Η Ελλάδα έχει λύσει όλα της τα προβλήματα ώστε οι έχοντες την ευθύνη για την
αποκατάσταση της κανονικότητας να ασχολούνται με τα προβλήματα του…
προβληματικού ελληνικού ποδοσφαίρου.
Του Χάρη Παυλίδη
Ο Σαρτρ είχε πει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι για τζέντλεμεν που παίζεται από βαρβάρους. Κάπως υπερβολικό ακούγεται για τους βαρβάρους μια
και στην Ελλάδα δεν παίζεται ποδόσφαιρο.
Στην Ελλάδα αυτό που παίζεται είναι κάτι σαν ποδόσφαιρο, αλλά δεν είναι
ποδόσφαιρο. Εν ολίγοις τα αποτελέσματα διαμορφώνονται αναλόγως της
επιρροής που έχουν οι ομάδες στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Ασφαλώς το λεχθέν ότι, «Η ουσία του ποδοσφαίρου, το πιο σημαντικό στοιχείο
του ποδοσφαίρου είναι ότι σημασία δεν έχει μόνο το ποδόσφαιρο», έχει ως
επιχείρημα βάση. Μόνο που στην περίπτωση του ελληνικού ποδοσφαίρου
έχουμε πάει στην άλλη άκρη.
Κι αυτή η «άκρη» έχει πολλές όψεις. Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία
παρατηρεί κανείς την «άκρη» προκειμένου να ξετυλίξει το νήμα της παράνοιας.
Γιατί περί παράνοιας πρόκειται να ανάγεται σε μείζον πολιτικό θέμα ένα
πρόβλημα που αφορά την εφαρμογή του αθλητικού νόμου.
Προφανώς σε μια χώρα όπου η υπερβολή είναι σε κάθε περίπτωση κυρίαρχη,
από το είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο που κατοικούν στην
ομορφότερη χώρα του πλανήτη μέχρι που ο θεός και η παναγία έχουν μάτια
μόνο για την Ελλάδα, είναι απολύτως δικαιολογημένη η φασαρία.
Εκείνο που δεν δικαιολογείται είναι η προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες στην
κυβέρνηση, όταν μάλιστα τα μέλη της Επιτροπής που αποφάσισαν βάσει του
νόμου που είχε θεσπίσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν ορισθεί από την
προηγούμενη κυβέρνηση.
Δεν ξέρω αν επί του θέματος θα έχουμε δήλωση από τον Ερντογάν, ή θα
παρέμβει ο πρόεδρος Μακρόν λόγω των καλών σχέσεων που έχει με τον
Καρεμπέ, αλλά θεωρώ ότι κάποιος πρέπει να βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την
γελοιότητα.
Κι αυτός είναι ο πρωθυπουργός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δεν «μασάει» από
απειλές και άλλου είδους πιέσεις, να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς πάσα
κατεύθυνση ότι δεν… παίζει. Και σε κάθε περίπτωση η χώρα δεν είναι υπό
καθεστώς ομηρίας των οργανωμένων οπαδών, αλλά των οργανωμένων και
σκεπτόμενων πολιτών.
