Όχι, τελικά, δεν είναι μαύρη...
«Παρεμπιπτόντως, είμαι περήφανος που είμαι, όπως είπα, ο πρώτος αντιπρόεδρος, η πρώτη μαύρη γυναίκα… που υπηρέτησε με έναν μαύρο πρόεδρο», είχε δηλώσει επί λέξει ο Τζο Μπάιντεν μία εβδομάδα μετά το ντιμπέιτ του με τον -εκλεγέντα πλέον, νέο, Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών- Ντόναλντ Τραμπ, συγχέοντας διαφορετικά πρόσωπα, περιόδους και καταστάσεις, όπως την περίοδο που υπήρξε ο ίδιος αντιπρόεδρος του πρώτου έγχρωμου Προέδρου των Η.Π.Α. Μπαράκ Ομπάμα και την αντίστοιχη θητεία της Κάμαλα Χάρις ως της πρώτης γυναίκας και μάλιστα έγχρωμης που αναδείχθηκε στη θέση της Αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Αντί άλλου σχολίου για την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, παραθέτω ένα άρθο που έγραφε 24 χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2000 ένας φοιτητής Ιατρικής....
Σίδνεϊ 2000
Ναι, είναι μαύρη...
ΣΙΔΝΕΪ 2000. Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις τηλεοπτικές οθόνες ολόκληρου του πλανήτη ζωντανεύει για πολλοστή φορά το γνώριμο παιχνίδι των εντυπώσεων. Αμέτρητες στολές, φώτα, φολκλόρ, ιθαγενείς, καουμπόηδες και ρέπλικες θαλάσσιων τεράτων. Μια ακατάσχετη ροή εναλλασσόμενων εικόνων, μια πολύμορφη γεωμετρία χρωμάτων και σχηματισμών που προσπαθούν να συγκινήσουν το κορεσμένο από υπερθεάματα παγκόσμιο κοινό.
Καθώς η βαρυφορτωμένη τελετή φτάνει στη λήξη της η Ολυμπιακή Φλόγα μεταφερόμενη χέρι - χέρι από έξι παλαίμαχες Αυστραλές Ολυμπιονίκες φτάνει στη σύγχρονη Αυστραλή αθλήτρια Κάθι Φρίμαν. Με φόντο τη ροή ενός τεχνητού καταρράκτη, η Φρίμαν εισέρχεται σε έναν υδάτινο κλοιό και, αγγίζοντας με τη δάδα το νερό, ανάβει μια ημιβυθισμένη στεφάνη η οποία σιγά - σιγά αναδύεται φλεγόμενη εν μέσω συνεχούς υδάτινης ροής.
Ο καιόμενος βωμός, με σχήμα ιπτάμενου δίσκου, αιωρείται για λίγο πάνω από την αθλήτρια και ύστερα, πάνω σε σιδηροτροχιές ανεβαίνει προς το υψηλότερο σημείο του σταδίου.
Φινάλε με συζητήσιμη -ίσως- φουτουριστική αισθητική αλλά με αδιαμφισβήτητη σημειολογική αξία. Στις προηγούμενες τελετές έναρξης ο Ολυμπιακός βωμός ήταν εξ αρχής τοποθετημένος στο ψηλότερο μέρος του σταδίου και ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος έπρεπε να ανέβει και να τον ανάψει.
Ο προφανής συμβολισμός της διαδικασίας ήταν ο διαρκής ανυψωτικός αγώνας που καλείται να καταβάλει ο άνθρωπος για την κατάκτηση των «θεϊκών» ολυμπιακών ιδανικών που, όπως και όλα τα άλλα ιδεώδη, βρίσκονται -εξ ορισμού- σε ανώτερα επίπεδα, ψηλότερα από τη γήινη ανθρώπινη πραγματικότητα.
Στο Σύδνεϋ το άναμμα του βωμού έγινε με τον προαναφερθέντα, καινούργιο και σίγουρα πιο ανθρωποκεντρικό τρόπο που ακτινοβολεί την πεποίθηση πως ο άνθρωπος δε χρειάζεται «να σκαρφαλώσει» για να προσεγγίσει τα Ολυμπιακά ιδεώδη.
Τα ιδανικά του αθλητισμού- και μαζί όλα τα υπόλοιπα ιδεώδη- δεν βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη, αντίθετα εδράζονται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, δεν κατακτώνται με κοπιώδεις αναρριχητικούς αγώνες, αλλά μέσα από τη διαρκή εσωτερική πάλη των εναντιομερών που συνθέτουν την ανθρώπινη οντότητα.
Αρχές και αξίες παραμένουν ημιβυθισμένες μέσα στο «ρέον ύδωρ» της ανθρώπινης ύπαρξης καρτερώντας την «εσώτερη φλόγα» κάθε ανθρώπου για να τις πυρπολήσει και να τις εξακοντίσει στη συνέχεια στο διηνεκές του παγκόσμιου χρόνου και χώρου. Έτσι γεννιούνται τα ιδανικά, έτσι ανάβουν οι βωμοί εντός του ανθρώπου, μέσα από τον αγώνα του να συνθέσει τις εσωτερικές πύρινες και υδάτινες αντιθέσεις του. Μέσα από την προσπάθεια όχι να ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά να ενωθεί με αυτόν.
Οι Αυστραλοί με την επιλογή της Κάθι Φρίμαν, έγχρωμης γυναίκας και μάλιστα απογόνου των Αβοριγινών (ιθαγενών που υπέστησαν γενοκτονία) δεν ξορκίζουν το ιστορικό παρελθόν, ούτε τις σημερινές ανισότητες.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε τον βίαιο «εκπολιτισμό» και την περιθωριοποίηση τόσων άλλων φυλετικών ομάδων από τους σύγχρονους εκφραστές του Ολυμπιακού Πνεύματος, βλέποντας την Ολυμπιακή φλόγα να περνά, στην λαμπαδηδρομία, από χέρι σε χέρι, τα ολυμπιακά ιδεώδη μοιάζουν να στάζουν σαν τρύπιος τενεκές.
Το φινάλε όμως της τελετής, με τον αιωρούμενο σαν φλεγόμενο ιπτάμενο δίσκο -βωμό- και την έγχρωμη ιθαγενή αθλήτρια υποδηλώνει τις συμπαντικές ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου, τη συμφιλίωση του με το (ένοχο) παρελθόν και εκφράζει τον προαιώνιο επίγειο- αγώνα του, να ενωθεί, μέσα από τις αντιθέσεις του, με τον θεωμένο εαυτό του.
Αγώνας που όχι μόνο δεν αποκλείει «περιθωριοποιημένες» ομάδες (γυναίκες – έγχρωμους - ιθαγενείς) αλλά τις περισσότερες φορές ξεκινάει από τα περιθώρια της ιστορίας και της κοινωνίας.
Κάποτε ρώτησαν κοροϊδευτικά έναν αστροναύτη αν στα ταξίδια του συνάντησε, τον Θεό και πως Εκείνος μοιάζει. Κι αυτός απάντησε: «Yes ... she is Black..» (Ναι .. είναι μαύρη...)
