Η ΑΑΔΕ δεν κινείται με πολιτικά κριτήρια ούτε με συναισθηματικές παραμέτρους.
Κινείται με βάση τον νόμο. Και ο νόμος προβλέπει κάτι απολύτως συγκεκριμένο: όταν υπάρχει καταγγελία για οικονομικά ζητήματα, η Αρχή είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει σε έλεγχο. Ακόμη και αν η καταγγελία είναι ανώνυμη. Πολύ περισσότερο όταν είναι επώνυμη, δημόσια και συνοδεύεται από σαφείς αιχμές για αδιαφάνεια.
Στην υπόθεση του «Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών 2023», τα ερωτήματα δεν προήλθαν από κάποιον άγνωστο ή τρίτο παράγοντα. Προήλθαν και από συγγενείς θυμάτων, αλλά και πλήθος πολιτών και δικηγόρων, με ανοιχτά ερωτήματα για τη διαχείριση των οικονομικών του Συλλόγου και ειδικά για τα έσοδα από τη μεγάλη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Καλλιμάρμαρο. Ερωτήματα που αφορούν το ύψος των εισπράξεων, τη διάθεσή τους και την απουσία αναλυτικής, δημόσιας λογοδοσίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ΑΑΔΕ δεν είχε καμία δυνατότητα επιλογής. Δεν μπορούσε να αγνοήσει την καταγγελία, ούτε να τη «φιλτράρει» πολιτικά. Ο έλεγχος δεν αποτελεί στοχοποίηση, αλλά θεσμική υποχρέωση. Η ανεξαρτησία της Αρχής ακριβώς αυτό σημαίνει: ότι ενεργεί αυτοτελώς, χωρίς κυβερνητικές εντολές και χωρίς να λαμβάνει υπόψη το κοινωνικό ή πολιτικό βάρος του ελεγχόμενου.
Παρόλα αυτά, η αντίδραση της προέδρου του Συλλόγου, Μαρίας Καρυστιανού, κινήθηκε σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αντί για απαντήσεις με στοιχεία, παραστατικά και αριθμούς, επιλέχθηκε η ρητορική περί «δόλιου χτυπήματος» και η ευθεία επίθεση προς την κυβέρνηση, για έναν έλεγχο που προέκυψε από επώνυμη καταγγελία εκ των έσω. Έτσι, ένας τυπικός και αναμενόμενος έλεγχος παρουσιάστηκε ως πολιτική δίωξη.
Η διαχείριση χρημάτων, ιδίως όταν αυτά προέρχονται από δημόσιες εκδηλώσεις υψηλού συμβολισμού και ευρείας συμμετοχής, δεν είναι προσωπική υπόθεση. Δεν καλύπτεται από ηθικό πλεονέκτημα, ούτε από το βάρος μιας εθνικής τραγωδίας. Η διαφάνεια δεν είναι επίθεση. Είναι υποχρέωση.
Αν όλα είναι καθαρά, ο έλεγχος θα το επιβεβαιώσει. Αν όχι, πάλι σωστά έγινε. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο νόμος δεν εξαιρεί κανέναν.
