χάου του (το)
- σύντομος οδηγός που βοηθά τον χρήστη του να κατασκευάσει ή να καταφέρει κάτι «θέλω να βρω μια εργασία με πολλά χρήματα, καθόλου κούραση και καμία ευθύνη την οποία να μπορώ να κάνω από το σπίτι μου όποτε μου κάνει κέφι, αλλά δεν έχω το χάου του. Αδικο δεν είναι;» 2. διαφήμιση η οποία έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα «αυτά τα σποτάκια είναι τόσο χάου του που μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν αυτούσια από τους ανταγωνιστές μας»
Αυτή η… ριμάδα η παλιοκενωνία!
Μόνο μπράβο έχω να πω στον ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει να παρουσιάζει τα σποτάκια της σειρά «Χάου του» (με ελληνικούς χαρακτήρες για να μπορεί να τους διαβάσει και ο σύντροφος Τσίπρας), στα οποία αποδεικνύει ότι είναι ο φορέας κάθε μορφής παθογένειας.
Στο τελευταίο σποτ, ο πρωταγωνιστής διαπιστώνει πως είναι αδύνατο «να κάνεις ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή» επειδή «η αστυνομία μπαίνει στα πανεπιστήμια και δέρνει», βάζοντας επί τάπητος το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεκάδες καταληψίες, τραμπούκοι, μέλη συμμοριών, έμποροι ναρκωτικών, βιαστές κ.λπ. οι οποίοι, όλο και πιο συχνά (και καμιά φορά ακόμα και με τη βία), απομακρύνονται από τα πανεπιστήμια.
Λογικά το επόμενο σποτάκι θα περιγράφει την καταπίεση της απαγόρευσης της χρήσης και κατοχής μολότοφ με τον πρωταγωνιστή να ονειρεύεται εμπρησμούς σε τράπεζες και να απογοητεύεται όταν συνειδητοποιεί την αδικία της απαγόρευσης κατοχής μολότοφ.
Καμία υποχρέωση
Τα σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο είναι άλλη μια επιβεβαίωση του διαζυγίου των συντρόφων με τη λογική και την πραγματικότητα, αλλά απαλλάσσουν και τη Νέα τη Δημοκρατία από την υποχρέωση να κάνει διαφημιστική καμπάνια. Η συνεχής προβολή αυτών των «χιουμοριστικών» σποτ είναι νομίζω ο καλύτερος τρόπος να πεισθούν οι ψηφοφόροι ότι μια δεύτερη φορά αριστερά θα ήταν ακόμα πιο καταστροφική από την πρώτη.
Ευτυχώς που η τέχνη τους δεν είναι εμπόρευμα
«Η τέχνη μας δεν είναι εμπόρευμα» έγραφε ένα πανό κάποιων καλλιτεχνών «παραστατικών τεχνών» που διαμαρτύρονταν για το ότι η φοίτηση σε μια ιδιωτική σχολή κάποιας τέχνης (π.χ. σε μια δραματική σχολή) δεν αναγνωρίζεται από το Δημόσιο ως ιδιαίτερο προσόν. Και ευτυχώς που δεν είναι εμπόρευμα η τέχνη τους. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να βρεθούν και κάποιοι να πληρώσουν λεφτά για να την απολαύσουν.
Βγήκαν νοκάουτ!
Και μια και είπα για ιδιωτικές σχολές στις οποίες η φοίτηση δεν αναγνωρίζεται ως κάτι άξιο λόγου από το Δημόσιο να πω ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους καλλιτέχνες «παραστατικών τεχνών». Το ίδιο ακριβώς ζήτημα αντιμετωπίζουν και οι συμπολίτες που έχουν φοιτήσει σε σχολές πολεμικών τεχνών, των οποίων τα διπλώματα και οι μαύρες ζώνες δεν αναγνωρίζονται από το ΑΣΕΠ.
