Λίγα μόλις 24ωρα κράτησε η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να εμφανισθεί ως το πρόσωπο που απευθύνεται σε ένα ακροατήριο διαφορετικό από αυτό των φανατικών οπαδών του χάους και της ρητορικής του διχασμού το οποίο «ταΐζουν» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν επιφορτιστεί με αυτό το αντικείμενο. Πολιτικοποιώντας ανοιχτά πλέον το ζήτημα με τον βιασμό της 12χρονης που μετατράπηκε σε αντικείμενο εμπορίας από τον βιαστή της Ηλία Μίχο, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται να είναι και αυτός που δίνει τη γραμμή αναφορικά με την προσπάθεια ταύτισης της κυβερνώσας παράταξης, των στελεχών και των ψηφοφόρων με βιαστές και παιδοβιαστές.
Γράφει ο Τάσος Ευαγγελίου
Με ένα άρθρο του που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι «το χειρότερο, ίσως απ’ όλα» είναι ότι «από το κράτος, από την εξουσία, εκπορεύεται ένα κλίμα αγριανθρωπισμού και ηθικής έκπτωσης» και προσθέτει πως «από τις πράξεις τους εκπορεύεται και προσλαμβάνεται από ένα μέρος της κοινωνίας ως κανονικότητα η προστασία του επίορκου, του κλέφτη που φορά κουστούμι, του άρπαγα, ακόμα και του βιαστή, αν έχει τους κατάλληλους φίλους, αν ανήκει στους λίγους και εκλεκτούς, αν διαθέτει ερείσματα στην εξουσία, ή ασκεί εξουσία».
Ουσιαστικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει πάνω του τις αήθεις επιθέσεις και τους χυδαίους χαρακτηρισμών προβεβλημένων στελεχών του και δείχνει τους λόγους για τους οποίους δεν παρενέβη ώστε έστω να υπάρξει μια επίπληξη σε πρόσωπα όπως ο Χρήστος Σπίρτζης, ο Χάρης Μαμουλάκης, ο Γιώργος Τσίπρας, ακόμη και η Άννα Βαγενά που ναι μεν ζήτησε τηλεφωνικά συγνώμη από τον Μάξιμο Χαρακόπουλο επέμεινε, όμως, στη θέση της στο σύνολό της.
Αυτοί και πολλοί άλλοι επιχείρησαν να ταυτίσουν τη ΝΔ με τον παιδοβιαστή και συνολικά με όλα τα κτήνη που ξεσπούν τα ζωώδη ένστικτα σε παιδιά ή και σε ενήλικους γυναίκες και άντρες. Και αυτοί, όπως φαίνεται από το άρθρο, τυγχάνουν της πλήρους κάλυψης της ηγεσίας τους. Αυτό αναδεικνύει το άρθρο του επικεφαλής τους. Όπως αναδεικνύει και ότι το ζήτημα αυτό θα αποτελέσει, αν δεν αποτελεί ήδη, νέο πεδίο επιθέσεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας την Παρασκευή απέφυγε να αναφερθεί στο θέμα στη Βουλή. Απέφυγε επιμελώς αυτό το διάστημα να μιλήσει, αλλά πλέον με την τοποθέτησή του δείχνει ότι αδυνατεί να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο ανάλογο του ρόλου που του ανέθεσε ο ελληνικός λαός στις τελευταίες εκλογικές διαδικασίες.
Έτσι επανέρχεται στο γνώριμο πεδίο. Και αφού ξεκινά με κάτι κοινώς αποδεκτό δηλαδή ότι με αφορμή τον βιασμό και την εκπόρνευσης ενός δωδεκάχρονου παιδιού «Το κρίσιμο είναι να μπορέσουμε να δούμε, να καταλάβουμε και να πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται για να μην επαναληφθεί εν τέλει το ίδιο με ένα άλλο κορίτσι, ή αγόρι, σε μια άλλη γειτονιά η πόλη ή στο διπλανό μας σπίτι», όπως και ότι «το θύμα, ο δράστης, η αστυνομία, η Δικαιοσύνη, έχουν τη θέση τους στο σκοτεινό αυτό πίνακα. Αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε μια επιδερμική ματιά, όσο έκπληκτη και δικαιολογημένα οργισμένη κι αν είναι» καθώς και πως «το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί. Και έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να το προστατεύσουμε» συνεχίζει ως εξής:
«Η Πολιτεία τα τελευταία χρόνια είναι καθώς φαίνεται απασχολημένη περισσότερο στην εμπορία ανθρώπων παρά στην προστασία τους», προσθέτοντας πως ανήλικοι εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, νοικοκυριά είναι παραδομένα στην απόγνωση της φτώχειας.
