ανδρουλάκης (ο)
αυτός που δεν λέει τι σκέφτεται, κρυψίνους «τσάμπα χάνεις τον χρόνο σου να ρωτάς τον Νίκο τι σκοπεύει να κάνει, είναι ανδρουλάκης» 2. αυτός που προσπαθεί να τους έχει όλους ικανοποιημένους «μην είσαι ανδρουλάκης και πες μας ποιος πιστεύεις ότι φταίει» 3. αυτός που δεν έχει άποψη «δεν είμαι νομικός και έτσι στα δικαστικά ζητήματα είμαι ανδρουλάκης» 4. παιδί του κομματικού σωλήνα «πότε, βρε ανδρουλάκη, δούλεψες σε κανονική δουλειά;»
Το μυστήριο που (μάλλον) λύθηκε
Νομίζω πως το μυστήριο της στάσης του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε σχέση με τις μετεκλογικές συνεργασίες μάλλον λύθηκε. Τις προάλλες άκουσα τον σύντροφο Ανδρουλάκη να λέει πως «αυτή η κυβέρνηση δεν έχει δείξει κανένα δείγμα σοβαρότητας και πρέπει να γίνουν εκλογές για να φύγει». Αν φύγει όμως αυτή η κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη και με δεδομένο ότι ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να θέλει να στηρίξει ως μειοψηφία ένα ασόβαρο σύνολο, η μόνη εναλλακτική θα είναι μια κυβέρνηση που κυρίως θα είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Κατά συνέπεια, όποιος είναι αρκετά λογικός ώστε να τρομάζει στην ιδέα της Δεύτερης Φοράς Αριστεράς καλά θα κάνει να αποφύγει την ψήφο στο κόμμα του συντρόφου Ανδρουλάκη. Εκτός αν ο ηγέτης θέλει να μας πει ότι αρκεί η δική του παρουσία για να μετατρέψει ένα ασόβαρο σύνολο σε σοβαρό, πράγμα που όμως το θεωρώ υπερβολικό ακόμα και για έναν πασόκο.
Τρίχες κατσαρές…
«Τα λίγα γκρίζα μαλλιά που έχει ο Τσίπρας είναι η πλευρά της εμπειρίας του, η εγγύηση ότι τον Σεπτέμβρη που θα είμαστε πρώτο κόμμα και θα σχηματίσουμε κυβέρνηση δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος» είπε ο σύντροφος Ζαχαριάδης, επιβεβαιώνοντας ότι οι μόνες εγγυήσεις που μπορούν να δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι τρίχες τους.
Τιμή και δόξα στον σύντροφο Ζαχαριάδη
Και μια και είπα για τον σύντροφο Ζαχαριάδη, πρέπει να πω ότι τον θαυμάζω για τη γενναιότητά του. Το λέω γιατί στο πόθεν έσχες του φαίνεται ότι έχει μισό εκατομμύριο σε επενδυτικά προϊόντα, γεγονός που κάνει τον σκληρό και ανυποχώρητο αντικαπιταλιστικό αγώνα του απολύτως αυτοθυσιαστικό. Οπως είναι δηλαδή ο αντικαπιταλιστικός αγώνας όλων των συντρόφων εδώ και δεκαετίες.
Φονιάδες των λαών
Οι βομβαρδισμοί σε πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα και γενικά οι στοχευμένες δολοφονικές επιθέσεις του ρωσικού στρατού εναντίον αμάχων είναι νομίζω περιττές. Εχουν περάσει τέσσερις μήνες από την αρχή της εισβολής και όλος ο πλανήτης έχει καταλάβει ότι το καθεστώς της Μόσχας είναι αδίστακτο και δολοφονικό, οπότε δεν συντρέχει κανένας λόγος υπενθύμισης.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
