Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Η Αριστερά στην Ελλάδα, και κυρίως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία δεκαετία, δεν έχει ποτέ άδικο στις διαισθητικές καταγγελίες της. Οπως και δεν λανθάνει ποτέ στις εκτιμήσεις της για τα σχέδια που… απεργάζονται οι πολιτικοί της αντίπαλοι με στόχο να ανακόψουν τη δυναμική της. Αυτό που μάθαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτά τα δέκα χρόνια είναι ότι το «προοδευτικό προνόμιο», το οποίο χρησιμοποιεί ως άλλοθι έναντι των ιδεολογικών αντιπάλων της, συνήθως είναι αυτό που την εμποδίζει να κατανοήσει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον 21ο αιώνα.
Επί 4½ χρόνια η κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστεράς», σε αγαστή συνεργασία με τη λαϊκίστικη Δεξιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων, διά του «προοδευτικού προνομίου» παρέτεινε τον χρόνο… «αποθεραπείας» από τις αυταπάτες και τις ουτοπίες τις οποίες μοίρασε στο εκλογικό σώμα σε δόσεις και μάλιστα με τους δυσβάστακτους τόκους του τρίτου μνημονίου. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, ως γνωστόν, κινούνται με… αρχές και ασχολούνται με την πολιτική αναλαμβάνοντας μεγάλες δεσμεύσεις για τη διάσωση της ανθρωπότητας από τους καπιταλιστές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις… μάχες που έδωσε στην Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να μην την αφήσει στα χέρια των δεξιών.
Ασφαλώς τέτοιες μεγαλόπνοες προσπάθειες δεν μπορεί να τις ξεχάσει η Ιστορία, όσο και αν αυτοί που τις κατέβαλλαν σηκώνοντας το λάβαρο του «ηθικού πλεονεκτήματος» πασχίζουν να ξεχαστούν. Και φαίνεται ότι μερικώς το επιτυγχάνουν αφού μπορεί να έχουν μειωθεί οι χρονίως πάσχοντες από το αντιδεξιό σύνδρομο, ωστόσο οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί να πάει στο… ντιβάνι. Γιατί ξέρουν ότι στο ντιβάνι απομυθοποιούνται οι «υπερήρωες» και οι μυθοπλασίες της Αριστεράς.
Εν προκειμένω, η «δύναμη» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία του να παραδεχθεί τη «νομιμότητα» του πολιτικού αντιπάλου, να αποδεχθεί την πραγματικότητα και συν τοις άλλοις να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το «προνόμιο της προοδευτικότητας» δεν έχει αποκλειστικότητα.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