Ανακαλύπτοντας αίφνης πως «οι υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης, προστασίας των παιδιών, είναι από αναιμικές έως ανύπαρκτες» κάνει λόγο για «Δομές υπό διάλυση πώς να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κοινωνική διάλυση;» και υποστηρίζει πως «Καμιά δυνατότητα, συχνά και καμιά διάθεση, να δουν, να κατανοήσουν, να συνδράμουν, για να μην οδηγήσει τουλάχιστον η δυστυχία στο έγκλημα», συμπεραίνοντας ότι «το κοινωνικό κράτος έχει κηρυχτεί επισήμως περιττή πολυτέλεια, εχθρός της ανάπτυξης, εκκολαπτήριο τεμπελιάς».
Και σε αυτό το σημείο έρχεται να δείξει πως ξεκίνησε και αυτή η επίθεση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και η χυδαία επιχείρηση ταύτισης της Ν.Δ συνολικά με βιαστές και παιδοβιαστές αφού αναφέρει πως «το χειρότερο, ίσως απ’ όλα» είναι ότι «από το κράτος, από την εξουσία, εκπορεύεται ένα κλίμα αγριανθρωπισμού και ηθικής έκπτωσης» καθώς και ότι «από τις πράξεις τους εκπορεύεται και προσλαμβάνεται από ένα μέρος της κοινωνίας ως κανονικότητα η προστασία του επίορκου, του κλέφτη που φορά κουστούμι, του άρπαγα, ακόμα και του βιαστή, αν έχει τους κατάλληλους φίλους, αν ανήκει στους λίγους και εκλεκτούς, αν διαθέτει ερείσματα στην εξουσία, ή ασκεί εξουσία».
Και δεν σταματά εκεί αλλά προσθέτει πως «Τα “δικά τους παιδιά” έχουν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο δημόσιο και τα ταμεία του. Κάθε δυνατότητα καλών σπουδών, βολέματος σε καλοπληρωμένες θέσεις και ενός μέλλοντος που στηρίζεται στο παρόν των γονιών τους», ενώ «τα άλλα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, ιδιαίτερα όσα ανήκουν στα πιο φτωχά στρώματα, αφήνονται ουσιαστικά στην τύχη τους». «Στην καλύτερη περίπτωση προορίζονται για το στρατό της κακοπληρωμένης εργασίας και της ανεργίας» οπως σημειώνει για να υποστηρίξει πως «στο δράμα του Κολωνού συνυπάρχουν όλα τα στοιχεία αυτής της ζοφερής κατάστασης».
Το τερματίζει δέ με την εξής αναφορά: «Ο κλοιός της ανέχειας και ο δράστης που του έχει απευθείας και με διάφορους τρόπους ανατεθεί η εξουσία στη γειτονιά. Γιατί έχει άκρες στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, γιατί είναι τοπικός κομματάρχης, γιατί κρατάει μεγάλο σταυρό ως επίτροπος της ενορίας» για να επιτεθεί φυσικά και στα ΜΜΕ αλλά και στην ΕΛΑΣ τονίζοντας πως «Πέραν αυτών συνυπάρχει και η παντελής απουσία κοινωνικής αρωγής. Ακόμα και η αδιαφορία της απόγνωσης και του “τίποτε δεν γίνεται” μιας μερίδας της κοινωνίας, που τώρα… πέφτει από τα σύννεφα. Και που την άποψη και τη στάση ζωής της αναπαράγει και ενισχύει η στάση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, η στάση της αστυνομίας, ακόμα και της Δικαιοσύνης».
Καταλήγει δέ αφού μιλά για «κοινωνικό βάλτο» και «ερπετά» σημειώνοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, οι ευαίσθητοι πολίτες, δεν πρέπει και δεν μπορούν πια να περιμένουν. Ούτε αρκεί απλά να καταγγέλλουμε την συνειδητή αποψίλωση κοινωνικών δομών από τη κυβέρνηση» πολιτικοποιώντας πλήρως ένα έγκλημα για να υποστηρίξει πως η Αριστερά θα αναλάβει την ευθύνη να στηρίξει την κοινωνία…
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να αδυνατεί να προχωρήσει στην άσκηση αντιπολίτευσης και να δημιουργήσει συνθήκες ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγει τη λογική μιας λαϊκίστικης εκδοχής ενός κόμματος διαμαρτυρίας καταλήγοντας να επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν πως αυτές είναι οι δυνατότητες της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας.
