων πολιτών με τα πολιτικά του οφέλη, ενθαρρύνοντας τις διαδηλώσεις εν μέσω καραντίνας και χαϊδεύοντας το κίνημα των αντιεμβολιαστών. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας εμβολιάστηκε φυσικά, το ίδιο και τα περισσότερα προβεβλημένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανείς τους δεν τολμά να στηρίξει την εμβολιαστική εκστρατεία. Είναι πολύ «συστημική» για το πολιτικό DNA τους, βλέπετε. Αντίθετα, έχουν αμολήσει τους αντιεμβολιαστές ομοϊδεάτες τους να κάνουν αντιπολίτευση για λογαριασμό τους, λες και η κουβέντα για τον κορωνοϊό είναι ίδια με την κουβέντα για τον προϋπολογισμό.
Άνετοι στα οικονομικά τους, μακριά από τους συνωστισμούς στα αστικά λεωφορεία, τις λαϊκές αγορές και τις διαδηλώσεις στις οποίες καλούν το κοινό τους και, πάνω από όλα, εμβολιασμένοι, λένε στον κόσμο να μη βιαστεί να εμβολιαστεί κι έτσι ιδεολογικά είναι ήσυχοι. Όπως ήταν πάντα, πουλώντας επανάσταση και αντισυστημισμό εκ του ασφαλούς…
Μια ζωή «εμβολιασμένοι αντιεμβολιαστές» της ελληνικής πολιτικής, μια ζωή πιστοί στην αριστερή μέθοδο που εγκαινίασαν οι κομματικοί αξιωματούχοι στους σοσιαλιστικούς τους «παραδείσους» και που τους θέλει προσωπικά ασφαλείς και πολιτικά δίγλωσσους, θα έχουν το πρόσωπο να λένε «βάλαμε πλάτη» όταν η κρίση που ζούμε σήμερα θα έχει πια περάσει. Αυτή τη φορά, όμως, το ζήτημα δεν είναι οι αριστεροί με τις «δεξιές τσέπες» ή ένα δημοψήφισμα που από «Όχι» έγινε «Ναι» και άλλα τέτοια συζητήσιμα. Είναι άνθρωποι που αρρωσταίνουν βαριά ή πεθαίνουν και ΜΕΘ που γεμίζουν μες σε λίγες μέρες. Αυτή τη φορά, η ελληνική Αριστερά ξεπέρασε τον εαυτό της…
