Πώς δικαιούται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με δυο υπουργούς σε Ειδικό Δικαστήριο, τον ένα για στημένους διαγωνισμούς και τον άλλο για προσπάθεια χειραγώγησης και κατάχρησης εξουσίας να επικαλείται τους Βέλγους εισαγγελείς και την ελευθερία τους;
Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ
Δεν περνά μέρα, δεν περνά ομιλία, δεν περνά ανάρτηση στα social του Αλέξη Τσίπρα που να μη θυμίζει σε όλους τον δόλιο εναγκαλισμό του με την αντιστροφή της πραγματικότητας, την επιτήδευση με την οποία κάθε φορά η πολιτική κουτοπονηριά μεταμφιέζεται σε διακήρυξη κάθαρσης και ηθικής ανωτερότητας.
Εκτός των πολλών άλλων, τελευταία συμπάθεια του Αλέξη Τσίπρα –κάτι σαν αντιβίωση του αρρωστημένου, πια, λαϊκισμού που εκφράζει– είναι η αγάπη του προς τη βελγική Δικαιοσύνη. Για την αποτελεσματικότητα των εισαγγελέων κατά τη διερεύνηση του Qatargate, τους άτεγκτους χειρισμούς και όλα τα υπόλοιπα. Πράγματι έτσι είναι, υποδειγματική λειτουργία στο πλαίσιο που ορίζουν τα όρια ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού δημοκρατικού κράτους. Ενός κράτους που, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για «συνταγματική μοναρχία», κατάφερε να το θαυμάσει ακόμα και ο πολέμιος της ευρωπαϊκής δημοκρατικότητας και εν γένει του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού, Αλέξης Τσίπρας. Ας μην το αναλύσουμε αυτό τώρα, αλλά ας σταθούμε σε δύο πολύ βασικά σημεία. Αφού πρώτα δούμε τι είπε ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής όπου, ως γνωστόν, δεν ορρωδεί ούτε καν προ της κοινής λογικής, ποντάροντας στην ακραία λαϊκιστική εκδοχή της μνήμης της κοινής γνώμης, η οποία λειτουργεί σαν τζάκι τον χειμώνα: υποδέχεται και αποδέχεται μόνο όσα της επιτρέπουν να φουντώνει τον θυμό της.
Πολιτικό θράσος
Τι είπε, λοιπόν; «Δεν χρειαζόμαστε Βέλγους εισαγγελείς. Είμαι βέβαιος ότι οι δικοί μας εισαγγελείς θα μπορούσαν να φέρουν τα ίδια αποτελέσματα, εάν είχαν λυμένα τα χέρια τους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αφήσουμε ελεύθερους τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να αναπνεύσουν».
Ποια είναι άραγε η αποδεκτή ποσότητα πολιτικού θράσους που χρειάζεται κάποιος για να ισχυρίζεται δημοσίως το παραπάνω την ώρα που δικάζονται δύο πρώην κορυφαίοι υπουργοί της πρώην κυβέρνησής του από το Ειδικό Δικαστήριο για δύο κορυφαίες πολιτικές υποθέσεις; Το να θυμίσει κανείς ότι αυτήν την περίοδο εξελίσσεται τόσο η δίκη του Νίκου Παππά (στημένος διαγωνισμός για τηλεοπτικές άδειες με σκοπό να ωφεληθεί ο Χρ. Καλογρίτσας που τελικά κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Ν. Παππά) όσο και του Δημ. Παπαγγελόπουλου (απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης για την υπόθεση Novartis), μπορεί να θεωρείται περιττό, αλλά μάλλον δεν είναι.
«Να αφήσουμε ελεύθερους τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να αναπνεύσουν», είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Πρόκειται για μία φράση που προκαλεί δύσπνοια σε οποιονδήποτε πολίτη δεν πάσχει από προβλήματα μνήμης. Και εξηγούμεθα.
Εργα και ημέρες
Ηταν πρώτες ημέρες του Φεβρουαρίου του 2018. Πέντε του μηνός, για την ακρίβεια. Ηταν οι ημέρες που ολοκληρωνόταν η δικογραφία για την υπόθεση Novartis από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και θα έπαιρνε τον δρόμο για τη Βουλή. Το πρωί εκείνης της ημέρας ο Δημήτρης Τζανακόπουλος –κυβερνητικός εκπρόσωπος εκείνη την περίοδο, για όποιον δεν θυμάται– ανέβηκε στον τέταρτο όροφο του εμβληματικού κτηρίου. Λίγο πριν από τον ίδιον είχε φτάσει η τότε επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη, η οποία τώρα δικάζεται μαζί με τον κ. Παπαγγελόπουλο, κατηγορούμενη για κατάχρηση εξουσίας σε βαθμό κακουργήματος. Μαζί της είχαν πάει και δύο επίορκοι εισαγγελείς.
Συνοπτικά: Λίγο προτού η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου –του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας– ολοκληρώσει τη δικογραφία για την υπόθεση Novartis –μία από τις πιο μαύρες σελίδες απόπειρας χειραγώγησης της ελληνικής Δικαιοσύνης και κατασυκοφάντησης πολιτικών αντιπάλων με τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ– ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος βρέθηκε στο γραφείο της αρμόδιας εισαγγελέως. Η απόπειρα δημιουργίας σκανδάλου –του μεγαλύτερου που είχε γνωρίσει η ελληνική κοινωνία, όπως είχε πει και ο έτερος πρώην κορυφαίος υπουργός Δικαιοσύνης και νυν κατηγορούμενος, Δ. Παπαγγελόπουλος– κατέρρευσε. Και κατέρρευσε από τους θεσμούς της Δικαιοσύνης που τώρα ο Αλέξης Τσίπρας ζητεί να «αφήσουμε ελεύθερους να αναπνεύσουν», αλλά σε σχέση με τους Παπαγγελόπουλο και Παππά «εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία». Δύο είναι, μεταξύ αστείου και σοβαρού, τα κύρια ερωτήματα που προκύπτουν από αυτήν την αλλοπρόσαλλα λαϊκιστική στάση: Αν οι Ελληνες εισαγγελείς δεν ήταν Ελληνες και ήταν Βέλγοι, θα είχαν δίκιο και στις δύο υποθέσεις που δικάζονται τώρα; Και, εκείνη την ημέρα ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, πηγαίνοντας στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, μετέφερε και φιάλες οξυγόνου για να βοηθήσει «τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να αναπνεύσουν», όπως λέει τώρα ο απύλωτος αρχηγός του;
