Στο εκλογικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται είναι σαφές ότι όσα πρεσβεύουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του μπερδεύουν τους πάντες.
Γράφει ο Λεωνίδας Δεληγιώργης
Το ειρωνικό tweet του Παύλου Πολάκη, σχετικά με την επίθεση του Ρουβίκωνα στο σπίτι του Αδωνι Γεωργιάδη, έβγαλε στην επιφάνεια την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ «κάρφωσε» τον Παύλο Πολάκη ως «alter ego του κ. Τσίπρα», χαρακτηρίζοντάς τον ως «εκφραστή της κομματικής ‘‘γραμμής’’ που δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ».
Ποια είναι όμως αυτή η Αριστερά που θέλει να ξανακυβερνήσει και σήμερα εκφράζεται στο έπακρον από τη γραμμή και τη φρασεολογία Πολάκη; Είναι η Αριστερά που έχει καταγράψει στο ενεργητικό της δύο μνηµόνια, τα σκληρότερα µέσα στο χρονικό διάστηµα-ρεκόρ των δύο χρόνων.
Αυτή η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα που προσωποποιείται στον πρώην αναπληρωτή υπουργό Υγείας, ο οποίος σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει αριθμό-ρεκόρ αρνητικής γνώμης στο σύνολο των ψηφοφόρων εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Εναν άνθρωπο που δήλωσε ανοιχτά ότι όσο ήταν δήµαρχος είχε «µαύρο» ταµείο και από τη στιγµή που απέκτησε εξουσία νόμισε ότι η αισθητική του θα μπορεί να γίνει αποδεκτή από όλους τους πολίτες.
Οι συνεπείς και ο Αλέξης
Η Αριστερά του Τσίπρα «έπαιξε» µε τους µισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων πολιτών για να ικανοποιήσει το δόγμα της σκληρής διαπραγμάτευσης, πάντα µε την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα να βρίσκεται στο πίσω µέρος του µυαλού υπουργών και βουλευτών.
Είναι το ίδιο κόμμα που έκλεισε τις τράπεζες, επέβαλε ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων, έκλεισε επιχειρήσεις και µε την πολιτική του βύθισε στην ανεργία χιλιάδες πολίτες. ∆εν συνηγόρησε υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όπως θα ήθελαν όσοι τελικά αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κινηθούν στα όρια της «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς», υποστηρίζοντας µάλιστα ότι παραµένουν πιστοί στις πραγματικές αξίες και ιδέες του κόµµατος.
Ο λαός µπερδεύτηκε στις εκλογές του Σεπτεµβρίου 2015 ανάµεσα στην «Αριστερά του Τσίπρα» και την «πραγματική Αριστερά» και εκλογικά τότε τον στήριξε. Οσοι µιλάνε όμως για την «ουσιαστική Αριστερά» εννοούν ή το ΚΚΕ με συνετή γραμμή στην πορεία των χρόνων ή την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά υπάρχει σχεδόν σε όλη τη μεταπολίτευση, αλλά ποτέ δεν μπήκε στο Κοινοβούλιο όλα αυτά τα χρόνια. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, που εκπροσωπήθηκαν στη Βουλή, ήταν κάτι άλλο πολύ διαφορετικό.
Υπάρχει λόγος που στα χρόνια της κοινοβουλευτικής ∆ηµοκρατίας στην Ελλάδα δεν µπήκε ποτέ στη Βουλή η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και αυτός είναι ότι ποτέ δεν «λάξευσε τον λίθον» ως προς τις ακραίες θέσεις της. Εξοδος όχι µόνο από τη ζώνη του ευρώ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και οι έξοδοι δεν σταµατούν εκεί. ΝΑΤΟ και Ζώνη Σένγκεν αποτελούν πολυτέλεια για τους «πραγµατικούς αριστερούς» και η παρουσία της Ελλάδας εκεί είναι περιττή.
Πρόκειται για τους ίδιους που θα ήθελαν οι κομμουνιστές να έχουν κερδίσει τον εµφύλιο πόλεµο και η Ελλάδα να βρίσκεται στη σφαίρα της επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης.
Οι δύο όψεις
Το νόµισµα της Αριστεράς στην Ελλάδα λοιπόν έχει δύο όψεις: από τη µία, η «περίπου Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ –που προσωποποιείται στον Παύλο Πολάκη– και, από την άλλη, η εξωκοινοβουλευτική, «πραγματική Αριστερά» των ακραίων επιλογών.
Στο εκλογικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται είναι σαφές ότι ο πολιτικός αχταρμάς του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα μπερδεύει τους πάντες. Τον λοιδορούν οι πραγματικοί αριστεροί γιατί δεν είναι Αριστερά. Τον χλευάζουν οι ξεκάθαροι αριστεροί γιατί δεν έχει καμία συνέπεια στα λόγια και στις θέσεις. Προβληματίζει τους δημοκρατικούς πολίτες αυτού του τόπου γιατί οι κωλοτούμπες δείχνουν αριβίστες που έχουν μόνο έναν στόχο: την κατάκτηση της εξουσίας.
Αν σε όλη την Ευρώπη η Αριστερά έχει μια εικόνα συνώνυμη της κουλτούρας και της διανόησης, όποιος δει την Αριστερά του Τσίπρα, που εκφράζεται από τον Πολάκη, καταλαβαίνει. Είναι η Αριστερά του οχετού, των διπλών βιβλίων, του οπορτουνισμού και των καιροσκόπων. Ακόμα και αυτοί που εντάχτηκαν στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι τα στελέχη που κάνουν τη διαφορά, αλλά είναι τα στελέχη που θυμίζουν «αλήστου μνήμης εποχές».
Το συμπέρασμα σε όλα αυτά έχει να κάνει με το γεγονός ότι ακόμα και η ουσιαστική Αριστερά σε όλες τις μορφές δεν θέλει να τους ακούει. Υπάρχουν και αυτοί οι αριστεροί που όταν βλέπουν το «γνωστό πρόσωπο» που εκφράζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν γκριμάτσες και μιλούν για κατσαπλιάδες…
