Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο οποίος συγκεντρώνει μεγάλες πιθανότητες να πάρει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για φέτος, ο Χοακίν Φοίνιξ, δίνει την κεντρική συνέντευξη στο περιοδικό Vanity Fair. Mιλάει για τη ζωή του και για την ταινία Joker , που ως φαίνεται έγινε κλασσική από την πρώτη της προβολή .
Οι κριτικές για τον ρόλο του είναι διθυραμβικές, με τους επαγγελματίες του είδους και φυσικά τον κόσμο να υποκλίνονται στο ταλέντο του αλλά και την εξαιρετική δύναμη που έδειξε στο να αλλάξει τη άποψη του κόσμου για τον ήρωα που υποδύεται.
Ο Τζόκερ, δεν είναι πια αυτός που ξέραμε και αυτό οφείλεται στον Χοακίν.
O Χοακίν και οι σκοτεινοί ρόλοι
Όπως εξηγεί στην συνέντευξη ο Χοακίν Φοίνιξ: «Από πολύ μικρός είχα αλλεργία στα ανόητα παιδικά παιχνίδια. Από πάρα πολύ μικρή ηλικία με έλκουν άλλα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί. Αν ψάχνετε μία ψυχαναλυτική ερμηνεία είμαι σίγουρος ότι υπάρχει. Αυτό που ξέρω είναι ότι προτιμώ να παίζω τον Τζόνι Κάς ή τον Αρθουρ Φλεκ (Joker) γιατί μπορώ να τους καταλάβω. Ο πόνος τους προέρχεται από κάτι αρχέγονο, τους έχει στοιχειώσει πριν βγουν από τη μήτρα. Μία κοσμική αγωνία. Το σκοτάδι είναι ένας συνδυασμός φύσης και κοινωνικοποίησης. Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο λόγος, έτσι μεγάλωσα κι εγώ…»
Πως μπήκε στον ρόλο του Joker:
Έχασε 26 κιλά. Διάβασε για τον ναρκισσισμό των serial killers στην ιστορία της εγκληματολογίας. Μελέτησε τις κινήσεις του Μπάστερ Κίτον αλλά και του Ρέι Μπόλγκερ (που έπαιξε το Σκιάχτρο στο «Μάγο του Οζ»), ο οποίος του ενέπνευσε και τον απίστευτο χορό μπροστά στον καθρέφτη του Joker. Για αυτή τη σκηνή, μέσα στο μπάνιο βρίσκονταν μόνοι δύο άτομα. Οι υπόλοιποι 250 που αποτελούσαν το συνεργείο έμειναν έξω.
Ψυχοπάθεια και βία στην ταινία
«Ήξερα ότι η ταινία δε θα γινόταν αποδεκτή. Είναι μία πολύ δύσκολη ταινία. Κι αν το σκεφτεί, είναι υπέροχο ότι οι θεατές αντιδρούν έντονα. Όμως, κανείς μπορεί να κοιτάξει αυτόν τον χαρακτήρα από πάρα πολλές πλευρές. Από την μία, είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που, όπως όλοι μας, ήθελε να ακουστεί η φωνή του, να είναι ορατός, να τον καταλάβουν. Αν τον δεις ως ψυχοπαθή, καταλαβαίνεις ότι έχει την ανάγκη να βρίσκεται στο επίκεντρο του πλήθους. Μέσα στο χάος του όχλου εισπράττει την χαρά και την ικανοποίηση.
«Εμείς γυρίσαμε μία ταινία για έναν φανταστικό χαρακτήρα από έναν ψεύτικο κόσμο, με την ελπίδα ότι οι θεατές θα την δουν ακριβώς για αυτό που είναι. Δεν μπορείς να κατηγορείς το σινεμά γιατί υπάρχουν τρελοί εκεί έξω που θα εκλάβουν οτιδήποτε ως σύνθημα για να δράσουν. Αυτό θέλει να σου πει και η ίδια η ταινία. Δεν δικαιολογεί τη βία. Στρέφει τον καθρέφτη προς τον κόσμο μας και να κοιτάξουμε τι συμβαίνει στις κοινωνίες μας…»
Ποιο σινεμά αγαπά;
«Η εποχή του σινεμά που αγαπώ, οι συγκλονιστικές ταινίες των 70ς, δεν είναι στα αλήθεια “κινηματογραφικό είδος”. Δεν ήταν “δράμα”. Ήταν απλώς ταινίες. Έτσι ήταν οι ταινίες. Ο “Ταξιτζής”, η “Σκυλίσια Μέρα” – ήταν έντονες, τραγικές, αστείες που σου ράγιζαν την καρδιά ταινίες. Κι αυτές τις ταινίες αγαπώ. Αυτές τις ταινίες ψάχνω να κάνω»
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο
«Είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Δεν ήθελα να του μιλάω στο σετ. Την πρώτη μέρα είπαμε μια καλημέρα. Δεν νομίζω ότι ξαναμιλήσαμε ποτέ. Τον παρακολούθησα πώς δουλεύει. Πώς επεξεργάζεται το ρόλο κάνοντας πράγματα σε μία σκηνή, μορφασμούς, κινήσεις, βλέμματα, είτε είναι η κάμερα πάνω του, είτε όχι. Εκείνος συνεχίζει. Κι εγώ πιστεύω ότι η ηθοποιία οφείλει να πλησιάζει το cinema verite. Πρέπει να μπεις στο μυαλό, τη σκέψη, την αλήθεια του χαρακτήρα. Πρέπει να αισθανθείς ό,τι κι αυτός αισθάνεται.
Ο θάνατος του Ρίβερ
«Όταν ξεκίνησα τις πρώτες μου συνεντεύξεις, ξαφνικά όλοι με αντιμετώπιζαν σαν τον ορφανό αδελφό. Έπρεπε να μιλάω για κάτι τόσο προσωπικό τόσο δημόσια; Κάθε πέντε λεπτά, σε κάθε συνέντευξη, σε κάθε γαμημένη ταινία; Ήθελα να ουρλιάξω στους δημοσιογράφους: μην παίρνετε αυτή την γλυκιά, γεμάτη ενσυναίσθηση φωνή και με ρωτάτε κάτι τέτοιο, ας είμαστε γαμημένα ειλικρινείς τουλάχιστον. Και ήταν πολύ πιο εύκολο να πάω «άντε γαμήσου» παρά να τους το εξηγήσω…»
Έμαθα να αφήνω τα σκοτάδια στο σετ
«Πάντα δυσκολεύομαι. Πάντα έχω άγχος κι ανασφάλεια – θα είναι η επόμενη ταινία μία καλή εμπειρία; Θα τα καταφέρω; Όμως, όσο μεγαλώνω αυτό ηρεμεί. Ίσως να μην μάθω ποτέ να το απολαμβάνω. Πάντα θα βασανίζομαι. Πάντα μετά θα νιώθω ένα κενό. Ωμός το αποδέχομαι πια. Και μπορώ να το αντιμετωπίσω. Έμαθα να αφήνω τα σκοτάδια στο σετ. Γιατί βρήκα νόημα και σε άλλα πράγματα στη ζωή μου. Κι αυτό με κρατά ισορροπημένο. Αυτό απολαμβάνω: τη ζωή μου. Αγαπώ τη ζωή μου. Λατρεύω τη ζωή μου.»
