Εργα και ημέρες του θρύλου της άρσης βαρών που πήγε πάλι στη γενέτειρά του, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να φωνάξουν μαζί ότι η ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ έχει ως μονόδρομο τον σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας.
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Γ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Με τον Πύρρο Δήμα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Εχει σταθεί χωρίς μπάρα και κιλά σε παρουσιάσεις βιβλίων μου, έχω βιώσει μαζί του αγωνίες, πόνους προπόνησης, πείνα (εκείνος δηλαδή που έπρεπε να χάνει κιλά), συγκίνηση… Εχω ακούσει για εκείνον χιλιάδες επαίνους από τα χείλη του Χρήστου Ιακώβου.
Να πω την αλήθεια, τη μεγαλύτερη συγκίνηση την ένιωσα μετά τον τελευταίο του αγώνα και το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν έφτασε στο γραφείο μου η φωτογραφία με τον ίδιο δαφνοστεφανωμένο και δακρυσμένο. Επρεπε να φτιάξω πρωτοσέλιδο της εφημερίδας και σε κλάσματα δευτερολέπτου «ήρθε» και ο τίτλος: «Ευχαριστούμε, ρε μάγκα!»
Ο Πύρρος πάντα ήταν το υπόδειγμα ανθρώπου, φίλου, οικογενειάρχη, πατέρα και από τότε που «έφυγε» η Αναστασία έγινε και μητέρα για τα παιδιά του. Δίπλα τους, άγρυπνος φρουρός.
Ο Πύρρος που, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τον Αύγουστο του 1992, κρέμασε το ολόχρυσο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, αφού πρώτα κάθισε κάτω από την μπάρα κι έβγαλε από την ψυχή του τη φράση «Για την Ελλάδα»! Ο Πύρρος όλων μας.
Ο Πύρρος που έφτασε στα έδρανα της Βουλής, που ύψωσε το ανάστημά του στους άθλιους και θρασύδειλους χρυσαυγίτες μέσα στον ναό της Δημοκρατίας. Ο Πύρρος που έφτασε να γίνει εθνικός προπονητής των ΗΠΑ!
Ο Πύρρος που έφτασε προχθές και πάλι στη Χιμάρα, συνοδεύοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος –μετά τον πατέρα του– έγινε ο μόνος πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την περιοχή. Ο Πύρρος βουρκωμένος, κοίταζε νοσταλγικά τα σοκάκια που έπαιζε αμέριμνος πιτσιρικάς, υπό το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς Ελένης!
Ο Πύρρος που βίωσε στο «πετσί» του τη φτώχεια και την ανέχεια που ο κομμουνισμός οδήγησε την αλβανική κοινωνία, με 700 δολάρια στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας. Με κουπόνια σίτισης και ουρές εκατοντάδων μέτρων για να παραλάβουν τις προμήθειες του μήνα. Δέκα αυγά, ένα κιλό κρέας… εξαθλίωση. Τα σύνορα ερμητικά κλειστά, όποιος τολμούσε ν’ αποδράσει από τον… παράδεισο έχανε τη ζωή του κι οι δικοί του γνώριζαν τ’ ανήλιαγα κελιά του Χότζα ή αργότερα του Αλία.
Ο Πύρρος που, ντροπαλός πιτσιρικάς, πήγε σχολείο χωρίς να γνωρίζει μια αλβανική λέξη! Που τον έδιωξαν για να μάθει αλβανικά πρώτα.
Ο Πύρρος που ερωτεύθηκε την άρση βαρών επτάχρονο παιδόπουλο και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Πήγαινε στην προπόνηση όπως ένας έφηβος τρέχει να συναντήσει τη μεγάλη του αγάπη. Ο Πύρρος που αγάπησε το άθλημά του, επειδή σ’ αυτό συνάντησε τη Δικαιοσύνη. «Στην άρση βαρών», έλεγε από παιδάκι, «δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αλλά τι μπορείς να καταφέρεις»… Κι έτσι ήταν, έτσι είναι. Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τα κιλά.
Ο Πύρρος που σε μια τουαλέτα (!) ενός σταδίου στο Ααλμποργκ της Δανίας, όπου γινόταν το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και αγωνιζόταν με την Αλβανία, παρακάλεσε τον Γιάννη Σγουρό, πρόεδρο της ελληνικής ομοσπονδίας: «Είμαι Ελληνας, θέλω να αγωνιστώ για την Ελλάδα»! Κι ύστερα η επιστροφή στον… παράδεισο. Και η αναζήτηση χαρτιών –με κάθε τρόπο– που θα τον έβγαζε από εκεί μαζί με την οικογένειά του. Η τύχη που κάποιος «Σπύρος Δήμας» είχε κάνει αίτηση για βίζα προς Ελλάδα, που την πήρε ο Πύρρος. Που έφτασε στην Κακαβιά με τη γάτα του στο αθλητικό σακίδιο! Με τον χρόνο «παγωμένο» μην τυχόν και τον πιάσουν… Εκείνη η νύχτα ήταν εφιάλτης. Μα όταν ξημέρωσε αντίκρισε τον ήλιο της Ηπείρου… Με τα Ιωάννινα στο βάθος, μια δρασκελιά δρόμος…
Ο Πύρρος που στην Ελλάδα ήταν ο Αλβανός που τον έδειχναν με το χέρι φοβισμένοι Ελληνες από ανομίες πεινασμένων ανθρώπων.
Ο Πύρρος που ο Γιάννης Σγουρός πήγε στον Μίλωνα. Που δούλεψε στις οικοδομές για ένα κομμάτι ψωμί. Που δεν του έδιναν διαβατήριο. Μέχρι και λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης ήταν ερωτηματικό η συμμετοχή του. Χρειάστηκε η παρέμβαση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη –με επιμονή του Κυριάκου Βιρβιδάκη– για να πολιτογραφηθεί Ελληνας και ν’ αγωνιστεί στη Βαρκελώνη.
Ο Πύρρος! Της Χιμάρας, της Ελλάδας, όλων μας. Δώδεκα φορές στο βάθρο Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων! Και ο μοναδικός στην ιστορία που κατέκτησε σε συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες τέσσερα μετάλλια. Τρία χρυσά κι ένα χάλκινο!
Ο Πύρρος που τον είπαν «λιοντάρι της Χιμάρας», «Ατλαντα», «13ο θεό»! Που δεν γονάτισε ποτέ! Που πήγε πάλι στη Χιμάρα, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να ενώσει τη φωνή του και να φωνάξουν μαζί ότι η ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ έχει ως μονόδρομο τον σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας.
Ο Πύρρος όλων μας, που μέχρι στιγμής ουδείς άφρων τον αποκάλεσε… δούρειο ίππο…
Α, παρεμπιπτόντως, διαβάστε το βιβλίο «Πύρρος, με το μικρό μου όνομα», των εκδόσεων Παπαδόπουλος, που μόλις κυκλοφόρησε.
