Προς τι η αγωνία, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ; Ξαφνικά ανακαλύψατε τη θεσμική ευαισθησία και σπεύσατε να ζητήσετε έκτακτη σύγκληση της Διάσκεψης των Προέδρων — λες και πρόκειται για εθνικό συναγερμό! Τι άλλαξε τόσο δραματικά από τη Δευτέρα μέχρι την Τετάρτη, ώστε να απαιτείται έκτακτη και κατεπείγουσα διαβούλευση; Ή μήπως το μόνο που επείγει είναι να παραμείνετε στα φώτα της δημοσιότητας, μπας και ξορκίσετε το φάντασμα των μονοψήφιων ποσοστών που στοιχειώνει τα επιτελικά σας όνειρα;
Είναι σαφές πως το κόμμα της ήσσονος αντιπολίτευσης δεν ζητεί απλώς μια κοινοβουλευτική διαδικασία — επιδιώκει απεγνωσμένα μια ακόμη θεατρική σκηνή. Μια σκηνή στην οποία θα καταγγείλει, θα φωνάξει, θα χειρονομήσει και θα προσπαθήσει να επιπλεύσει στην τηλεοπτική επιφάνεια της ημέρας. Οι πολίτες όμως δεν έχουν πια κοντή μνήμη. Θυμούνται καλά ποιοι μετέτρεψαν το Κοινοβούλιο σε πεδίο παραστάσεων και ποιοι το τιμούν με πράξεις και όχι με φτηνό ακτιβισμό.
Η ειρωνεία είναι ότι εκείνοι που κατηγορούν την πλειοψηφία για «εκφυλισμό» των θεσμών, είναι ακριβώς οι ίδιοι που επί των ημερών τους έσυραν τη Δικαιοσύνη, την Ενημέρωση και τη Βουλή σε ευτελισμό. Οι ίδιοι που θεσμοθέτησαν τη λάσπη ως εργαλείο εξουσίας, σήμερα παριστάνουν τους ιππότες της διαφάνειας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν σας πιστεύουν πια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν πιστεύετε ούτε εσείς οι ίδιοι αυτά που λέτε.
Εν τέλει, όταν η πολιτική σου πρόταση καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, πάντα υπάρχει η επιλογή του θεσμικού θεάτρου για να γεμίσουν τα δελτία ειδήσεων. Μόνο που, ακόμα κι εκεί, το σενάριο έχει κουράσει και η πλοκή είναι πια προβλέψιμη. Κάθε σας κίνηση αποκαλύπτει όχι μόνο την έλλειψη στρατηγικής, αλλά και το μέγεθος της ανασφάλειας. Κρίμα για ένα κόμμα που κάποτε φιλοδοξούσε να κυβερνά. Σήμερα, απλώς προσπαθεί να επιπλέει.
