Ο πρόεδρος Πούτιν τα ξημερώματα της Πέμπτης (24/02/22) άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου εισβάλλοντας σε ουκρανικό έδαφος. Έπραξε το ίδιο πριν από 8 χρόνια στην Κριμαία. Όπως τώρα έτσι και τότε η Δύση είχε αντιδράσει με την επιβολή αυστηρών κυρώσεων. Και τότε όπως και τώρα μετά από την επιβολή των κυρώσεων, άρχισαν οι διακρίσεις και οι επιφυλάξεις από ορισμένες χώρες. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην ισχυροποίηση του Προέδρου Πούτιν.
του Χάρη Παυλίδη
Πέραν πάσης αμφιβολίας, μαζί με την εύλογη αντίδραση των δυτικών δημοκρατιών στον ρωσικό επεκτατισμό, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ οφείλουν να αναγνωρίσουν στον αυταρχισμό του ρώσου Προέδρου τα δικά τους λάθη και τις δικές τους αδυναμίες. Και να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων, που ξεκινούν από τις ευθύνες της Κίνας στην εξάπλωση της πανδημίας μέχρι την αποχώρηση- υποχώρηση από το Αφγανιστάν.
Το γεγονός ότι η Ρωσία επιστρέφει στον μεγαλοϊδεατισμό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ηττοπάθεια των δυτικών δημοκρατιών, αλλά και στη συστηματική διείσδυση των εντολοδόχων ολιγαρχών του Πρόεδρου Πούτιν στις οικονομίες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το 43% των αναγκών της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, προέρχεται από τη Ρωσία. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι, σε πολλές οικονομικές δραστηριότητες κυριαρχούν τα ρωσικά κεφάλαια.
Στον 21ο αιώνα η πραγματικότητα θέτει υπό άμεσο κίνδυνο τις δημοκρατίες όπως αυτές δομήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φαίνεται- αν και δεν είναι οριστικό- ότι ο κρατικός καπιταλισμός με αυταρχισμό και χωρίς δημοκρατία, υπερισχύει του φιλελεύθερου καπιταλισμού και των αξιών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.
Άλλωστε κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Πρόεδρος Πούτιν να σχεδιάζει την κατάρρευση των δυτικών δημοκρατιών. Γι αυτό και δηλώνει με έπαρση ότι «ο φιλελευθερισμός είναι ξεπερασμένος». Γιατί βλέπει ότι ο δυτικός κόσμος είναι διχασμένος και υποχωρητικός στα σχέδια του. Χθες το Αφγανιστάν, σήμερα η Ουκρανία και αύριο ίσως η Ταιβάν εφόσον η Κίνα αντιγράψει τις μεθόδους του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ οφείλουν να συμπήξουν ένα μέτωπο αξιών που δεν θα βασίζεται στην ισχύ των όπλων, αλλά στην ενίσχυση της δημοκρατίας με δικά της κεφάλαια ανακτώντας την οικονομική και ενεργειακή αυτονομία της. Μόνο ενωμένος ο δυτικός κόσμος μπορεί να κερδίσει τη μάχη με τον αυταρχισμό και την επιστροφή μέσω αναθεωρητισμού στα έθνη-κράτη.
