Είναι αυτονόητο ότι όταν ένα στέλεχος έχει τον έλεγχο στον τομέα ευθύνης που του έχει ανατεθεί, οφείλει κατ’ αρχάς να κάνει σωστά τη δουλειά του και εφόσον κάτι δεν γίνει σωστά να αναλαμβάνει και την ευθύνη. Η μετάθεση ευθυνών δεν συνάδει ούτε με τον ρόλο που του έχει ανατεθεί, πολλώ δε μάλλον δείχνει ότι δεν κάνει γι αυτόν τον ρόλο.
Όταν λοιπόν φθάνουμε στο σημείο να ακούμε ότι ο Πρωθυπουργός αναγκάζεται να κάνει φροντιστήριο λες και είναι δάσκαλος σε τάξη του δημοτικού σχολείου, ή να κάνει τον παιδονόμο στους «μαρτυριάρηδες», είναι εύλογο να σκεφθούμε ότι ξοδεύει χρόνο για να ασχολείται με προβλήματα που δεν αφορούν στη χώρα αλλά στο χώρο που κάθε υπουργός νομίζει ότι του ανήκει.
Επειδή λοιπόν ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι δεν κρύβεται πίσω από τους υπουργούς του, και δεν εμφανίζεται μόνο για να καρπωθεί τις επιτυχίες τους οι οποίες είναι αποτέλεσμα δικών του κατευθύνσεων και συλλογικής προσπάθειας, ξέρει και έχει το σθένος να αναλαμβάνει την ευθύνη των λαθών τους. Δεν έχει όμως καμία διάθεση να διευθετεί τις φιλοδοξίες τους και τις «πονηριές» τους.
Μάθημα Πρώτο:
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συναίσθηση ότι είναι Πρωθυπουργός στην Ελλάδα, ότι δεν είναι Πρωθυπουργός στην Ελβετία, και κυρίως ότι στην πολιτική δεν επιτρέπονται… οι «μετεγγραφές» ξένων παικτών. Ως εκ τούτου δεν έπεσε απ΄ τα σύννεφα ότι θα ήταν υποχρεωμένος εκτός από τις δικές του αρμοδιότητες και ευθύνες, να ασχολείται μέχρι και με τα… αναλώσιμα στα γραφεία των υπουργών, αλλά και με τις «ζαβολιές» τους.
Είπαμε άλλο να είσαι Πρωθυπουργός στην Ελλάδα και άλλο να είσαι Πρωθυπουργός στην Ελβετία. Πέραν του βαθμού δυσκολίας έχει να κάνει και με αντιλήψεις και νοοτροπίες βαθιά ριζωμένες στο πολιτικό σύστημα, είτε οι πολιτικοί που το εκπροσωπούν ανήκουν στη μια ή στην άλλη παράταξη. Αυτά τα πράγματα ασφαλώς δεν αλλάζουν απ’ τη μια μέρα στην άλλη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν «χωράνε» στο μυαλό του Μητσοτάκη.
Και κυρίως δεν «χωράνε» τέτοιες νοοτροπίες και αντιλήψεις στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Άρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν έρθει η ώρα- που όπως φαίνεται δεν αργεί- πολλά θα αλλάξουν ώστε να μην αναγκάζεται εκτός της «λάτζας» που τραβάει ένας Πρωθυπουργός στην Ελλάδα να κάνει και τον τοποτηρητή.
Μάθημα Δεύτερο:
Δεν υπάρχει δεύτερο γιατί, όπως είχε πει και ο Τσώρτσιλ, η υπερβολική ανάλυση οδηγεί σε παράλυση. Με άλλα λόγια το μόνο που δεν χρειάζεται η χώρα είναι μια κυβέρνηση, που αντί να λύνει τα προβλήματα θα δημιουργεί καινούρια. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
