«Καταλαβαίνω ότι το βρετανικό έδαφος προσφέρεται για υπέροχα γήπεδα γκολφ», ανέφερε, μεταξύ άλλων φιλοφρονήσεων, ο Βασιλιάς Κάρολος κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, στο Λονδίνο και τα Βρετανικά Ανάκτορα, επιχειρώντας, προφανώς, να συγκεράσει σε μια έκφραση πολιτικής αβροφροσύνης και χιουμοριστικής χαλάρωσης του πρωτοκόλλου την αγάπη του Πλανητάρχη για το συγκεκριμένο άθλημα, με τις ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες και τις προνομοιακές γεωπονικές προσλαμβάνουσες της Μεγάλης Βρετανίας, σε ότι αφορά στην καλλιέργεια του γρασιδιού.
Υπομνύοντας, παράλληλα, μεταφορικά, τα ευρύτερα, διαχρονικά και εμπράγματα σημεία συνδεσης των Ηνωμένων Πολιτειών με το Ηνωμένο Βασίλειο, σε ένα ρευστό και χειμαζόμενο από πολεμικές συγκρούσεις και προβλήματα παγκόσμιο σκηνικό, από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα.
Στον «Πόλεμο του Σουέζ», τον Οκτώβριο του 1956, οι δυνάμεις του Ισραήλ, της Βρετανίας και της Γαλλίας, επιτέθηκαν στην Αίγυπτο, με αφορμή την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από τον Αιγύπτιο ηγέτη, Καμάλ Αμπντ Ελ Νάσερ. Ο Αρχηγός του Βασιλικού Ναυτικού και μέλος της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας, Λούις Μαουντμπάντεν (ο οποίος υπήρξε θείος και μέντορας του τωρινού βασιλιά Καρόλου, συνδεόμενος με εκείνον με μια σχέση που θα μπορούσε να περιγραφεί με όρους «ψυχολογικής πατρότητας») ήταν αντίθετος στην εισβολή, ενώ και ο -τότε- Αμερικανός Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ άσκησε ασφυκτική πίεση στους δύο Νατοϊκούς του συμμάχους για να πετύχει, τελικώς, την απόσυρσή τους από τις πολεμικές επιχειρήσεις, υπό τον φόβο αντιδραστικής πρόσδεσης των αραβικών χωρών στο πολιτικο-ιδεολογικό άρμα της Σοβιετικής Ένωσης η οποία, το ίδιο ακριβώς, χρονικό διάστημα, είχε εισβάλει στην Ουγγαρία για την κατάπνιξη της εκεί εκδηλωθείσας επανάστασης, εγείροντας την έντονη αντίδραση των Η.Π.Α. που κινδύνευαν να εμφανιστούν στο διεθνές στερέωμα -αν δεν καταδίκαζαν τους Αγγλογάλους- ως εφαρμόζουσες «δύο μέτρα και δύο σταθμά», δηλαδή άλλο μέτρο δικαίου στην Ανατολική Ευρώπη -όταν η εισβολή φορά κομμουνιστικό μανδύα- και άλλο στη Μέση Ανατολή, όταν οι εισβολείς περιενδύονται την προβιά της δυτικοευρωπαϊκής νομιμότητας.
Την επιχειρησιακή υποστήριξη της βρετανικής αποβατικής επιχείρησης στην «Κρίση του Σουέζ» την είχε αναλάβει η 6η Επιλαρχία του Βασιλικού Συντάγματος Αρμάτων. Τα άρματα μεταφέρθηκαν αρχικά στη Μάλτα και τοποθετήθηκαν στα γήπεδα, του Αθλητικού Ομίλου Έφιππου Πόλο, αναμένοντας την τελική μεταφορά τους στο Σουέζ για την ανάπτυξή τους στο θέατρο των επιχειρήσεων. Οι μόνες αντιδράσεις που είχαν προκληθεί αφορούσαν την καταστροφή του χλοοτάπητα του αγωνιστικού χώρου από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων.
Όπως έγραφα, παλαιότερα, στο άρθρο μου «Μάθημα Ανατομίας. Το Νέο Άμστερνταμ και οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας» που περιλαμβάνεται στη συλλογή δοκιμίων μου: «Ένας φοιτητής Ιατρικής έγραφε» η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Παπαζήση - Broken Hill», όταν, λίγο μετά την εισβολή στο Ιράκ, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος επισκέφθηκε επίσημα το Λονδίνο, τον Νοέμβριο του 2003, για σημαντικές συναντήσεις με τον σύμμαχό του στον δεύτερο "Πόλεμο του Κόλπου", Βρετανό Πρωθυπουργό Τόνυ Μπλερ και την τότε Βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Β', μητέρα του τωρινού Βασιλιά Καρόλου, το μόνο πρόβλημα της Αυτής Μεγαλειότητας, από την επίσκεψη του πλανητάρχη στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, εν μέσω κοσμογονικών αλλαγών και ανθρωπιστικών κρίσεων, με οικουμενικό αντίκτυπο, ήτανε η φθορά που προκλήθηκε στο γκαζόν των κήπων της από την προσγείωση των προεδρικών ελικοπτέρων.
Ο Καραγάτσης στα «Ταξίδια» του γράφει, αναφερόμενος στη, σχετική, έλλειψη ιστορικής παράδοσης που χαρακτηρίζει την Αμερική, πως ένας Αμερικανός ρώτησε -κάποτε- έναν Άγγλο: «Δε μπορώ να καταλάβω, στην Αμερική έχουμε καλύτερους σπόρους, καλύτερες γενετικές ποικιλίες και καλλιεργητικές μεθόδους, γιατί το δικό μας γκαζόν δεν είναι τόσο όμορφο όσο και το Αγγλικό, τι του λείπει;» για να εισπράξει την απάντηση του Άγγλου: «Μα το γεγονός ότι εμείς το ποτίζουμε καθημερινά εδώ και 700 χρόνια». Αυτή η απουσία των 700 χρόνων παράδοσης ήταν, κατά τον συγγραφέα, η αιτία των πολιτισμικών ελλειμμάτων της Αμερικής. Προεκτείνοντας τον συλλογισμό του Καραγάτση, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας που λείπουνε και από την Γηραιά Αλβιόνα, ώστε να μπορούσε, αντί να συμπλέει με την Αμερική στην πολιτική της επέκτασης και της επιβολής, να σεβαστεί τους «κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας» που άνθισαν, χιλιετηρίδες πριν, στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Ιράκ, αλλά και στην ευρήτερη και πολύπαθη Μέση Ανατολή.
